Іван Манівід: розьніца паміж вэрсіямі

У [[Лацінская мова|лацінамоўных]] тэстамэнце, складзеным у 1458 годзе, упамінаў свае ўладаньні ў трох дыстрыктах або, па-народнаму, «''воласьцях''» (''in tribus districtibus alias wlosczach''). Частку маёмасьці ён пакінуў дочкам «''для [[пасаг]]у''» (''dla poszagv''), а «''кабыльнае стада''» (''stado kobilne'') — сваёй жонцы Ганне<ref>Semkowicz W. Przywileje Witolda dla Moniwida, starosty Wileńskiego, i testament jego syna Jana Moniwidowicza // Ateneum Wileńskie. Nr. 1, 1923. S. 261—262.</ref>{{Заўвага|Апроч таго, у тэксьце даецца яшчэ адзніадзін «''народны''» адпаведнік лацінскага выразу: (''omnem expedicionem alias nadewszythka wiprawa'')}}. Таксама ў дакумэнце прыводзяцца тагачасныя назвы [[Жупраны|Жупранаў]] (''Zvprani''), [[Солы|Солаў]] (''Soły''), [[Мірклішкі (Гарадзенская вобласьць)|Мірклішак]] (''Mirklisky''), [[Новы Двор|Новага Двару]] (''Novidwor'') ды іншых паселішчаў. Гэта адпавядае многім іншым тагачасным лацінскім граматам [[ліцьвіны|літоўскіх князёў і баяраў]], дзе з азначэньнем «народны» («гутарковы») падаваліся менавіта [[беларуская мова|беларускія словы]]<ref>{{Літаратура/Старажытныя ліцьвіны|1к}} С. 39—46.</ref>.