Запіскі з падпольля: розьніца паміж вэрсіямі

| Назва = Запіскі з падпольля

| Назва-арыгінал = Записки из подполья

| Выява =

| Памер =

| Подпіс выявы =

| Жанр = аповесьць

| Аўтар = [[Фёдар Дастаеўскі]]

| Мова арыгіналу = расейская

| Напісаны =

| Публікацыя = [[1864]]

| Асобнае выданьне =

| Выдавецтва =

| Пераклад =

| Электронная вэрсія =

| ВікіКрыніца-тэкст = :s:ru:s:Записки из подполья (Достоевский)

«'''«Запі́скі з падпо́льля»'''» ({{мова-ru|Записки из подполья}}) — аповесьць [[Фёдар Дастаеўскі|Дастаеўскага]], выданая ў [[1864]] годзе. Лічыцца першым творам, які адносіцца да філязоўскагафілязофскага кірунку [[экзыстэнцыялізм]]<ref> Existentialism from Dostoevsky to Sartre Walter Kaufmann {{ISBN |0-452-00930-8}}. P.12</ref>. Аповед вядзецца ад першай асобы мінулым чыноўнікам, які жыве ў [[Санкт-Пецярбург|Пецярбугу]].

«Запіскі» пачынаюцца прадстаўленьнем інтэлектуальных «находак» галоўнага героя. У першай чвэрці аповесьці прадстаўлены толькі адзін біяграфічны факт — што герой атрымаў спадчыну, звольніўся са службы і цалкам перастаў пакідаць сваю кватэру, сыйдучы ў «падпольле». Аднак у далейшым у сваіх запісках герой распавядае пра сваё жыцьцё — пра дзяцінства безбезь сяброў, пра сваю стычку (якая ўспрымаецца гэтак толькі ім) з афіцэрам, і два эпізодаэпізоды з жыцьця, якія сталі, пры дапушчэньні аб праўдзівасьці запісак, самай значнай і прыкметнай падзеяй у жыцьці героя. Першая — гэта абед з даўнімі школьнымі таварышамі, на якім ён усіх пакрыўдзіў, раззлаваўся, і нават вырашыў выклікаць аднаго зь іх на дуэль. Другая — гэта маральныя зьдзекваньні над выляжанкай з публічнага дому, якой ён спачатку са злосьці спрабаваў паказаць усю агіднасьць яе становішча, пасьля, незнарок даўшы ёй свой адрас, сам трываў ад яе непераносныя пакуты, якія мелі свой корань у яго ўзлаванасьці і тым, што тот вобраз, якім ён перад ёй імкнуўся прадставіцца, меў ашаламляльнае разыходжаньне з сапраўдным яго станам. Усімі сіламі імкнучыся абразіць яе другі раз, гэтым дзеяньнем ён сканчвае сваё апавяданьне аб выхадах з «падпольлья», а з боку рэдактара гэтых запісак дадаецца, што наяўны працяг гэтых запісак — зноў інтэлектуальны прадукт героя — у існасьці, пусты і нікчэмны і ня можа прадстаўляць якой-кольвек цікавасьці чытацелю.

{{зноскіКрыніцы}}