'''Белару́скае нацыяна́льнае адраджэ́ньнеадраджэ́нне''' — сацыяльны, культурны і палітычны рух, які выступае за адраджэньне беларускай культуры, мовы, звычаяў і стварэньне беларускай дзяржаўнасьці на нацыянальным падмурку. Прадстаўленае некалькімі хвалямі, пачынаючы з XIX стагодзьдзя. У шырокім кантэксьце —— заканамернасьць у гістарычным разьвіцьці беларускай нацыі, якая выяўляецца ў паскораным руху да больш высокага ўзроўню грамадзкага быцьця, культуры і нацыянальнай сьвядомасьці пасьля заняпаду. Пачалося ў XIX стагодзьдзі і падзяляецца на некалькі этапаў, якія адрозьніваліся сваімі мэтамі, вынікамі, грамадзкімі і духоўнымі імпульсамі, што спараджалі гэты рух. Першы этап нацыянальнага адраджэньня пачаўся ў рэгіёне ўплыву Віленскага ўнівэрсытэту ([[Віленская вучэбная акруга]]) і меў асьветніцкі лібэральна-рамантычны кірунак: яго дзеячы, пісьменьнікі і публіцысты на сумежжы дзьвюх культур — польскай і беларускай ([[Ян Чачот]], [[Ян Баршчэўскі]], Р. Падбярэзскі, [[Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч]] і іншыя) — марылі пра аднаўленьне Рэчы Паспалітай на канфэдэратыўных пачатках.
