Кірыла Мазураў: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д выпраўленьне спасылак |
д →Біяграфія: дапаўненьне, выпраўленьне спасылак, стыль |
||
Радок 5:
== Біяграфія ==
У [[1933]] скончыў [[Гомельскі аўтадарожны тэхнікум]]. Працаваў
З [[1939]] году на камсамольскай працы. З [[1940]] году сакратар Берасьцейскага абкаму камсамолу.
У [[1943]]-[[1947|47]] К.Ц.Мазураў - другі, пасьля першы сакратар ЦК ЛКСМ Беларусі. У пасьляваенныя гады, скончыўшы Вышэйшую партыйную школу пры ВКП(б) ([[1947]]), быў
=== У апараце ЦК КП [[БССР]] і [[СССР]] ===
Пасьля сьмерці [[Ёсіф Сталін|Сталіна]] [[Лаўрэнці Берыя|Л.Берыя]] паспрабаваў зрабіць стаўку на нацыяналізм нерасейскіх рэспублік з мэтай заваяваньня большай улады. Чэрвеньскі 1953 году пленум ЦК КПБ атрымаў загад з цэнтру замяніць расейскага сакратара ЦК КПБ [[Мікалай Патолічаў|М.Патолічава]] на другога сакратара — беларуса М.Зімяніна. Апошні ў сваім дакладзе на пленуме крытыкаваў такія «фундамэнтальныя недахопы і памылкі» КПБ у сфэры нацыянальнай палітыкі, як неадпаведнасьць долі беларусаў сярод насельніцтва рэспублікі (81%) іх прадстаўніцтву ў апараце партыйных органаў (62,2%). М.Зімянін наракаў, што праца апарата ЦК КПБ і СМ БССР, мясцовых партыйных і савецкіх органаў вядзецца на расейскай мове, і прапанаваў прыняць рэзалюцыю аб пераводзе справаводзтва ўрада, рэспубліканскіх і мясцовых партыйных і савецкіх органаў на беларускую мову<ref>{{кніга|аўтар = Снапкоўскі У. |частка = |загаловак = Знешнепалітычная дзейнасць Беларускай ССР як вонкавы фактар нацыянальнага нігілізму беларусаў. Кн.2|арыгінал = |спасылка = |адказны = |выданьне = |месца = |выдавецтва = Беларусіка - Albarutnenica|год = |том = |старонкі = 185|старонак = |сэрыя = |isbn = |тыраж = }}</ref>.▼
▲Пасьля сьмерці [[Ёсіф Сталін|Сталіна]] [[Лаўрэнці Берыя|Л.Берыя]] паспрабаваў зрабіць стаўку на нацыяналізм нерасейскіх рэспублік з мэтай заваяваньня большай улады. Чэрвеньскі 1953 году пленум ЦК КПБ атрымаў загад з цэнтру замяніць расейскага сакратара ЦК КПБ [[Мікалай Патолічаў|М.Патолічава]] на другога сакратара — беларуса [[Міхаіл Зімянін|М.Зімяніна]]. Апошні ў сваім дакладзе на пленуме крытыкаваў такія «фундамэнтальныя недахопы і памылкі» КПБ у сфэры нацыянальнай палітыкі, як неадпаведнасьць долі беларусаў сярод насельніцтва рэспублікі (81%) іх прадстаўніцтву ў апараце партыйных органаў (62,2%). М.Зімянін наракаў, што праца апарата ЦК КПБ і СМ БССР, мясцовых партыйных і савецкіх органаў вядзецца на расейскай мове, і прапанаваў прыняць рэзалюцыю аб пераводзе справаводзтва ўрада, рэспубліканскіх і мясцовых партыйных і савецкіх органаў на беларускую мову<ref>{{кніга|аўтар = Снапкоўскі У. |частка = |загаловак = Знешнепалітычная дзейнасць Беларускай ССР як вонкавы фактар нацыянальнага нігілізму беларусаў. Кн.2|арыгінал = |спасылка = |адказны = |выданьне = |месца = |выдавецтва = Беларусіка - Albarutnenica|год = |том = |старонкі = 185|старонак = |сэрыя = |isbn = |тыраж = }}</ref>.
Кірыла Мазураў, які актыўна падтрымаў [[Мікіта Хрушчоў|М. С. Хрушчова]] пасьля сьмерці Сталіна, а затым прыняў ягоны бок у час барацьбы з «антыпартыйнай групай», стаў фактычна першым беларусам на чале ЦК КПБ (калі не лічыць [[Васіль Шаранговіч|В.Шаранговіча]], які прабыў першым сакратаром толькі некалькі месяцаў у [[1937]] годзе і быў расстраляны ў [[1938]]). Зь імем Кірылы Мазурава зьвязаныя шматлікія посьпехі беларускага народу ў разьвіцьці эканомікі, навукі і культуры ў 1953—1965 гадох, рэабілітацыя шматлікіх партыйных і дзяржаўных дзеячаў, менскіх падпольшчыкаў, партызанскіх камандыраў. На думку былога дырэктара Нацыянальнага архіва Рэспублікі Беларусь Я. І. Бараноўскага, Кірыла Мазураў увайшоў у гісторыю Менску і Беларусі як праваабаронца незаслужана абгавораных падпольшчыкаў. Пры Мазураве рады КПБ павялічыліся з 145 тысячаў да 296 тысячаў чальцоў.
Радок 21 ⟶ 23:
Старшыня Савету міністраў [[Беларуская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка|Беларускай ССР]] у [[1953]]—[[1956]] гадох. Першы сакратар ЦК КП [[Беларуская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка|Беларускай ССР]] у [[1956]]—[[1965]] гадох. Першы намесьнік старшыні [[Савет Міністраў СССР|Савету Міністраў СССР]] у [[1965]]—[[1978]] гадох.
У [[1968]] быў накіраваны ў Прагу для кіраваньня ваеннымі дзеяньнямі па лініі Палітбюро. Дзейнічаў пад псэўданімам «генэрал Трафімаў». Пры ягоным удзеле кіраўнікі Камуністычнай партыі [[Чэхаславаччына|Чэхаславаччыны]] [[Аляксандар Дубчак|Ду́бчак]], Смркоўскі, Шык ды іншыя былі арыштаваныя і вывезеныя ў Маскву<ref name="BDG">{{Спасылка | аўтар = Міхась Скобла| прозьвішча = | імя = | аўтарlink = | cуаўтары = | дата публікацыі = 21 жніўня 2008| url = http://www.svaboda.org/content/Transcript/1192749.html| загаловак = 1968 год: як адгукнулася апэрацыя “Дунай” у Беларусі| фармат = | назва праекту = “Вольная студыя”| выдавец = Радыё «Свабода»| дата = 28 сьнежня 2008 | мова = | камэнтар = }}</ref>.
<blockquote>В форме полковника (моё воинское звание), называясь генералом Трофимовым, я давал распоряжения нашим военным и гражданским… Главной задачей было уберечь наших солдат от стрельбы...<ref name="BDG">{{Спасылка | аўтар = Эммануил Иоффе| прозьвішча = | імя = | аўтарlink = | cуаўтары = | дата публікацыі = 6 красавіка 2004| url = http://bdg.press.net.by/2004/04/2004_04_06.1417/1417_13_1.shtml| загаловак = Руководитель своего времени| фармат = | назва праекту = | выдавец = Белорусская деловая газета| дата = 28 сьнежня 2008 | мова = ru| камэнтар = }}</ref></blockquote>
=== Апошнія гады жыцьця ===
[[7 красавіка]] [[1974]] ў сувязі з 60-годзьдзем атрымаў званьне Героя Сацыялістычнай Працы. Узнагароджаны 5 [[Ордэн Леніна|ордэнамі Леніна]], [[Ордэн Чырвонага Сьцяга|ордэнамі Чырвонага Сьцяга]], [[Ордэн Айчыннай вайны|Айчыннай вайны 1-й ступені]] і мэдалямі.
|