'''Адам Лісоўскі''' ([[1882]], в. [[Каранды]], [[Ашмянскі павет]] — [[9 кастрычніка]] [[1929]], [[Варшава]]) - каталіцкі сьвятар, адзін з заснавальнікаў беларускага хрысьціянскага руху.
Закончыў [[Вільня|Віленскую]] духоўную сэмінарыю ([[1903]]), пасьля вучыўся ў Духоўнай каталіцкай акадэміі ў [[Пецярбург]]у, высьвячанывысьвечаны на ксяндза ў [[1907]]. Служыў у розных парафіях на беларускіх землях: у [[Магілёў|Магілёве]], [[Менск]]у, [[Гарадзішча|Гарадзішчы]], [[Ігумен]]е, [[Анопаль|Анопалі]]. У [[1922]] узначаліў Менскі дэканат, [[31 траўня]] [[1922]] арыштаваны савецкімі ўладамі, асуджаны на 5 гадоў турмы. Сядзеў у Менску, [[Масква|Маскве]] і ў [[Яраслаўль|Яраслаўлі]]. [[28 красавіка]] [[1924]] у выніку абмену палітычнымі вязьнямі трапіў у [[Польшча|Польшчу]]. Служыў у Гарадзішчы каля [[Пінск]]а і ў [[Вінная|Віннай]] на [[Падляшша|Падляшшы]]. Пераклаў на [[беларускаяБеларуская мова|беларускую мову]] часткі [[Новы Запавет|Новага Запавету]]: [[Апакаліпсіс]], [[Апостальскія дзеі]], лісты сьв. Паўла. Пахаваны ў [[Кляшчэлі|Кляшчэлях]] на Беласточчыне па сваім жаданьні побач са сваім духовым апякуном кс. [[Адольф Пласкавіцкі|Адольфам Пласкавіцкім]]. Адам Лісоўскі адыграў вялікую ролю ў лёсе кс. [[Адам Станкевіч|Адама Станкевіча]] і яго беларускай нацыянальнай сьвядомасьці.
