Летапісец вялікіх князёў літоўскіх: розьніца паміж вэрсіямі

'''Летапі́сец вялі́кіх князёў літо́ўскіх''' — найстарэйшы вядомы летапісны твор зь ліку [[Беларуска-літоўскія летапісы|беларуска-літоўскіх летапісаў]]. У [[Летувіская гістарыяграфія|летувіскай гістарыяграфіі]] азначаецца таксама як «1-я рэдакцыя [[Літоўская хроніка|Літоўскае хронікі]]». Апісвае палітычную гісторыю [[Вялікае Княства Літоўскае|Вялікага Княстава Літоўскага]] за кругабег ад сьмерці [[Гедзімін|Гедыміна]] (1341) да канца XIV стагодзьдзя. «Летапісец» напісаны [[Старабеларуская мова|па-старабеларуску]] невядомым аўтарам напрыканцы 1420-х гадоў у [[Смаленск|Смаленску]]у. Упершыню апублікаваны ў 1823 годзе [[Ігнацы Даніловіч|Ігнацыем Даніловічам]] у ''«[[Dziennik Wilenski]]»''.

У творы ў форме суцэльнага апавяданьня прадстаўленая змова [[Альгерд|Альгерда]]а й [[Кейстут|Кейстута]]а супраць [[Яўнут|Яўнута]]а, [[Грамадзянская вайна ў Вялікім Княстве Літоўскім 1389—1392 гадоў|грамадзянскія войны між Вітаўта й Ягайлы]] й [[Грамадзянская вайна ў Вялікім Княстве Літоўскім 1432—1438 гадоў|між Сьвідрыгайлы і Жыгімонта]]. Гэтая частка напісана ў 1390-я гады з мэтай гістарычнага абгрунтаваньня правоў Вітаўта на вялікае княжаньне ў [[Вільня|Вільні]].

Летапіс захаваўся ў розных сьпісах ([[Віленскі летапіс|Віленскім]], [[Супрасьльскі летапіс|Супрасьльскім]], [[Слуцкі летапіс|Слуцкім]], [[Летапіс Красінскага|Красінскага]], [[Летапіс Рачынскага|Рачынскага]] й інш.), летапісных зводах і гістарычных кампіляцыях. У XV стагодзьдзі паслужыла асновай часткі [[Беларуска-літоўскі летапіс 1446 году|Беларуска-літоўскай летапісе 1446]] і часткова выкарыстаная польскім гісторыкам [[Ян Длугаш|Янам Длугаша]] ў «[[Гісторыя Польшчы|Гісторыі Польшчы]]». У XVI стагодзьдзі «Летапісец» увайшоў у склад [[Хроніка Вялікага Княства Літоўскага і Жамойцкага|другога]] й [[Хроніка Быхаўца|трэцяга]] летапісных збораў, празь якія перайшоў у «[[Хроніка польская, літоўская, жамойцкая і ўсяе Русі|Хроніку польскую, літоўскую, жамойцкую і ўсяе Русі]]» [[Мацей Стрыйкоўскі|Мацея Стрыйкоўскага]]. «Летапісец» быў вядомы таксама ў Паўночна-УсходняйЎсходняй Русі, дзе ня раз перапісваўся і перапрацоўваўся ([[Сьпіс Дуброўскага|сьпісы Дуброўскага]], [[Сьпіс Пагодзіна|Пагодзіна]] й інш.).