Аляксандар Лукашэнка: розьніца паміж вэрсіямі

'''Лукашэ́нка, Алякса́ндар Рыго́равіч''' (нарадзіўся [[30 жніўня]] [[1954]]) — беларускі [[палітык]], першы [[прэзыдэнт]] [[Беларусь|Рэспублікі Беларусі]].

За сваё жыцьцё Аляксандар Лукашэнка зьмяніў шмат месцаў працы. З [[1977]] па [[1978]] гг. ён займаў пасаду сакратара камітэту ВЛКСМ Дзяржхарчгандлю ў [[Магілёў|Магілёве]]. У [[1978]]-[[1980]] гг. А. Лукашэнка рабіўпрацаваў сакратаром раённага таварыства "Веды" ў Шклове.

У [[1980]] - [[1982]] гг. А. Лукашэнка зноў служыў у войску намесьнікам камандзіра роты па палітычнай частцы ў в/ч 04104.

Пасьля зыходу з арміі ў [[1982]] Лукашэнка стаў намесьнікам дырэктара саўгасу "Ўдарнік" Шклоўскага раёну. У [[1983]] - [[1985]] гг. быў намесьнікам дырэктара камбінату будаўнічых матэрыялаў у [[Шклоў|Шклове]]. У [[1985]] - [[1987]] гг. - сакратар партыйнага камітэту калгасу імя Леніна Шклоўскага раёну. З [[1987]] г. - дырэктар саўгасу "Гарадзец" Шклоўскага раёну Магілёўскае вобласьці.

У [[1990]] годзе Лукашэнка быў абраны народным дэпутатам [[Беларусь|Рэспублікі Беларусі]]. Адсюль пачалася палітычная кар'ера будучага беларускага дыктатара. У парлямэнце ён стварыў фракцыю "Камуністы за Дэмакратыю", якая выступала за захаваньне [[СССР]] у дэмакратычнай форме. Пасьля падзеяў 13 студзеня 1991 г. у Вільні, дзе ад рук савецкіх вайскоўцаў генэрала [[УсхопчыкаУсхопчык|Усхопчыка]] загінула 13 мірных жыхароў, што бралі ўдзел у дэманстрацыях пратэсту савецкай акупацыі Літвы, Лукашэнка разам ззь іншымі дэпутатамі ВС [[БССР]] выяжджаў на месца здарэньня дзеля збору фактаў.

У пачатку [[1994]] г. была прынятая новая [[Канстытуцыя Рэспублікі Беларусі]]. Паводле яе ў ліпені таго году адбыліся прэзыдэнцкія выбары, на якія выставілі свае кандыдатуры шэсьць палітыкаў. Аляксандар Лукашэнка ўдзельнічаў у выбарах як незалежны кандыдат, базуючыся на папулісцкай праграмепраґраме ў духу лёзунгаўлёзунґаў барацьбы з карупцыяй, павышэньня заробкаў і інтэграцыіінтэґрацыі з [[Расея]]й. Лукашэнка неаднаразова публічна заяўляў сваіх у прамовах і інтэрвію: "Я ў Маскву на каленях папаўзу". Скандальным эпізодам перадвыбарчае кампаніі Лукашэнкі быў (верагодна, падстроены) замах на яго. Калі па факце замаху была ўзбуджаная крымінальная справа, сьледчыя адзначылі разыходжаньне вынікаў балістычнай экспертызы й экспертызы адтулінаў у аўтамабілі "Мэрсэдэс", з паказаньнямі Аляксандра Лукашэнкі й Віктара Шэймана, якія быццам знаходзіліся ў аўтамабілі падчас інцыдэнту. Справа была прыпыненая, а потым пра яе забыліся. З прыходам да ўлады Лукашэнкі яна не была ўзноўленая.

Сярод іншых кандыдатаў былі [[Станіслаў Шушкевіч]], [[Зянон Пазьняк]] і прэм'ер-міністар Беларусі [[Вячаслаў Кебіч]], які лічыўся фаварытам. У першым туры Лукашэнка атpымаў 45% галасоў. За Кебіча прагаласавалі 15% выбарцаў, а 10% прагаласавалі за Шушкевіча. Лукашэнка быў падтрыманы шэрагам палітыкаў, якія лічыліся дэмакратычнымі ([[Анатоль Лябедзька]], [[Віктар Ганчар]]). Пазьней яны тлумачылі, што бачылі ў Лукашэнку супрацьвагу постсавецкае намэнклятуры ў асобе Кебіча, і будучы інструмэнт правядзеньня рэформаў. Другі тур адбыўся 10 ліпеня, на ім А. Лукашэнка канчаткова перамог, атрымаўшы 80% галасоў.

==Першы прэзыдэнцкі тэрмін ([[1994]] – -[[2001]])==

А. Лукашэнка адразу скарыстаўся ззы сваіх паўнамоцтваў, распусьціўшы Вярхоўны Савет 13 скліканьня. [[АМАП]] ачапіў будынак парлямэнту, а ў суседнім памяшканьні разьмясьціўся новы парлямэнт, складзены з стаўленікаў А. Лукашэнкі. У знак пратэсту у адстаўку падалі прэм'ер-міністар Беларусі, два іншыя міністры і сем судзей Канстытуцыйнага суду. Іх хутка замянілі прыхільнікамі Лукашэнкі, прашэньню аб імпічмэнце было адмоўлена. Лукашэнка канцэнтраваў у сваіх руках уладу з дапамогаю ўзмацненьня спэцслужбаў, у прыватнасьці [[КДБ]].

Урад Лукашэнкі ўзяў курс на аднаўленьне [[Русіфікацыя|русіфікацыйнае]], антынацыянальнае палітыкі ў Беларусі. У [[1995]] г. быў праведзены рэфэрэндум, на якім была адмененая гістарычная дзяржаўная сымболіка Беларусі, уведзеныя новыя сымбалі, створаныя на базе гербу і сьцягу [[БССР]]. [[Расейская мова]] атрымала статус дзяржаўнае, пасьля чаго пачалося плянамернае выцісканьне беларускае мовы са сродкаў масавай інфармацыі, адукацыі, дзяржаўных установаў. Супраць адмены [[Бел-чырвона-белы сьцяг|бел-чырвона-белага сьцягу]], "[[Пагоня (герб)|Пагоні]]" і статусу беларускае мовы як адзінае дзяржаўнае, група дэпутатаў ад [[БНФ]] абвясьціліабвясьціла галадоўку ў залі парлямэнту. Яны былі зьбітыя і выгнаныя з будынку сіламі АМАП.

Зьдзейсьнены А. Лукашэнкам у [[1996]] г. дзяржаўны пераварот быў адразу асуджаны міжнароднай супольнасьцю. Абвастрыліся стасункі з замежнымі дзяржавамі. У красавіку [[1998]] г. ззы сваіх рэзыдэнцый у пасёлку Дразды былі гвалтоўна выселеныя амбасадары [[ЗША|Злучаных Штатаў]], [[Вялікая Брытанія|Вялікае Брытаніі]], [[Францыя|Францыі]], [[Нямеччына|Нямеччыны]], [[Грэцыя|Грэцыі]], [[Італія|Італіі]] і [[Японія|Японіі]]. Гэта было пачаткам буйнага міжнароднага скандалу, бо беларускія ўлады парушылі [[Венская канвэнцыя|Венскую канвэнцыю]]. Закранутыя краіны, а таксама [[Расея]], адазвалі зь [[Менск]]у сваіх амбасадараў.

Заходняя палітыка ў дачыненьні зь Беларусяй сталася больш жорсткаю. Пасьля падзеньня рэжыму [[Слабадан Мілошавіч|С. Мілошавіча]] ў Югаславіі, адносна лукашысцкай Беларусі ўсё часьцей пачаў ўжывацца выраз "апошняя дыктатура [[Эўропа|Эўропы]]". Тым ня меней, ані [[Эўрапейскі Зьвяз]], ані [[Злучаныя Штаты Амэрыкі]] не прадпрымалі рашучых дзеяньняў супраць беларускага рэжыму, бо баяліся небясьпекі закрануць расейскія інтарэсы і пастаўкі расейскага [[газ]]у празь Беларусь.