Павал Дземідовіч: розьніца паміж вэрсіямі

'''Па́вал Дземідо́віч''' ({{ДННарадзіўся|10|7|1871|29|6}}, [[Мікалаеўшчына]], [[Стаўпецкі павет]], [[Менская губэрня]] — {{ДСПамёр|7|3|1931}}, [[Менск]], [[БССР]]) — беларускі [[этнограф]], фальклярыст, пэдагог.

Працаваў у галіне вывучэньня сямейнага быту, вераваньняў і абрадаў [[беларусы|беларусаў]], запісваў народныя гутаркі. Адной са значных працаў Паўла Дземідовіча зьяўляецца дасьледаваньне, дзе ім разглядаюцца народныя павер'іпавер’і ў нячыстую сілу, аповяды пра цуды, сабраныя зь мясцовага [[фальклёр]]у. Частку сваіх дасьледаваньняў перадаў [[Мітрафан Доўнар-Запольскі|Мітрафану Доўнару-Запольскаму]].

Нарадзіўся ў вёсцы [[Мікалаеўшчына]] [[Стаўпецкі павет|Стаўпецкага павету]] [[Менская губэрня|Менскай губэрні]]. У [[1883]] годзе скончыў народнае вучылішча пры [[Мікалаеўская царква (Мікалаеўшчына)|Мікалаеўскай царкве]]. У [[1890]] годзе, пасьля заканчэньня [[Нясьвіскі каледж|Нясьвжскай настаўніцкай сэмінарыі]], настаўнічаў у [[мястэчка|мястэчку]] [[Уселюб]], потым скончыў Віленскі настаўніцкі інстытут у [[1897]] годзе. Настаўнічаў у [[Менскі павет|Менскім]] і [[Наваградзкі павет|Наваградзкім паветах]]. Выкладаў у ВыбаргскайВыбарскай настаўніцкай сэмінарыі і на настаўніцкіх курсах у горадзе Выбаргу і Юр'евеЮр’еве (цяпер [[Тарту]]). Зь [[1908]] годагоду — супрацоўнік аддзяленьня этнаграфіі Таварыства аматараў прыродазнаўства, антрапалогііантрапалёгіі і этнаграфіі пры Маскоўскім універсітэцеунівэрсытэце. Публікаваўся ў выданьнях |«[[Вільня|Віленскі]] весьнік», «Этнаграфічнае агляданьне», «Жывая даўніна». Зь [[1915]] настаўнічаў у [[Віцебск]]у. Зь [[1919]] годагоду — у [[Менск]]у як арганізатар і загадчык 13-й школы, дзе ўпершыню выкладаньне вялося на [[беларуская мова|беларускай мове]]. У [[1920]] годзе разам са [[Сьцяпан Некрашэвіч|Сьцяпанам Некрашэвічам]] падымаў пытаньне аб вяртаньне ў Беларусь бібліятэкі графа [[Храптовічы|Храптовіча]] зь [[Кіеў|Кіева]], аднак дамоўленасьць не была дасягнута. У ліпені [[1920]] — верасьні [[1921]] — у [[Народны камісарыят асьветы Беларускай ССР|Наркамаце асьветы БССР]], прапаноўваў стварыць [[Інстытут беларускай культуры]]. У [[1921]] годзе — выкладчык [[Беларускі дзяржаўны пэдагагічны ўнівэрсытэт імя Максіма Танка|Менскага інстытуту народнай адукацыі]]. Арыштаваны ў лютым [[1921]] годагоду па абвінавачаньні ў антысавецкай дзейнасцідзейнасьці. Зь [[1922]] годагоду выкладаў у сярэдніх школах МенскаМенску. Ад [[1925]] годагоду член этнаграфічнай сэкцыі [[Інбелкульт]]а. У [[1930]] годзе зноў арыштаваны па справе «[[Саюз вызваленьня Беларусі|Саюза вызваленьня Беларусі]]», аднак быў адпушчаны ў сувязі ззь цяжкай хваробай. Перад сьмерцю Паўла Дземідовіча наведвалі яго сябры: [[Янка Купала]], [[Якуб Колас]], [[Алесь Сянкевіч]], [[Антон Лёсік]] і некаторыя землякі. Памёр [[7 сакавіка]] [[1931]] годагоду ў [[Менск]]у. Пахаваны на [[Кальварыйскія могілкі|Кальварыйскіх могілках]]<ref name = "rodnykut">[http://rodnikut.ucoz.net/publ/semja_demidovichej/1-1-0-2/ Демидович Павел Петрович (1871-1931)]</ref>.

Вывучаў сямейны быт і абрады беларусаў, запісваў г.зв. "Гутаркі Паўлюка" — творы па матывах народных апавяданьняў у вершаванай форме. Адной з найбольш значных яго працаў стала дасьледаваньне аб старадаўніх вераваньнях і традыцыях, дзе ім разглядаюцца народныя павер'іпавер’і ў нячыстую сілу, ведзьмаў і знахараў, аповяды пра розныя цуды, якія былі запісаны ў [[Мікалаеўшчына|Мікалаеўшчыне]] і суседніх вёсках у канцы ХІХ стагодзьдзя. Некаторыя зьз гэтых дасьледаваньняў былі апублікаваныя ў часопісе «Этнаграфічнае агляданьне» №1-3 за [[1896]] год. Некаторыя зь яго працаў: –— «Батлейка», [[1894]] год (Віленскі весьнік); «Масленіца і вялікі пост», [[1895]] год (Віленскі весьнік, №67); «Благавешчанне», [[1895]] год (Віленскі весьнік, №68); «Вялікдзень у сялян Беларусі», [[1895]] год (Віленскі весьнік, №73-74); «Купалле ў Беларусі», [[1895]] год (Віленскі весьнік, №134); «Из области верований и сказаний белорусов» (Этнографическое обозрениеобозрэние за 1896 г., №1,2-3); «Гутаркі Паўлюка», [[1898]] год (Віленскі весьнік, №173); «Беларускія дзіцячыя гульні», [[1899]] год (Живая старина)<ref name = "rodnykut"/>.

Спадчына Паўла Дземідовіча выкарыстана пры падрыхтоўцы выданняўвыданьняў «Легенды і паданні» (1983) і «Земляробчы каляндар» (1990) серыі «Беларуская народная творчасць».