Станіслаў Лявонавіч Станкевіч: розьніца паміж вэрсіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д афармленьне
Радок 1:
{{Іншыя значэньні|тып=прозьвішча|Станкевіч}}
'''Станіслаў Лявонавіч Станкевіч''' ([[1886]]<ref>[[1866]] год паводле Jackiewicz Mieczysław (red.), "«Wileńska encyklopedia 1939-2005"1939—2005», Warszawa 2007, {{ISBN |978-83-899113-95-1}}.</ref> — [[3 лютага]] [[1964]]) — беларускі грамадзка-культурны дзеяч, паэт, выдавец.
 
'''Станіслаў Лявонавіч Станкевіч''' ([[1886]]<ref>[[1866]] год паводле Jackiewicz Mieczysław (red.), "Wileńska encyklopedia 1939-2005", Warszawa 2007, ISBN 978-83-899113-95-1.</ref> — [[3 лютага]] [[1964]]) — беларускі грамадзка-культурны дзеяч, паэт, выдавец.
 
== Біяграфія ==
Нарадзіўся ў [[вёска|вёсцы]] [[Арляняты]] [[Смаргонскі раён|Смаргонскага раёну]] ў сялянскай сям’і. Зь дзяцінства працаваў на гаспадарцы ў чужых людзей. З пачатку [[1900-я|1900-х]] гадоў — у [[Санкт-Пецярбург|Пецярбургу]], дзе быў пасыльным, экспэдытарам у аптэцы, аптэкарам. Займаўся самаадукацыяй. У [[1919]] годзе вярнуўся ў родную вёску. Неўзабаве перабраўся ў [[Вільня|Вільню]], дзе працаваў у кнігарні [[Беларускае выдавецкае таварыства|Беларускага выдавецкага таварыства]]. Актыўна дзейнічаў у заходнебеларускім руху. У [[1926]] годзе адкрыў уласную беларускую кнігарню ў [[Вільня|Вільні]], якая дзейнічала да вайны. Удзельнічаў у выданьні беларускага адрыўнога календара, беларускіх кніг. Восеньню [[1945]] году рэпрэсаваны савецкімі ўладамі і высланы ў [[Канцэнтрацыйны лягер|канцлягер]] у [[Пермская вобласьць|Пермскую вобласьць]]. На радзіму вярнуўся ў [[1954]] годзе. Рэабілітаваны ў 1957 годзе.
 
== Творчасьць ==
Выйшлі зборнікі ягоных вершаў «Сьмех ня грэх» ([[Вільня]], [[1926]]) (выдавец [[Аляксандар Яцына]]) і «З майго ваконца» ([[Вільня]], [[1928]]).
 
== Памяць ==
== Цікавая інфармацыя ==
Пра яго жыцьцёвы лёс выйшла ў [[2000]] годзе ў [[Вільня|Вільні]] кніжка ягонай дачкі Міраславы Русак «Лявонава доля».
 
== ЗаўвагіКрыніцы ==
{{Крыніцы}}