Аляксей Ліцьвін: розьніца паміж вэрсіямі

{{Навуковец|Імя=Аляксей Міхайлавіч Ліцьвін|Дата нараджэньня=[[12 студзеня]] [[1951]]|Альма-матэр=[[гістарычны факультэт БДУ]]|Месца нараджэньня=[[Семігосьцічы]], [[Альшанскі сельсавет (Столінскі раён)|Альшанскі сельсавет]], [[Давыд-Гарадоцкі раён]], [[Пінская вобласьць]], [[БССР]], [[СССР]]|Узнагароды і прэміі=|Месца працы=[[Інстытут гісторыі партыі пры ЦК КПБ]]<br>Інстытут гісторыі НАНБ<br>[[Беларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт]]<br>[[Беларускі дзяржаўны эканамічны ўнівэрсытэт]]<br>[[Беларускі дзяржаўны аграрны тэхнічны ўнівэрсытэт]]<br>[[Акадэмія Міністэрства ўнутраных справаў Рэспублікі Беларусь|Акадэмія Міністэрства ўнутраных справаў Рэспублікі Беларусі]]|Навуковая ступень=[[доктар гістарычных навук]] (2000)|Навуковая сфэра=[[гісторыя]]}}{{Цёзкі|Ліцьвін}}

'''Аляксе́й Міха́йлавіч Ліцьві́н''' (нарадзіўся [[12 студзеня]] [[1951]] г.; в. [[Семігосьцічы]], [[Давыд-Гарадоцкі раён]], [[Пінская вобласьць]]) — [[Беларусь|беларускі]] гісторык, прафэсар. [[Доктар навук|Доктар гістарычных навук]].

Аляксей Міхайлавіч Ліцьвін нарадзіўся 12 студзеня 1951 году ў вёсцы [[Семігосьцічы|Семігосьцічах]] [[Давыд-Гарадоцкі раён|Давыд-Гарадоцкага раёну]] [[Пінская вобласьць|Пінскае вобласьці]] (цяпер [[Столінскі раён|Столінскага раёну]] [[Берасьцейская вобласьць|Берасьцейскае вобласьці]]) у сялянскай сям’і. Бацька, Міхаіл Іванавіч, працаваў бакеншчыкам на рацэ [[Прыпяць|Прыпяці]], а маці, Марыя Адамаўна, паляводам у [[Калгас|калгасекалгас]]е. У сям’і Ліцьвіных было трое дзяцей: сын Аляксей і дочкі Натальля й Паліна.

У 1973—1975 гадах у годнасьці [[Лейтэнант|лейтэнанталейтэнант]]а Аляксей Ліцьвін праходзіў тэрміновую службу ва Ўнутраных войсках МУС СССР. Пакуль служыў, здаў кандыдацкія экзамэны, паколькі плянаваў займацца навуковай дзейнасьцю. Па дэмабілізацыі Аляксей Міхайлавіч пачаў працаваць у [[Інстытут гісторыі партыі пры ЦК КПБ|Інстытуце гісторыі партыі пры ЦК КПБ]]. Да сьнежня 1984 году быў малодшым навуковым супрацоўнікам аддзелк [[Вялікая Айчынная вайна|Вялікай Айчыннай вайны]], з 1977 году ўваходзіў у склад суполкі па вывучэньні [[Менскае падпольле|Менскага падпольля]]. Аляксей Міхайлавіч прымаў удзел у падрыхтоўцы шэрагу фундамэнтальных працаў: трохтомніка «''Всенародная борьба в Белоруссии в годы Великой Отечественной войны''» ({{Мова-be|Усенародная барацьба ў Беларусі ў гады Вялікай Айчыннай вайны}}; 1983—1985), трэцяга тома зборніка дакументаўдакумэнтаў «''Всенародное партизанское движение в Белоруссии в годы Великой Отечественной войны''» ({{Мова-be|Усенародны [[Савецкі партызанскі рух у Беларусі|партызанскі рух]] ў Беларусі ў гады Вялікай Айчыннай вайны}}; 1982).

Найбольшы рэзананс і цікавасьць у навуковай супольнасьці выклікалі працы, якія выйшлі цягам 2001—2016 гадоў. Так, у манаграфіі «''Акупацыя Беларусі (1941—1944): пытанні супраціву і [[Беларускі калябарацыянізм у Другой сусьветнай вайне|калабарацыі]]''» аўтар паспрабаваў зрабіць комплексны аналіз праблемы, раскрыць прычыны ўзьнікненьня і сутнасцьсутнасьць калябарацыянізму. У кнізе «''На той войне незнаменитой. Советско-финляндская война и Беларусь (1939—1940 гг.)''» ({{Мова-be|На той вайне незнакамітай. Савецка-фінляндзкая вайна й Беларусь (1939—1940 гг.)}}) ён упершыню ў айчыннай гістарычнай навуцы на аснове скрупулёзнага аналізу самых разнастайных крыніцаў паказаў удзел аб’яднаньняў, злучэньняў і часьцяў [[Беларуская ваенная акруга|Беларускай асобай ваеннай акругі]], беларусаў і ўраджэнцаў Беларусі ў савецка-фінляндзкай вайне.

Аляксей Міхайлавіч адным зь першых у беларускай гістарычнай навуцы ў фундамэнтальным калектыўным двухтомным выданьні «''Беларусь. 1941—1945: Подвиг. Трагедия. Память''» ({{Мова-be|Беларусь. 1941—1945: Вычын. Трагедыя. Памяць}}; 2010) усебакова паказаў абарончыя баі 1941 году на тэрыторыі Беларусі, раскрыў складаны механізммэханізм каардынацыі баявых дзеяньняў партызанскіх сілаў Беларусі.