Пётар Татарыновіч: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Stary Jolup (гутаркі | унёсак) Новая старонка: '''Татарыновіч Пётар''' (''пс. Пётра Задума, Мядзведзіцкі'') (2 чэрвеня 1896, в. Гайнін [[Слуцкі... |
Stary Jolup (гутаркі | унёсак) Няма апісаньня зьменаў |
||
Радок 1:
[[Выява:Tatarynovicz 1942.jpg|міні|Ксёндз Пётар Татарыновіч, [[1942]] год.]]
'''Татарыновіч Пётар''' (''пс. Пётра Задума, Мядзведзіцкі'') ([[2 чэрвеня]] [[1896]], в. [[Гайнін]] [[Слуцкі павет]] -[[3 верасьня]] [[1978]], [[Рым]]), каталіцкі сьвятар заходняга абраду, папскі прэлат, доктар тэалогіі, рэлігійны і культурна-асьветны дзеяч, удзельнік беларускага хрысьціянскага руху, выкладчык, выдавец, рэдактар, пісьменьнік, перакладчык і публіцыст.
Радок 9 ⟶ 11:
У [[1926]] г. высланы з [[Беларусь|Беларусі]] сьвятаром ў каталіцкую парафію на [[Мазуры]] ([[Польшча]]). Вярнуўся на [[Палесьсе]] ў [[1927]] г.
Працаваў у [[1927]]-[[1931]] у [[парафія|парафіі]] [[Дамачава]], [[1932]]-[[1939]] у [[Столін]]е.
Пад час душпастырскай дзейнасці ў [[Пінская дыяцэзія|Пінскай дыяцэзіі]] далучыўся да беларускай культурна-асветніцкай і рэлігійнай прыцы. Вёў казаньні на беларускай мове, дапамагаў беларускім вуніяцкім парафіям у [[Альпені]], [[Дзеляцічы|Дзяляцічах]], [[Хутары|Хутарах]] і інш. Заснаваў [[Саюз каталіцкай моладзі]] ў [[Баранавічы|Баранавічах]].
Супрацоўнічаў з беларускімі рэлігійнымі выданнямі «[[Krynica]]», «[[Хрысьціянская Думка|Chryścijanskaja Dumka]]». Друкаваўся на старонках беларускага вуніяцкага часопіса «[[Да злучэньня]]» ([[1932]]-[[1937]]). Супрацоўнічаў з вуніяцкімі святарамі А.Неманцэвічам і В.Аношкам.
Выдаваў кнігі й брашуры («''Вялікія людзі''», «''Купальле''», «''Шляхам дзіваў і ўражаньняў''», «''Зярняткі з роднай юнацкай нівы''»).
Пад час [[Другая Сусьветная вайна|Другой сусветнай вайны]] быў у [[Варшава|Варшаве]], дзе выкладаў рэлігію ў беларускай школе і працаваў пробашчам напачатку ў касьцёле св. Марціна, а потым у касьцёле айцоў базыльянаў. У [[1943]] г. працаваў рэферэнтам культуры і асьветы ў Беларускім камітэце.
Удзельнік 2-га Ўсебеларускага кангрэса ў [[Менск]]у, дзе выступіў з прывітальнай прамовай.
З [[1944]] г. - на эміграцыі. Напачатку жыў у [[Нямеччына|Нямеччыне]]. З [[кастрычнік]]а [[1945]] у [[Рым]]е.
У 1945-1949 гг. вучыўся ў папскім Усходнім інстытуце, абараніў доктарскую працу «Св. Кірыла Тураўскі і яго дактрына асцэтычная». З верасня 1950 г. выдаваў беларускі каталіцкі часопіс «Źnič» (Рым, 1950-1975). Арганізаваў Беларускую секцыю Ватыканскага радыё, дзе працаваў у 1950-1970 гг. Адначасова з душпастырскай і рэлігійнай дзейнасцю распачаў выданне беларускай духоўнай літаратуры (як арыгінальнай, так і перакладной). Аўтар пераклада і тлумачэнняў кнігі «Сьвятая Эвангелія, Апостальскія Дзеі» (Рым, 1954). Пераклаў на беларускую мову раман Г.Сянкевіча «Quo vadis» (Рым, 1956). Рашэннем Кансістарыяльнай кангрэгацыі ад 21.01.1964 быў прызначаны Апостальскім пасадам дырэктарам душпастыраў лацінскага абраду сярод беларускай эміграцыі. Ініцыятар і пачынальнік беларусізацыі літургіі. Памёр 03.09.1978 у Рыме.
== Літаратура ==
| |||