'''Л, л''' — трынаццатытрынаццатая знак[[літара]] беларускае[[Беларуская азбукі. Паходзіць змова|беларускага]] [[Кірыліца|кірылічнайкірылічнага]] [[альфабэт]]у. Паходзіць з кірылічнай «л» («люді») што ўзьнікла на аснове грэцкай устаўной Λ, λ («ля{{націск}}мбда»). У старабеларускім пісьме выкарыстоўваліся розныя выгляды (устаў, паўустаў, скорапіс) знакулітары, якія дапамагаюць вызначаць час і месца напісаньня помнікаў. Абазначала гукі «л», «л’» («лавра», «лилия», «львица»). Мела лікавае значэньне «трыццаць». У 16XVI стагодзьдзі, акрамяапроч рукапіснага, знаклітара набыўнабыла друкаваны выгляд.
У сучаснай [[Беларуская мова|беларускай мове]] абазначае змычна-праходныя ротавыя пярэднеязычныя зычныя гукі «л», «л’» («волат», «ільгота» — «йіл’гота», «хваля» — «хвал’я»). ЗнакЛітара бывае вяліківялікая й малымалая, мае рукапісны й друкаваны выгляд.
== Лічбавае значэньне ==
Радок 11:
Пры клясіфікацыйным падзеле мае значэньне «дванаццаты» (група «л»), пры лічбавай нумарацыі — дадатковае значэньне для разьмежаваньня прадметаў пад адным нумарам (шыфр № 8 Л).
У стараславенскай[[Стараславянская мова|стараславянскай]] і царкоўнаславенскай[[Царкоўнаславянская мова|царкоўнаславянскай]] мовах Л мае значэньне лічбы — 30.
