Пётар Татарыновіч: розьніца паміж вэрсіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Stary Jolup (гутаркі | унёсак)
Няма апісаньня зьменаў
артаграфія
Радок 1:
[[Выява:Tatarynovicz 1942.jpg|міні|Ксёндз Пётар Татарыновіч, [[1942]] год.]]
 
'''Татарыновіч Пётар Татарыновіч''' (''пс. Пётра Задума, МядзведзіцкіМядзьведзіцкі'') ([[2 чэрвеня]] [[1896]], в. [[Гайнін]] [[Слуцкі павет]] - [[3 верасьня]] [[1978]], [[Рым]]), каталіцкі сьвятар заходняга абраду, папскі прэлат, доктар тэалогіітэалёгіі ([[1950]]), рэлігійны і культурна-асьветны дзеяч, удзельнік беларускага хрысьціянскага руху, выкладчык, выдавец, рэдактар, пісьменьнік, перакладчык і публіцыст.
 
Паходзіў зь сялянскай сям'і: бацькі - Станіслаў і Караліна (з роду [[Пашукевічы|Пашукевічаў]]) Татарыновічы.
 
Навучаўся ў архідыяцэзіяльнай духоўнай семінарыісэмінарыі ў [[Пецярбург]]у, і ў [[Менская Каталіцкая Сэмінарыя|Менскай каталіцкай семінарыісэмінарыі]]. Яшчэ пад час вучобы далучыўся да беларускага нацыянальна-рэлігійнага руху. Атрымаў сьвятарскае пасьвячэньне [[12 чэрвеня]] [[1921]].
 
Першыя гады ([[1921]]-[[1922]]) душпастырскай дзейнасцідзейнасьці працаваў у [[Пінск]]у. Працаваў настаўнікам у Ніжэйшай духоўнай семінарыісэмінарыі ў [[Наваградак|Наваградку]]. У [[1922]] г. прызначаны прэфектам прэфэктам пачатковых і сярэдняй школ у г. [[Баранавічы]].
 
У [[1926]] г. высланы з [[Беларусь|Беларусі]] сьвятаром ў каталіцкую парафію на [[Мазуры]] ([[Польшча]]). Вярнуўся на [[Палесьсе]] ў [[1927]] г.
Радок 13:
Працаваў у [[1927]]-[[1931]] у [[парафія|парафіі]] [[Дамачава]], [[1932]]-[[1939]] у [[Столін]]е.
 
Пад час душпастырскай дзейнасцідзейнасьці ў [[Пінская дыяцэзія|Пінскай дыяцэзіі]] далучыўся да беларускай культурна-асветніцкайасьветніцкай і рэлігійнай прыцы. Вёў казаньні на беларускай мове, дапамагаў беларускім вуніяцкім парафіям у [[Альпені]], [[Дзеляцічы|Дзяляцічах]], [[Хутары|Хутарах]] і інш. Заснаваў [[Саюз каталіцкай моладзі]] ў [[Баранавічы|Баранавічах]].
 
Супрацоўнічаў з беларускімі рэлігійнымі выданнямівыданьнямі «[[Krynica]]», «[[Хрысьціянская Думка|Chryścijanskaja Dumka]]». Друкаваўся на старонках беларускага вуніяцкага часопіса «[[Да злучэньня]]» ([[1932]]-[[1937]]). Перакладаў на беларускую мову творы дацкага паэта І. ЁргенсенаЁргенсэна (у [[1926]] г. у Вільні выдаў яго рэлігійна-філасофскіфілязофскі нарыс "ПрыпавесціПрыпавесьці"). Супрацоўнічаў з вуніяцкімі святарамісьвятарамі А.Неманцэвічам і В.Аношкам.
 
Выдаваў кнігі й брашуры (''Сьвяты Ізідар хлебароб'' ([[1928]]), ''Вялікія людзі'', ''Купальле''([[1930]]), ''Шляхам дзіваў і ўражаньняў'' ([[1934]]), ''Зярняткі з роднай юнацкай нівы'', ).
 
З прычыны хваробы ([[сухоты]]) у [[1939]] быў часова звольнены ад сваіх абавязкаў. У [[1940]] уцёк з-пад савецкага арышту ў зону нямецкай акупацыі. Жыў у [[Варшава|Варшаве]], дзе выкладаў рэлігію ў беларускай школе і працаваў пробашчам напачатку ў касьцёле свсьв. Марціна, а потым у касьцёле айцоў базыльянаў. У [[1943]] г. працаваў рэферэнтамрэфэрэнтам культуры і асьветы ў Беларускім камітэце.
 
Удзельнік 2-га Ўсебеларускага кангрэса ў [[Менск]]у, дзе выступіў з прывітальнай прамовай.
 
З [[1944]] г. - на эміграцыі. Напачатку жыў у [[Ратэнбург]]у ([[Нямеччына]]). З [[кастрычнік]]а [[1945]] у [[Рым]]е.
 
У [[1945]]-[[1949]] навучаўся ў папскім Усходнім інстытуце, абараніў доктарскую працу «''Сьв. Кірыла Тураўскі і яго дактрына асцэтычная''». З [[верасень|верасняверасьня]] [[1950]] да [[1975]] выдаваў беларускі каталіцкі часопіс «Źnič». Арганізаваў у [[1950]] [[Беларуская праграма "Радыё Ватыкана"|Беларускую праграму "Радыё Ватыкану"]]. Перадаў у [[1970]] кіраўніцтва Беларускай праграмы вядомаму беларускаму сьвятару, архімандрыту [[Леў Гарошка|Льву Гарошку]].
 
Выдвец беларускай духоўнай літаратуры. Аўтар перакладу і тлумачэньняў кнігі «Сьвятая Эвангелія, Апостальскія Дзеі» (Рым, [[1954]]). Пераклаў на беларускую мову раман [[Гэнрых сянкевіч|Сянкевіча]] «Quo vadis» (Рым, [[1956]]).
 
РашэннемРашэньнем Кансістарыяльнай кангрэгацыі [[21 студзеня]] [[1964]] прызначаны Апостальскім пасадам дырэктарам душпастыраў лацінскага абраду сярод беларускай эміграцыі.
 
== Літаратура ==