Ліцьвіны: розьніца паміж вэрсіямі

У [[Грунвальдзкая бітва|Грунвальцкай біцьве]] 1410 году ад Літвы бралі ўдзел дзьве [[Вільня|Віленскія]], дзьве [[Трокі|Троцкія]], [[Наваградак|Наваградзкая]], [[Горадня|Гарадзенская]], [[Берасьце]]йская, [[Менск]]а-[[Заслаўе|Заслаўская]], [[Полацак|Полацкая]], [[Віцебск]]ая, [[Быхаў]]ская, [[Ваўкавыск]]ая, [[Дарагічын]]ская, [[Друцак (горад)|Друцкая]], [[Кобрынь|Кобрынская]], [[Крэва|Крэўская]], [[Крычаў]]ская, [[Ліда|Лідзкая]], [[Лукомаль|Лукомльская]], [[Гміна Мельнік|Мельніцкая]], [[Магілёў]]ская, [[Амсьціслаў]]ская, [[Нясьвіж|Нясьвіская]], [[Ворша|Аршанская]], [[Ашмяны|Ашмянская]], [[Пінск]]ая, [[Слонім]]ская і [[Слуцак|Слуцкая]] харугвы<ref>[[Эдвардас Гудавічус|Гудавичус Э.]] История Литвы с древнейших времён до 1569 г. Т. 1. — Москва: Baltrus, 2005.</ref>. Разам, з 40 літоўскіх харугваў, 25 былі з гарадоў і мястэчак сучаснае [[Беларусь|Беларусі]]. Усе яны выступілі пад гербам «[[Пагоня]]», апрача 10 вялікакняскіх, якія выступілі пад гербам «[[Калюмны]]».

 

 

Назоў "літвіны" ў якасьці нацыянальнага замацаваўся на ўсёй этнічнай тэрыторыі беларусаў у 15 стагодзьдзі: гэтак, у пасланьні ў Пскоў 1440 г. вялікі князь Казімір з аднаго боку згадваў палачанаў і віцьбічаў асобна ад літвінаў (“А што моих людей, или Литвин, или Витбленин, или Полочанин...”), а зь іншага боку ўжываў назоў "літвіны" ў якасьці агульнага для ўсяго народу ВКЛ (“А мне великому князю Казимиру блюсти Псковитина как и своего Литвина; також и Псковичом блюсти Литвина, как и Псковитина”)<ref>Акты, относящиеся к истории Западной России. т. I. СПб., 1846. №38, 39.</ref>. У 1480 г. у пасланьні вялікага князя Казіміра ў Пскоў назоў “літвіны” ўжо стала азначае ўвесь народ Вялікага княства Літоўскага: Казімір менаваў віленчукоў і палачанаў разам “нашы купцы”, “люди нашы”, а таксама ўжываў да іх выраз “нашого Литвина”.<ref>Акты, относящиеся к истории Западной России. т. I. СПб., 1846. №73.</ref>