Краёўцы: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д выпраўленьне спасылак |
д правапіс |
||
Радок 3:
Краёўцы адчувалі свае літоўскія (беларускія ў заходнерускім сэнсе) карані, выйшлі з той часткі грамадзтва, сьвядомасьць якой часта акрэсьлівалася формулай: «[[Ліцьвіны|ліцьвін]] па паходжаньні, [[паляк]] па нацыянальнасьці». У сваёй грамадзка-палітычнай дзейнасьці яны зыходзілі з нацыянальна-культурных, эканамічных, рэлігійных і гістарычных асаблівасьцяў беларуска-летувіскага краю, кіраваліся мясцовымі (краёвымі) інтарэсамі. Ва ўмовах уздыму беларускага і летувіскага нацыянальных рухаў выступалі за аўтаномію Беларусі і Летувы і, пры гэтым імкнуліся захаваць пазыцыі палякаў у краі.
Сярод краёўцаў пераважалі прадстаўнікі кансэрватыўнага кірунку:
* [[Эдвард Вайніловіч]]
* Т. Дамбоўскі
* [[Іпаліт Корвін-Мілеўскі]]
* [[Эдвард Роп]]
* [[Раман Скірмунт]] і інш.
Яны выступалі за захаваньне памешчыцкіх зямельных уладаньняў.
Краёўцы-лібэралы:
* [[Людвік Абрамовіч]]
* Б. Крыжаноўскі
* [[Міхал Піюс Ромэр]]
* [[Тадэвуш Урублеўскі]] і інш.
Выступалі за адчужэньне памешчыцкай зямлі на карысьць сялянаў. З краёўцаў-кансэрватараў складаліся аб’яднаньні дэпутатаў ад Беларусі і Летувы ў I—IV Дзяржаўных думах Расеі і ў Дзяржаўным савеце.
У [[1907]] року краёўцы стварылі [[Краёвая партыя Літвы і Русі|Краёвую партыю Літвы і Русі]]. У 1908 партыя зьнікла з палітычнай арэны. Зноў актывізавалася падчас [[Першая сусьветная вайна|1-й сусьветнай вайны]]. Па меры адраджэньня [[Польшча|Польшчы]] як незалежнай дзяржавы і адмовы ад канфэдэрацыйных плянаў краёвасьць перастала быць кірункам польскага грамадзка-палітычнага руху.
|