Дзярнова-карбанатныя глебы: розьніца паміж вэрсіямі

Дзярнова-карбанатныя глебы разьвіваюцца ў аўтаморфных умовах і ў цэлым маюць прымітыўны тып воднага рэжыму. Дзякуючы высокаму ўтрыманьню [[кальцый|кальцыю]] ў падсьцілаючай горнай пародзе, [[арганічныя кіслоты]] хутка нэўтралізуюцца і ў выглядзе гуматаў кальцыю назапашваюцца ў верхнім глебавым гарызонце. Менавіта таму перегнойны [[гарызонт]] мае цёмны колер, нэўтральную рэакцыю і добра выяўленую крупчастую структуру. Утрыманьне перагною ў дзярнова-карбанатных глебах вагаецца ад 5 да 7 %. Дзярнова-карбонатные глебы падзяляюцца на тры падтыпы, кожнаму зь якіх уласьцівы свой марфалягічны профіль.

 

Маюць добра разьвіты перагнойны гарызонт, які залягае непасрэдна на мацярынскай пародзе. Пласт [[карбанаты|карбанатаў]] прасочваецца ўжо на паверхні глебы або ў межах ад 0 да 30 см. Тыповым дзярнова-карбанатным глебам уласьцівае параўнальна высокае ўтрыманьне гумусу — 4 — 6 %.

 

 

==Дзярнова-карбанатныя ападзоленыя глебы==

 

Дзярнова-карбанатныя глебы ўсіх трох падтыпаў паўсюдна разараныя і інтэнсіўна выкарыстоўваюцца ў сельскай гаспадарцы.

 

*Каропа Г.Н. Физическая география Беларуси: курс лекций. – Гомель: ГГУ им. Ф.Скорины, 2004. – 107 с.