[[ВыяваФайл:Jiriruzek net 2010 Sovetskoe Igristoe.jpg|250px|thumb|[[Іржы Ружэк]]: ''Савецкае ігрыстае'', 2010]]
'''Ню''' ({{мова-fr|nu}} — аголены) — мастацкі жанр у [[скульптура|скульптуры]], [[жывапіс]]е, [[фатаграфія|фатаграфіі]] і [[кіно|кінематограф]]е, які паказвае прыгажосьць аголенага чалавечага цела.
== Жывапіс ==
Думаюць, што жанр '''ню''' ў выяўленчым мастацтве зарадзіўся ў эпоху Адраджэньня. Першыя выявы былі абмежаваны рамкамі мітаў, алегарычных, гістарычных і бытавых вобразаў. Джарджонэ, Тыцыян, Карэджа і іншыя мастакі гэтай эпохі ўвасаблялі ў сваёй творчасьці ідэальныя ўяўленьні аб жаночай прыгажосьці, пры гэтым часта дадаючы філясофскафілязофска-паэтычныя адценьні. Для стылю [[барока]] былі характэрныя ўжо больш пышныя формы, а таксама жыцьцёвая краса юнай квітнеючай прыгажосціпрыгажосьці. Творы ў гэтым стылі кажуць аб пачуццёвымпачуцьцёвым, паўнакроўным успрыманніуспрыманьні светусьвету. Адным з самых прыкметных прадстаўнікоў ню ў стылі барока з'яўляеццазьяўляецца [[Пітэр Паўль Рубэнс]]. У XVIII стагоддзістагодзьдзі ню з'яўляеццазьяўляецца ўжо ў вобразах [[ракако]]. У карцінах зьяўляюцца вытанчана-грацыёзныя, пахатлівыя, прасякнутыя пачуцьцёвасьцю вобразы (Франсуа Бушэ). У пачатку 19 ст. некаторыя мастакі спрабавалі вярнуць '''''клясычныя''''' каноны прыгажосьці («Крыніца», 1856 г.), але ўжо ў сярэдзіне стагоддзястагодзьдзя шэраг жывапісцаў выкарыстоўвалі ню для стварэньня саладжавыя, эклектычны твораў. Неўзабаве, дзякуючы творчасьці Эдуарда Манэ, жанр губляе мітычныя асацыяцыі, набываючы сучасны характар («Алімпія», 1863 г.). Але ў 20 ст. ў жывапісе жанр ню паступова пачаў вычэрпваць сябе, бо жывапісцы актыўна заняліся пошукамі новых мастацкіх сродкаў выяўленьня.
