Людвік I Вялікі: розьніца паміж вэрсіямі

З французскай [[дынастыя Анжу|дынастыі Анжу]]. Сын караля [[Карл Роберт Анжуйскі|Карла Роберта Анжуйскага]] і Эльжбеты, сястры польскага караля [[Казімір III|Казіміра III]], з [[1335]] году палітычны саюзнік апошняга, спадкаемца польскага трону. З [[1340]] году дапамагаў Казіміру ў барацьбе за [[Галіцка-Валынскае княства]], праследуючы пры гэтым венгерскія інтарэсы, што выклікала яго сутыкненне з валынскім князем [[Любарт|Любартам]]. У [[люты|лютым]] [[1345]] году удзельнічаў ў складзебеспаспяховым войскапаходзе [[крыжакі|крыжакоў]] беспаспяховау асаджаўбок [[ВільняТрокі|ВільнюТрокаў]]. Прымаў актыўны ўдзел у паходах Казіміра на [[Валынь]], [[Падляшша]] і [[Берасцейшчына|Берасцейшчыну]] ў [[1349]] – [[1351]] гадах, у ходзе якіх венгерскія войскі часова авалодвалі паўднёва-заходнімі землямі [[ВКЛ]]. Асабліва няўдалай для ВКЛ была вайна ў [[ліпень|ліпні]] – [[жнівень|жніўні]] 1351 году, калі Людвік захапіў у палон Любарта і [[Кейстут|Кейстута]]. [[15 жніўня]] 1351 году прымусіў іх падпісаць дагавор, паводле якога ВКЛ мусіла заплаціць вялікі выкуп, адмаўлялася ад прэтэнзій на Галічыну. Дагавор вядомы з хронікі ананімнага венгерскага манаха-францысканца, удзельніка выправы Людвіка (магчыма, [[Янаш Кецьі|Янаша Кецьі]]). Кейстут разам з Людвікам адправіўся ў Венгрыю як гарант дагавора і для [[хрышчэнне|хрышчэння]], але здолеў уцячы. У [[1354]] годзе Людвік паранены пры асадзе літоўскай крэпасці [[Бэлз]] на захадзе Валыні. Пасля заняцця польскага трону ўзнавіў войны з ВКЛ (1372 – [[1377]]), у выніку якіх Бэлз і [[Холм]] далучаныя да Галічыны (якая пры Людвіку часова ўвайшла ў склад Венгрыі, што выклікала незадавальненне польскіх феадалаў), а Любарт, як і падольскія князі [[Аляксандр Карыятавіч|Аляксандр]] і [[Барыс Карыятавіч|Барыс]] [[Карыятавічы]] і ратненскі князь [[Фёдар Альгердавіч]] (якому належаў і [[Кобрын]] з акругай) былі вымушаны прызнаць сюзэрэнітэт Венгрыі. Некалькі разоў высоўваў праекты хрысціянізацыі Літвы. Ініцыяваў стварэнне [[Луцкая каталіцкая епархія|Луцкай каталіцкай епархіі]] ў [[1375]] годзе, юрысдыкцыя якой ахоплівала і паўднёва-заходнія землі [[Беларусь|Беларусі]], на якія пазней, у [[XIV стагоддзе|XIV]] – [[XVIII стагоддзе|XVIII]] стагоддзях, пашыраліся венгерскія экспансіянісцкія планы (глядзіце [[Радноцкі дагавор 1656 году]] і інш.)