Войны рабоў: розьніца паміж вэрсіямі

Рабы былі ў старажытнасці беспраўнымі. Дзякуючы шматлікім заваяванням, колькасць рабоў у [[Рым]]е дасягнула значных памераў. Сірыец [[Эунус]] вырашыў выкарыстацца гэтым становішчам і з'яднаў вакол сябе рабоў на [[Сіцылія|Сіцыліі]]. Першая вайна рабоў пачалася каля 136 года да н.э. у ''Энна'' на Сіцыліі і неўзабаве ахапіла ўвесь [[востраў]]. Пад кіраўніцтвам Эунуса, які называў сябе ''кароль Антыохас'', і кілікірыйца ''Клеона'' рабы знішчылі чатырох рымскіх [[прэтор]]аў (шутчыйхутчэй за ўсё ў 136-135 гадах да н.э.), а потым у 134 і 133 гадах і дзвух консулаў. Дзякуючы гэтым поспехам, колькасць паўстанцаў хутка павялічылася да прыкладна 200.000 чалавек. У 132 годзе да н.э. [[консул]] [[Публій Рупілій]] ''Publius Rupilius'' захапіў [[Таўраменіум]] (сёння [[Таарміна]]) і Энна, тым самым падавіўшы паўстанне і скончыўшы Першую вайну рабоў. Каля 20.000 захопленых у палон рабоў былі распяты ці скінуты са скал.