Інтэлектуальная ўласнасьць: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Anton Žyluk (гутаркі | унёсак) дНяма апісаньня зьменаў |
Anton Žyluk (гутаркі | унёсак) Няма апісаньня зьменаў |
||
Радок 3:
Галоўнае прызначеньне законаў аб інтэлектуальнае ўласнасьці ёсць спрыяньне стварэньню вялікай колькасьці разнастайных інтэлектуальных тавараў. Каб дасягнуць дадзенай мэты, законы надзяляюць асобаў і бізнэсаў уласнымі правамі на інфармацыю й інтэлектуальныя тавары створаныя імі, звычайна на пэўны тэрмін. Дадзеныя ўмовы ствараюць эканамічны стымул для стварэньня інтэлектуальных тавараў, бо яны дазваляюць стваральніку атрымліваць выгаду ад інфармацыі й інтэлектуальных тавараў якія былі імі створаныя, дазваляе бараніць іх і спыняць капіяваньне. Чакаецца што дадзеныя стымулы будуць спрыяць новаўвядзеньням і унёскам у [[Тэхналёгія|тэхналягічны]] прагрэс краіны-стваральніцы ўмоваў.
Нематэрыяльнае прырода інтэлектуальнае ўласнасьці абумоўлівае пэўныя складанасьці пры параўнаньні зь традыцыйнымі формамі ўласнасьці такімі як зямля й тавары. Ў адрозьненьні ад трыдыцыйнай уласнасьці, інтэлектуальная ўласнасьць ёсьць «''непадзельнае''», так як неабмежаваная колькасьць людзей можа «''спажываць''» тавары бязь іх «''вычарпаньня''». Дадаткова ўкладаньню ва інтэлектуальную ўласнасьць перашкаджаюць праблемы прыўлашчаваньня. Напрыклад ўласьнік зямлі можа атачыць сваю зямлю моцным плотам і згадзіць узброеную ахову каб бараніць зямлю ад выкарыстаньня, але стваральнік інфармацыі ці літаратуры звычайна ня мае магчымасьцяў каб спыніць першага пакупніка кнігі ад вырабленьня рэплікаў і іх наступны продаж за меньшы кошт. Узвешваньне правоў такім чынам, каб спрыяць стварэньню інтэлектуальных тавараў, але не такіх моцных, каб яны перашкаджалі іх шырокаму спажываньню
| |||