Заходнеславянскія мовы: розьніца паміж вэрсіямі

| назва = заходнеславянскаяЗаходнеславянская група

| альтэрнатыўная назва =

| народнасьць = [[заходнія славяне]]

| рэгіён = [[Цэнтральная Эўропа|Цэнтральная]], [[Усходняя Эўропа]] (у прыватнасьці, [[Польшча]], [[Чэхія]], [[Славаччына]])

| колькасьць носьбітаў = больш за 60 млн

| колер сям’і = індаэўрапейская

| сям’я = [[індаэўрапейскія мовы|індаэўрапейская сям'ясям’я]]

| мова1 = [[лехіцкія мовы|лехіцкая]], [[лужыцкія мовы|лужыцкая]], [[чэска-славацкія мовы|чэска-славацкая]] падгрупы

| мова2 =

| мапа = Slavic europe.svg

| подпіс мапы = Сьветла-зялёны колер — краіны, у якіх заходнеславянскія мовы зьяўляюцца мовай большасьці насельніцтва і якія маюць у іх дзяржаўны статус

| мапа2 =

| подпіс мапы2 =

| памер мапы =

| sil =

| назва sil =

| зацемка sil =

| sil2-3 =

| назва sil2-3 =

| iso2, iso3 =

| iso5 = zlw

[[Файл:Западнославянские-языки-и-диалекты.png|right305пкс|305px|thumbміні|Мапа распаўсюджаньня заходнеславянскіх моваў ды іхных дыялектаў. Колер — мова, адценьне колеру — дыялект.]]

[[Файл:Slavic languages tree.svg|right305пкс|305px|thumbміні|Дрэва клясыфікацыі балта-славянскіх моваў.]]

'''Заходнеславя́нскія мовы''' — група моваў у складзе [[славянскія мовы|славянскае галіны]] [[індаэўрапейскія мовы|індаэўрапейскае моўнае сям'ісям’і]]. Распаўсюджаныя ў краінах [[Цэнтральная Эўропа|Цэнтральнай]] ды [[Усходняя Эўропа|Ўсходняй]] [[Эўропа|Эўропы]] — у [[Польшча|Польшчы]], [[Чэхія|Чэхіі]], [[Славаччына|Славаччыне]], а таксама ў рэгіёнах [[Ніжняя Лужыца|Ніжняя]] і [[Верхняя Лужыца]] на тэрыторыях [[Нямеччына|нямецкіх]] фэдэральных зямель [[Брандэнбург]] і [[Саксонія]] адпаведна. Апрача гэтага, носьбіты заходнеславянскіх моваў таксама пражываюць у шэрагу іншых краінаў Эўропы (у тым ліку і ў памежных зь імі), краінах [[Амэрыка|Амэрыкі]] і ў [[Аўстралія|Аўстраліі]]<ref name="skorvid">{{Кніга|аўтар = Скорвид С. С.|частка = Западнославянские языки|загаловак = Лингвистический энциклопедический словарь|арыгінал = |спасылка = |адказны = Под ред. В. Н. Ярцевой|выданьне = 2|месца = М.|выдавецтва = Российская энциклопедия|год = 2002|том = |старонкі = 663 — 664|старонак = |сэрыя = |isbn = 5-85270-239-0|наклад = }}</ref>.

Сучасныя пісьмовасьці цяперашніх заходнеславянскіх моваў заснаваныя на [[лацінскі альфабэт|лацінскім альфабэце]] і зьмяшчаюць у сабе некаторую колькасьць адрозных [[дыякрытычныя знакі|дыякрытычных знакаў]]. Найстаражытнейшы пісьмовы помнік датуецца [[13 стагодзьдзе|XIII]] ст.стагодзьдзем (для [[чэская мова|чэскае мовы]]).

Лехіцкая падгрупа, якая ўлучала польскую, палабскую, кашубскую, славінскую, а раней і іншыя пляменныя мовы, на цяперашні час складаецца толькі з польскае ды кашубскае моваў з прычыны [[мёртвая мова|зьнікненьня носьбітаў]] астатніх моваў, пры гэтым кашубская мова нярэдка разглядаецца ў складзе дыялектаў польскае мовы<ref>{{Кніга|аўтар = Тихомирова Т. С.|частка = Польский язык|загаловак = Языки мира: Славянские языки.|арыгінал = |спасылка = http://www.slavcenteur.ru/Proba/ucheba/kursy/Tihomirova_PolskijJazyk.pdf|адказны = |выданьне = |месца = М.|выдавецтва = Academia|год = 2005|том = |старонкі = 1—2|старонак = |сэрыя = |isbn = 5-87444-216-2|наклад = }}</ref>. Вымерлы ў [[20 стагодзьдзе|XX]] стагодзьдзі славінскі ідыём прадстаўляе зь сябе архаічны дыялект кашубскае мовы. Цягам апошняга часу, на мяжы ХХ-ХХІ ст. адзначаецца рух за прызнаньне [[сылескі этналект|сылескага дыялекту]] ў якасьці асобнае мовы<ref>{{Кніга|аўтар = Тихомирова Т. С.|частка = Польский язык|загаловак = Языки мира: Славянские языки.|арыгінал = |спасылка = http://www.slavcenteur.ru/Proba/ucheba/kursy/Tihomirova_PolskijJazyk.pdf|адказны = |выданьне = |месца = М.|выдавецтва = Academia|год = 2005|том = |старонкі = 37|старонак = |сэрыя = |isbn = 5-87444-216-2|наклад = }}</ref>, прадпрымаюцца спробы яго кадыфікацыі. Лужыцкая падгрупа на думку шматлікіх лінгвістаў прадстаўленая адзінай [[лужыцкая мова|лужыцкай мовай]], якая мае ўнутраную дыфэрэнцыяцыю і дзьве літаратурныя формы, ніжне- ды верхнелужыцкую, у той жа час верхнелужыцкую і ніжнелужыцкую ў якасьці самастойных моваў разглядае Г. Шустэр-Шэўц<ref>{{Кніга|аўтар = Ермакова М. И.|частка = Функционирование серболужицкого языка|загаловак = Язык. Этнос. Культура.|арыгінал = |спасылка = http://www.philology.ru/linguistics3/ermakova-94.htm|адказны = |выданьне = |месца = М.|выдавецтва = |год = 1994|том = |старонкі = 151—165|старонак = |сэрыя = |isbn = |наклад = }}</ref>.

Кашубская мова распаўсюджаная ў асобных рэгіёнах поўначы Польшчы, лужыцкія — у выглядзе невялікіх астраўкоў на паўднёвым усходзе Нямеччыны. Палабская і славінская мовы на цяперашні момант зьяўляюцца мёртвымі. Палабская мова аднаўляецца на аснове асобных словаў і мясцовых назваў, што маюцца ў лацінскіх і нямецкіх дакумэнтах, у невялікіх запісах жывога маўленьня [[17XVII—XVIII стагодзьдзе|XVII]]—[[18 стагодзьдзе|XVIII]] стстстагодзьдзяў.

* ''Ананьева Н. Е.'' История и диалектология польского языка. — 3-е изд., испр. — М.: Книжный дом «Либроком», 2009. — 304 с. — {{ISBN |978-5-397-00628-6}}

* ''Дуличенко А. Д.'' Кашубский язык // Языки мира: Славянские языки. — М.: «Academia»,, 2005. — С. 383—403. — {{ISBN |5-87444-216-2}}

* ''Ермакова М. И., Недолужко А. Ю.'' Серболужицкий язык // Языки мира: Славянские языки. — М.: «Academia», 2005. — С. 309—347. — {{ISBN |5-87444-216-2}}

* ''Скорвид С. С.'' Чешский язык // Языки мира: Славянские языки. — М.: «Academia», 2005. — 36 с. — {{ISBN |5-87444-216-2}}

* ''Смирнов Л. Н.'' Словацкий язык // Языки мира: Славянские языки. — М.: «Academia», 2005. — С. 274—309. — {{ISBN |5-87444-216-2}}

* ''Супрун А. Е.'' Полабский язык // Языки мира: Славянские языки. — М.: «Academia», 2005. — С. 404—417. — {{ISBN |5-87444-216-2}}

* ''Тихомирова Т. С.'' Польский язык // Языки мира: Славянские языки. — М.: «Academia», 2005. — 37 с. — {{ISBN |5-87444-216-2}}

[[Катэгорыя:Заходнеславянскія мовы| ]]