Загальле: розьніца паміж вэрсіямі

[[File:Бітва пад Загальлем 1649 г. Схема.png|значак|зьлева|Схема бітвы пад Загальлем 17 чэрвеня 1649 г. з кнігі В. Бярнацкага.]]У 1649 годзе дзеля супрацьдзеяння нападам казакоў, каля мястэчка Загальле пэўны час разьмяшчаўся полк Уладыслава Валовіча, пісара літоўскага, які ўваходзіў у склад войскаў польнага гетмана ВКЛ Януша Радзівіла. Казакі палкоўніка Ільлі Галоты (каля 3000 чалавек, сярод якіх хіба 50-60 вершнікаў), а таксама слаба ўзброеныя ды безь якога-колечы вайсковага досьведу ўкраінскія і беларускія сяляне{{Заўвага|Ротмістр-татарын Ісмаіл Смольскі ў сваім лісьце да князя Януша Радзівіла ад 20 чэрвеня 1649 г. пра сялян нават і ня ўспомніў, напісаўшы пра 3 тысячы казакоў. Чаму? Напэўна, з пагарды, бо не ўспрымаў гэтую частку паўстанцаў колькі-небудзь сур’ёзна...}}, перад сьвітаньнем 17 чэрвеня паспрабавалі зьнянацку напасьці на загальскі абоз, але няўдала. Былі адбітыя, адступілі ў балоты, дзе акапаліся і чынілі супраціў, пакуль не сьцямнела. Да раніцы астатнія паўстанцы разьбегліся. Сам цяжка паранены І. Галота ўратавацца ня здолеў і быў забіты. Іншых жаўнеры ўпарта перасьледавалі і зьнішчалі альбо бралі ў палон як сьведкаў. На ўсход ад Загальля, у накірунку адступленьня былі насыпаныя сем курганаў{{Заўвага|Падобна, менавіта пра іх ёсьць зьвестка на 1879 год: «В полуверсте от Загалья, по дороге, ведущей к Хойникам, находится большой курган, недалеко от него были два меньше, которые разрыты при устройстве дороги, причём были найдены одни человеческие кости. От сего места в одной версте существует тоже четыре кургана…» (Описание церквей и приходов Минской епархии. VIII. Речицкий уезд (далей: Описание). — Минск, 1879. С. 70).}}, у якіх пераможцы пахавалі загінулых<ref>Мицик Ю. Полковник Ілля Голота і битва під Загалем 1649 р. // На службі Кліо. — Київ, 2000. С. 176—189; Вітальд Бярнацкі. Паўстаньне Хмяльніцкага: Ваенныя дзеяньні ў Літве ў 1648—1649 гг. // ARCHE. 1 — 2. 2008. С. 125—130</ref>.