Паўстаньне 1830—1831 гадоў: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Арфаграфічныя і граматычныя праўкі Меткі: Візуальная праўка Рэдагаваньне з мабільнай прылады Праўка праз мабільную вэрсію сайту |
вікіфікацыя, артаграфія, дапаўненьне |
||
Радок 1:
{{Бітва
|Назва = Лістападаўскае паўстаньне
Радок 14 ⟶ 13:
|Колькасьць1 = 150 000<ref name=licby/>
|Колькасьць2 = 180 000 — 200 000
|Страты1 = 40 000 забітых і параненых<ref name=licby>
|Страты2 = 22 000 — 23 000 забітых
|Дадаткі =
}}
{{Бітвы Лістападаўскага паўстаньня}}
'''Паўстаньне 1830—1831 гадоў''', таксама '''Лістапа́даўскае паўстаньне''' ({{Мова-pl|Powstanie listopadowe|скарочана}}) — паўстаньне ў [[Расейская імпэрыя|Расейскае імпэрыі]] на
== Гісторыя ==
Калі
== Паўстаньне ў Беларусі ==
Незадаволенасьць розных слаёў беларускага насельніцтва выклікала
У пачатку 1831 году
▲Незадаволенасьць розных слаёў беларускага насельніцтва выклікала царская палітыка на новадалучаных землях (пасля [[Падзелы Рэчы Паспалітай|падзелаў Рэчы Паспалітай]] 1772—1795гг), якая закранала ў першую чаргу інтарэсы [[Шляхта|шляхты]]. Таксама значна пагоршылася з увядзеньнем новых падаткаў ды рэкруцкай павіннасьці становішча сялянства. Мясцовая эліта была занепакоеная пранікненьнем на кіроўныя пасады расейскага элемэнту.
▲У пачатку 1831 году быў створаны Віленскі цэнтральны паўстанцкі камітэт. Агулам у Беларусі і Літве дзейнічала каля 30 паўстанцкіх атрадаў, якія налічвалі 12000 чалавек. Сярод іх такія людзі, як [[Напалеон Орда]], [[Ігнат Дамейка]], [[Эмілія Плятэр]]. Старшынёй Часовага ўрада Літвы быў [[Тадэвуш Тышкевіч]].
▲[[4 красавіка]] [[1831]] году невялікая групка мясцовых паўстанцаў захапіла магазынам зброі ў [[Ашмяны|Ашмянах]] і выдала яе жыхарам. Паўстанцы ўзялі ў палон каля 70 расейцаў-інвалідаў з афіцэрамі, якія абаранялі горад. Узятыя ў палон афіцэры таксама выдалі загад здацца каля 40 жаўнерам з расейскага Велікалуцкага полку, якія прыйшлі да гораду й рыхтаваліся да бою на вуліцах. Пры касьцёле дамініканцаў ксёндз Ясінскі заклікаў жыхароў да ўдзелу ў паўстаньні. За прыкладам жыхароў паўсталі некаторыя земскія ўладальнікі: [[Караль Пшазьдзецкі]] і [[Юзэф Зянковіч]] арганізавалі атрады кавалерыі, Швэйкоўскі атрад пяхоты. Атрад Зянковіча адзначаўся мундзірамі, на якіх былі пашытыя белыя рэбры й чарапы.<ref>Edmund Callier, [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=oai:www.wbc.poznan.pl:6083&from=http://fbc.pionier.net.pl Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831], Drukarnia Dziennika Poznańskiego, Poznań 1887, s. 59. (.djvu) {{ref-pl}}</ref>.
▲Па просьбе жыхара вялейскага павету Валадкевіча Караль Пшазьдзецкі выслаў невялікі атрад да [[Вялейка|Вялейкі]]. [[14 красавіка]] маёр Любанскі прыбыў у горад і казаў біць у касьцельныя званы. На гэты знак жыхары паўсталі, але мясцовы расейскі гарнізон таксама падрыхтаваўся да бою. Калі аднак да гораду прыбыў атрад Ходзька, расейцы здаліся ў палон<ref name="Callier-74">Edmund Callier, [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=oai:www.wbc.poznan.pl:6083&from=http://fbc.pionier.net.pl Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831], Drukarnia Dziennika Poznańskiego, Poznań 1887, s. 74. (.djvu) {{ref-pl}}</ref>.
20 красавіка аддзел Пшазьдзецкага быў разьбіты пад Вішневам расейскімі карнікамі пад камандаю генэрала Астражэнкі (2 эскадроны ўзараў, батальён пяхоты, 6 гарматаў)<ref>Callier E. [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=oai:www.wbc.poznan.pl:6083&from=http://fbc.pionier.net.pl Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831]. — Poznań: Drukarnia Dziennika Poznańskiego, 1887. S. 85. (.djvu) {{ref-pl}}</ref>. 24 красавіка расейцы занялі Вялейку. Горад абаранялі аддзелы: палкоўніка Радзішэўскага, Валадкевіча, Заборскага<ref>Callier E. [http://www.wbc.poznan.pl/dlibra/docmetadata?id=oai:www.wbc.poznan.pl:6083&from=http://fbc.pionier.net.pl Bitwy i potyczki stoczone przez wojsko polskie w roku 1831]. — Poznań: Drukarnia Dziennika Poznańskiego, 1887. S. 88. (.djvu) {{ref-pl}}</ref>.
▲[[16 красавіка]] ашмянскія паўстанцы пад камандаваньнем Біруты й Стэльніцкага беспасьпяхова сутыкаліся з атрадам расейцаў пад камандаваньнем палкоўніка Вежуліна (полк казакоў, невядомая колькасьць пяхоты, 2 гарматы). Пасьля сутычкі расейцы пачалі разьню жыхароў. Загінула 150 чалавека, ў тым ліку ксёндз Кужэлеўскі і доктар Закшэўскі<ref name="Callier-74"/>.
▲Пасьля сыходу зь беларускіх павэтаў рэгулярнае польскае арміі паўстаньне пачало згасаць, хоць асобныя партызанскія аддзелы працягвалі дзейнічаць да восені 1831 року. На пачатку жніўня 1831 году на ўсёй тэрыторыі Беларусі паўстаньне было падаўленае. Многія актыўныя паўстанцы былі пазбаўленыя маёмасці і пакінулі радзіму. Канфіскація маёнткаў кранулася буйных магнатаў — [[Агінскія|Агінскіх]], [[Плятэры|Плятэраў]], [[Радзівілы|Радзівілаў]], [[Сапегі|Сапегаў]], [[Чартарыйскія|Чартарыйскіх]] і інш. Увогуле да следства за ўдзел у паўстаньні ў беларуска-літоўскіх губэрнях было прыцягнута 2878 чалавек. Пачалася «дэпаланізація» ([[Русіфікацыя Беларусі|русіфікацыя]]) беларускіх земляў.
== Крыніцы ==
{{Крыніцы|2}}
== Літаратура ==
* {{Літаратура/Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае (2012)}}
== Вонкавыя спасылкі ==
* [https://web.archive.org/web/20101204021034/http://jivebelarus.net/history/memuares/for_freedom_and_faith.html І. Клюкоўскі — Успаміны аб падзеях паўстання 1830—1831 гадоў]
|