Сэрбская мова: розьніца паміж вэрсіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Rotondus (гутаркі | унёсак)
абнаўленьне зьвестак
Радок 17:
}}
[[Файл:Serbo croatian languages2006.png|міні|300пкс|Сэрбская мова (2006)]]
'''Сэ́рбская мо́ва''' (''Српски језик''/''Srpski jezik'') — адна з [[паўднёваславянскія мовы|паўднёваславянскіх моваў]]. Распаўсюджаная ў [[Сэрбія|Сэрбіі]], [[Босьнія і Герцагавіна|Босьніі і Герцагавіне]], [[Чарнагорыя|Чарнагорыі]], [[Харватыя|Харватыі]], [[Паўночная Македонія|Паўночнай Македоніі]], а таксама ў [[ЗША]] ды [[Аўстралія|Аўстраліі]]. Да 90-х гадоў [[20 стагодзьдзе|20XX стагодзьдзя]] сэрбская мова (разам з [[харвацкая мова|харвацкай]]) зьяўлялася адным з варыянтаў [[сэрбскахарвацкая мова|сэрбскахарвацкай]].
 
== Асаблівасьці ==
Радок 27:
 
== Гісторыя ==
[[Файл:Jevandj.gif|міні|250пкс|«Міраслаўлева евангеле», [[рукапіс]] ([[1192]] г.)]]
[[Літаратурная мова]] ([[Сэрбскахарвацкая мова|сэрбскахарвацкая]]) была створаная ў першай палове XIX стагодзьдзя на аснове штокаўскіх гаворак. У яе фармаваньні выбітную роль адыграў [[Вук Караджыч]], які рэфармаваў правапіс і выдаў слоўнік сэрбскае мовы (першае выданьне — [[1818]]). Аб'яднаньнеАб’яднаньне ў літаратурнай мове асаблівасьцяў розных дыялектаў дало вялікую варыятыўнасьць літаратурнай мовы як у [[лексыка|лексыцы]], так у [[фанэтыка|фанэтыцы]] і [[марфалёгія (мовазнаўства)|марфалёгіі]]. АрфаэпічнаяАртаэпічная норма вымаўленьня — падвоеная: на месцы старога «[[яць|яця]]» (Ѣ) дапускаецца вымова [e] (збольшага ў Сэрбіі) або [je] (збольшага уў Чарнагорыі), што адпаведна называецца '''э'''каўскай і '''іе’іе'''каўскай нормамі.
 
Старажытнейшыя пісьмовыя помнікі датуюцца XII стагоддзямстагодзьдзем: Грамата Куліна, напісаная [[кірыліца|кірыліцай]]й [[1189]] г. і Міраслаўлева эвангельле ([[1192]] г.). У сучаснай мове выкарыстоўваецца як [[лацінка|лацінскі альфабэт]] (у Харватыі, Босьніі і Чарнагорыі) так і [[кірыліца]] (збольшага ў Сэрбіі, Босьніі і паўночных раёнах Чарнагорыі).
 
'''Альфабэт'''