Мікола Дзямідаў: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д артаграфія |
арфаграфічныя папраўкі |
||
Радок 1:
'''Мікола Дзямідаў''' ([[10 сьнежня]] [[1888]], [[Ломжа]] або [[Гарадок]] — [[23 траўня]] [[1967]], [[Чыкага]]) — беларускі пэдагог, вайсковец.
Сын Станіслава Катнароўскага і Аляксандры з Каліноўскіх гербу Калінова, прозьвішча
У [[1905]] годзе здаў экзамэн на настаўніка двухклясных пачатковых школ у настаўніцкай сэмінарыі ў [[Сьвіслач]]ы. У [[1907]] годзе паступіў як вольны слухач на вячэрнія курсы на гістарычна-філялягічны факультэт [[Варшаўскі ўнівэрсытэт|Варшаўскага ўнівэрсытэту]]; працаваў у канцылярыі службы руху Ўправы Прывісьлянскай чыгункі. [[1 кастрычніка]] [[1911]] году прызначаны кіраўніком чыгуначнай школы чыгункі ў [[Беласток]]у.
З [[1914]] году на ваеннай службе ў царскай арміі. [[1 лютага]] [[1917]] года скончыў Першую Паўлаўскую вайсковую школу. Удзельнічаў у кастрычніцкай рэвалюцыі, быў Наваградзкім акруговым камісарам. З сакавіка да лістапада [[1918]] году ў нямецкім палоне. Арганізаваў беларускія аддзелы ў [[Вільня|Вільні]]. [[1 сьнежня]] [[1918]] году быў
У [[1920]] годзе ў навакольлях [[Беласток]]у набраў з добраахвотнікаў батальён (каля 400 чалавек) і далучыўся да арміі [[Станіслаў Булак-Балаховіч|Станіслава Булак-Балаховіча]]. У складзе астроўскага пяхотнага палка 2-й пяхотнай дывізіі [[10 лістапада|10]]-[[14 лістапада]] вёў зацятыя баі за [[Калінкавічы]], [[21 лістапада]] ўдзельнічаў у баях над [[Прыпяць (рака)|Прыпяцьцю]]. Са сваім батальёнам працягваў барацьбу таксама пасьля адступленьня арміі Булак‑Балаховіча на кантраляваную палякамі тэрыторыю. Вёў баі да студзеня 1920 году, пасьля чаго адышоў на польскі бок фронту і быў інтэрнаваны. Батальён Міколы Дзямідава быў апошнім беларускім падразьдзяленьнем, які ў адкрытым баі аказваў супраціў савецкім войскам.
У [[1921]]—[[1922]] годах быў настаўнікам у Гарадку,
Пахаваны ў [[Чыкага]].
|