Гай Пікарда: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дапаўненьне |
дапаўненьне, выпраўленьне спасылак, стыль, катэгорыі |
||
Радок 1:
'''Гай
== Біяграфія ==
Нарадзіўся ў сям'і бацькоў француска-брэтонскага і ангельска-ірляндзкага паходжаньня. Бацька працаваў адвакатам у Апэляцыйным судзе ў [[Парыж]]ы, а таксама ў Лёндане. Маці ў 1920-х гадох служыла ў ''Interallied Rhineland High Commission''<!--ня ведаю, як перакласьці-->.
Вучыўся ў школаў у [[Ангельшчына|Ангельшчыне]] і [[Францыя|Францыі]]. У [[1951]] паступіў ва ўнівэрсытэт у [[Гранобль|Граноблю]], скончыў [[Оксфардзкі ўнівэрсытэт]], [[Сарбонскі ўнівэрсытэт|ўнівэрсытэт у Сарбоне]] і Лёнданскую школу эканомікі. У Оксфардзе працаваў сакратаром унівэрсытэцкага аддзяленьня таварыства па культурных абменах з [[Саюз Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік|СССР]]. У [[1959]] годзе распачаў працу па спэцыяльнасьці. Праз два гады ён стаў адвакатам у парыскім Апэляцыйным судзе, у [[1977]] адвакатам суду (барыстэрам) у [[:en:King's Inns|King's Inns]] у [[Дублін|Дабліне]]. Займаўся сямейнымі спадчыннымі справамі ў Лёндане і Парыжы.
Вывучаў творчасьць беларускіх кампазытараў [[Мікола Равенскі|Міколы Равенскага]], [[Мікола Куліковіч|Міколы Куліковіча (Мікалая Шчаглова)]], жыцьцё і дзейнасьць [[Францішак Скарына|Францішка Скарыны]], распрацоўваў гісторыю перакладаў Бібліі на беларускую мову, праблематыку гісторыі [[ВКЛ|Вялікага Княства Літоўскага]], Менску. Шмат увагі аддаваў пошуку старажытных беларускіх царкоўных сьпеваў і іх выданьню. У [[1959]] адшукаў у Кіеве Супрасльскі і Жыровіцкі ірмалоі — рукапісныя музычныя зборнікі [[XVI стагодзьдзе|XVI ст.]] рэлігійнага зьместу. Выдаў у [[1979]] — [[1991]] у двух кнігах «Беларускі царкоўны сьпеўнік. Сьв. Літургія>, а таксама «Беларускі духоўны сьпеўнік» і іншае.▼
Ягоныя францускія карані прывялі Пікарду да ўступленьня ў «Таварыства [[Гугяноты|гугянотаў]] Лёндану» і да прэзыдэнцтва ў «Зьвязе французаў Вялікай Брытаніі» з 1962 да 1972.
==Літаратура==▼
Захапіўся царкоўнымі харавымі сьпевамі падчас навучаньня ў Оксфардзе і Парыжы, дзе ён сьпяваў у хоры [[Праваслаўе|праваслаўнай]] царквы Аляксандра Неўскага. Зацікаўленьне краінамі Ўсходняй Эўропы, гэтаксама як і ў іхніх царкоўных сьпевах, у рэшце рэшт прывяло яго да знаёмства зь беларускім каталіцкім сьвятаром [[Часлаў Сіповіч|Ч.Сіповічам]] (пазьней біскуп). Беларусь, рэгіён зьмяшаных культурных стыляў — праваслаўнага, рымска-каталіцкага, грэка-каталіцкага, габрэйскага й татарскага — выклікала велізарнае захапленьне Гая Пікарды. Дзеля вывучэньня ейнае культуры Пікарда разам з Обранам Хэрбэртам ({{мова-en|[[:en:Auberon Herbert]]}}) у [[1954]] заснавалі ангельска-беларускае таварыства. У [[1961]]—[[1970]] выкладаў музыку й сьпевы ў [[беларуская школа імя Кірылы Тураўскага ў Лёндане|беларускай школе імя Кірылы Тураўскага ў Лёндане]].
Трапіўшы на службу, якая праводзілася ў беларускай царкве, што ў Фінчлі — паўночным мікрараёне ангельскай сталіцы, Гай Пікарда адкрыў для сябе разьмешчаныя праз вуліцу [[Беларуская бібліятэка імя Францішка Скарыны|Беларускую бібліятэку]] і музэй імя Францішка Скарыны. З гэтага моманту Гай Пікарда распачаў вывучэньне старадаўніх кніг і рукапісаў<ref name="golas">{{Спасылка | аўтар = [[Адам Мальдзіс]]| прозьвішча = | імя = | аўтарlink = | cуаўтары = | дата публікацыі = 24 студзеня, 2008| url = http://www.golas.by/index.php?subaction=showfull&id=1201263352&archive=1201765939&start_from=&ucat=4&| загаловак = Нечаканае завяшчанне Гая Пікарды.| фармат = | назва праекту = | выдавец = «Голас Радзімы» №3 (3075)| дата = 29 лістапада 2008 | мова = | камэнтар = }}</ref>. З [[1971]] стаўся сакратаром кіраўнічай рады бібліятэкі і музэю на доўгія гады. Чалец [[Міжнародная асацыяцыя беларусістаў|Міжнароднай асацыяцыі беларусістаў]] ([[Менск]]).
У 1964 ажаніўся з Мішлен Войталь ({{мова-en|Micheline Wojtal}}), ад якой меў сына Жана-Аляксандра. Пазьней разьвёўся зь ёй і ў 1972 ажаніўся з Сюзэн Флэмінг ({{мова-en|Susan Fleming}}), ад якой меў дзьвюх дачок, Кэтрын ды Эліс. Другі ягоны шлюб таксама скончыўся разводам.
=== Сьмерць і пахаваньне ===
Памёр [[21 красавіка]] [[2007]] году ў Лёндане. Паводле ўласнага запавету прах Гая Пікарды быў пахаваны ў Беларусі [[15 лістапада]] [[2008]] году. Паніхіду па памерлым адслужыў мітрапаліт [[Тадэвуш Кандрусевіч]]. На месцы пахаваньня, ля [[Касьцёл Сьвятых Сымона й Алены (Менск)|Чырвонага касьцёлу]], усталяваная мэмарыяльная шыльда<ref>[http://www.svaboda.org/Content/Article/1349440.html Прах Пікарды пахавалі ў Чырвоным касьцёле.]</ref><ref>[http://catholic.by/p2/index.php?option=com_content&task=view&id=5725&Itemid=48 Парэшткі Гая Пікарды пахаваны ў крыпце мінскага касцёла святых Сымона і Алены.]</ref>.
== Творчая дзейнасьць ==
▲Вывучаў творчасьць беларускіх кампазытараў [[Мікола Равенскі|Міколы Равенскага]], [[Мікола Куліковіч|Міколы Куліковіча (Мікалая Шчаглова)]], жыцьцё і дзейнасьць [[Францішак Скарына|Францішка Скарыны]], распрацоўваў гісторыю перакладаў [[Біблія|Бібліі]] на беларускую мову, праблематыку гісторыі [[ВКЛ|Вялікага Княства Літоўскага]], Менску. Шмат увагі аддаваў пошуку старажытных беларускіх царкоўных сьпеваў і іх выданьню. У [[1959]] адшукаў у [[Кіеў|Кіеве]] Супрасльскі і Жыровіцкі ірмалоі — рукапісныя музычныя зборнікі [[
Друкаваўся на старонках рэлігійных і сьвецкіх выданьняў («[[Божым шляхам]]», «Беларус»<!--ня ведаю, ці пра газэту, ці пра альманах вядзецца-->, «The Journal of Byelorussian Studies» і іншых). Выдаваў для ангельцаў часопіс пра беларускую культуру «The Byelorussian Cronicle», напісаў і выдаў па-ангельску даведнік «Мінск: Гістарычны даведнік» (1994)<ref>[http://tn.by/index.php?option=com_library&Itemid=33&task=view&book_id=79 Minsk: A Historical Guide, (and Short Administrative, Professional and Commercial Directory); Guy Picarda; Technalohija Publishers, Mensk & London; 1993, 1994; 250 pages. Call Number: DK507.924 .P522 1994.]</ref>. Сярод найбольш вядомых ягоных публікацыяў артыкулы пра гравюры [[Францішак Скарына|Францішка Скарыны]] ды пра [[Марк Шагал|Марка Шагала]] й [[Кабала|кабалу]].
Устанавіў у прыгарадзе Лёндану [[Тотэнхэм]]е месца, дзе знаходзілася Вольная славянская друкарня, заснаваная беларускім пісьменьнікам і мастаком [[Аляксандар Рыпінскі|Аляксандрам Рыпінскім]]. Удзельнік фэстываляў «[[Магутны Божа (фэст)|Магутны Божа]]» ў [[Магілёў|Магілеве]] і фэстывалю праваслаўнай музыкі ў [[Гайнаўка|Гайнаўцы]] ў якасьці журы.
За сваю дзейнасьць узнагароджаны [[Ордэн Францішка Скарыны|ордэнам Францішка Скарыны]] ([[2000]]), залатым мэдалём міністэрства культуры Беларусі ў гонар дзясятае гадавіны фэстывалю «Магутны Божа» ([[2003]]), дыплёмам ад офісу [[Арганізацыя Аб'яднаных Нацый па пытаньнях адукацыі, навукі і культуры|ЮНЭСКА]] ў Беларусі ([[2006]]).
Пасьля сьмерці дасьледчыка засталася неапублікаванай галоўная яго праца — зборнік «Залатая Беларусь. Анталогія беларускіх мадрыгалаў і харавых песень»<ref name="golas"/>.
▲== Літаратура ==
* {{кніга|аўтар = |частка = |загаловак = Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. У 4 кн.|арыгінал = |спасылка = |адказны = |выданьне = |месца = Мн.|выдавецтва = [[БелТА]]|год = 2001|том = 1|старонкі = |старонак = 576|сэрыя = |isbn = 985-6302-33-1|тыраж = }}
* {{Спасылка | аўтар = | прозьвішча = | імя = | аўтарlink = | cуаўтары = | дата публікацыі = 21 траўня 2007| url = http://www.timesonline.co.uk/tol/life_and_style/court_and_social/article1820821.ece| загаловак = Guy Picarda. Lawyer whose passion for Orthodox choral music led to a second career as a scholar of Belarussian music| фармат = | назва праекту = Court & Social | выдавец = Times Online| дата = 29 лістапада 2008 | мова = en| камэнтар = }}
{{зноскі}}
== Вонкавыя спасылкі ==
* [http://www.anglobelarus.org.uk/ Ангельска-беларускае таварыства]
{{САРТЫРОЎКА_ПА_ЗМОЎЧВАНЬНІ:Пікарда, Гай}}
Радок 14 ⟶ 42:
[[Катэгорыя:Ангельскія мастацтвазнаўцы]]
[[Катэгорыя:Францускія мастацтвазнаўцы]]
[[Катэгорыя:Памерлі 20 красавіка]]
[[Катэгорыя:Памерлі ў 2007 годзе]]
[[Катэгорыя:Памерлі ў Лёндане]]
| |||