Ніна Тарас: розьніца паміж вэрсіямі

Нарадзілася ў вёсцы [[Запольле]] [[Наваградзкі раён|Наваградзкага раёну]] [[Гарадзенская вобласьць|Гарадзенскай вобласьці]] ў сялянскай сям’і. Сапраўднае прозвішча — Жданук. У час [[Вялікая Айчынная вайна|Вялікай Айчыннай вайны]] дакумэнты былі згубленыя, і бацька Ніны (Міхаіл Адамавіч) у час перапісу жыхароў вёскі, узяў сабе фаміліюпрозьвішча Тарас, якую потым перадаў і сваім дзецям. Акрамя Ніны ў сям’і Жданук былі тры малодшыя сястры і брат.

Першую адукацыю Ніна Тарас атрымала ад бацькі. Калі пачала працаваць сельская школа, яна была залічана ў другідругую класклясу, якіякая складаўся з трох вучняў. Навучаньне было толькі на [[польская мова|польскай мове]].

Свой першы верш — «Пастушка» — яна напісала прыкладна ў трэцяй клясе. Нейкім чынам верш трапіў да дырэктара школы і ён, разам з бацькам Ніны Міхайлаўны, вырашыў паслаць яе вучыцца ў гімназію. Празь некаторы час пачала пісаць вершы на [[беларуская мова|беларускай мове]] (галоўны чынам, пра прыроду). Бацька як мог падтрымліваў Ніну, яе літаратурныя пачынаньні. І ў [[1930]] годзе Ніна, пасьля здачы экзамэнаўіспытаў, паступае ў трэцую клясу [[Наваградак|наваградзкай]] гімназіі. У тым жа годзе ўступае ў падпольную [[Камсамол|камсамольскую]] ячэйку<ref name="lit01">«Пра час і пра сябе». Аутабіяграфіі беларускіх пісьменнікаў. Мінск, выдавецтва «Беларусь», 1966 [c. 233-345]</ref>.

Праз тры гады навучаньня — гімназію закрылізачынілі, і Ніна вяртаецца да бацькоў. У той час матэрыяльнае становішча ў сям’і было вельмі дрэннае, але, ня гледзячы на гэта, Ніна ўгаворвае бацькоў накіраваць яе на два гады ў [[Вільня|Вільню]] — закончыць гімназію. Так Ніна Тарас апынулася ў [[Вільня|Віленскай]] гімназіі, куды таксама пасьля закрыцьця [[Наваградак|наваградзкай]] гімназіі прыехалі яе сябры-наваградчане з розных клясаў. Там жа пазнаёмілася з [[Максім Танк|Максімам Танкам]], які ў той час працаваў у рэдакцыі газэты «[[Наша воля]]». Аднойчы [[Максім Танк]] папрасіў у яе верш для газеты «Наша воля». Так упершыню быў надрукаваны яе верш «Яшчэ, веру, ты, вёска, устанеш…»<ref name="lit01"/>

Пасьля пасьпяховай здачы выпускнога экзамэнуіспыту і выпускнога вечару, Ніна вяртаецца дамоў, дзе ў дрэнным стане знаходзіцца яе сястра Марыся (тубэркулёз легкіхлёгкіх). У той час матэрыяльныя сродкі ідуць на лячэньне сястры, таму пра паступленьне ва ўнівэрсытэт не магло быць і размовы.

Восеньню яна прымае рашэньне пакінуць назаўседы родны дом, і другога верасьня выяжджае ў [[Вільня|Вільню]] ў пошуках працы. Пасьля доўгіх, безвыніковых пошукаў, зьвяртаецца ў [[Вільня|Віленскае]] бюро працы. Першым месцам працы аказваюцца звычайныя парнікі ў раёне ЗвярынцаЗьвярынца ([[літоўская мова|па-літоўску]] Žvėrynas), якія трэба было прывадзіць у парадак. У той час Ніна ўпершыню ўбачыла, у якім безвыходным становішчы яна апынулася. Надзеяў на атрыманьне нармальнай працы не было. У той жа час кватэра, у якой Ніна пражывала зь сяброўкай, становіцца явачнай. Часта для сустрэч з падпольшчыкамі на явачную кватэру прыходзіў і [[Максім Танк]]. У той жа час (прыкладна [[1935]] год) Ніна рыхтуецца да паступленьня на філялягічны факультэт (партыйная арганізацыя хацела паслаць яе вучыцца). Адначасова з падрыхтоўкай да паступленьня, піша і друкуе новыя вершы, пакуль існуюць газеты «Наша воля» і «Попросту».

[[Вялікая Айчынная вайна|Вялікую Айчынную вайну]] сустрэла ў [[Ліда|Лідзе]]. У час вайны хата Ніны Міхайлаўны выкарыстоўвалася для явак партызан. Празь некаторы час хата згарэла, згарэлі і ўсе рукапісы, памятныя кнігі і іншыя цэнныякаштоўныя ёй матэрыялы.