'''Эдуа́рд Міха́йлавіч Загару́льскі''' ([[18 сьнежня]] [[1928]], [[места]] [[Тула]]) — беларускі археолягархеоляґ, гісторык. Доктар гістарычных навук ([[1984]]), прафэсар ([[1985]]).
У [[1953]] скончыў [[Маскоўскі дзяржаўны ўнівэрсытэт]]. Працаваў у Інстытуце гісторыі АН Беларусі. З [[1962]] — у [[БДУБеларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт|Беларускім дзяржаўным ўнівэрсытэце]] (у [[1986]]—[[1991]] дэкан гістарычнага факультзтуфакультэту).
Дасьледаваў старажытныя беларускія [[места|месты]], курганавыя могільнікі і замкі [[сярэднявечча]]. У час раскопак [[Менск]]у ([[1958]]—[[1961]]) вызначыў агульную пляноўку [[места]] [[XI11 стагодзьдзе|ХІ11]] — [[XII12 стагодзьдзе|ХІІ]]12 стст.]], дасьледаваў яго абарончыя ўмацаваньні і забудову, зрабіў рэканструкцыю ўсходняй часткі [[Замчышча]].
Аўтар ніжаккніжак «Старажытны Менск» ([[1963]]), «Археалёгія Беларусі» ([[1965]]), «Старажытная гісторыя Беларусі (да IX ст.)» ([[1977]]), «Узьнікненьне Менску» ([[1982]]), «Заходняя Русь» ([[1997]]), адзін з аўтараў «Гісторыі Бедарускай ССР» у 2 тамах (т. 1, 1961), у 5 тамах (т. 1, [[1972]]), падручнікаў «Гістарычнае краязнаўства Беларусі» ([[1980]]) і «Гісторыя БССР» ([[1989]]).
== Крыніца ==
* Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. У 4 кн. Кн. 1-я. — Мн.: БЕЛТА, П15 2001. — 576 с.: іл. ISBN 985-6302-33-1.
