Атамізм: розьніца паміж вэрсіямі

У рабаўладальніцкім грамадзтве [[Асырыя|Асырыі]], [[Старажытная Грэцыя|Грэцыі]], [[Старажытны Рым|РымаРыму]], [[Індыя|Індыі]], [[Кітай|Кітаю]] паўстала натурфілязофская атамістыка. Выбітнымі прадстаўнікамі старажытнай атамістыкі былі [[Леўкіп]], [[Дэмакрыт]], [[Люкрэцыюс]], [[Канада (мысьляр)|Канада]], [[Ван Чун]]. Іхныя ідэі былі вынікам тэарэтычнага асэнсаваньня вынікаў назіраньня за такімі зьявамі прыроды, як то [[выпарэньне]], [[дыфузія]] і да гэтак далей. Прадстаўнікі натурфілязофскай атамістыкі лічылі, што атамы — маленькія непадзельныя часьцінкі [[матэрыя|матэрыі]], зь якіх пабудаваны ўсе целы прыроды.

Якасна новым этапам разьвіцьця ведаў пра будову матэрыі была мэханічная атамістыка, стваральнікамі якой былі [[Ісак Ньютан|Ньютан]], [[П’ер Гасэндзі|Гасэндзі]] і іншыя, адраджаюцца ідэі натурфілязофскай атамістыкі на аснове дасягненьняў [[клясычная мэханіка|клясычнай мэханікі]]. У мэханічнай атамістыцы атамы таксама разглядаліся як непадзельныя, вечныя часьцінкі матэрыі, якія ўзаемадзейнічаюць па законах макраскапічнай мэханікі. Паколькі электрычныя і хімічныя зьявы цяжка растлумачыць мэханічным узаемадзеяньнем атамаў, то ў навуку пранікаюць ідэалістычныя ўяўленьні пра нематэрыяльныя вадкасьці — [[флюіды]]. Адной з праяўпраяваў [[ідэалізм]]у ў атамістыкі было вучэньне [[Готфрыд Ляйбніц|Ляйбніца]] пра манады — духоўныя атамы, якія зьяўляюцца цэнтрамі дзеяньня духоўных сілаў.

* [http://plato.stanford.edu/entries/atomism-modern/ Атамізм ад 17XVII па 20XX стагодзьдзістагодзьдзе]. Stanford Encyclopedia of Philosophy

[[Катэгорыя:ФілязофіяСтаражытнагрэцкая Старажытнай Грэцыіфілязофія]]