Папская дзяржава: розьніца паміж вэрсіямі

'''Папская вобласьць''' ({{мова-la|Status Ecclesiasticus}}; {{мова-it|Stato della Chiesa}}) — шэраг тэрыторыяў на [[Апэнінскі паўвостраў|Апэнінскім паўвостраве]], якія былі пад прамым сувэрэнным панаваньнем [[папа|папы рымскага]] з VIII стагодзьдзя да 1870 году. Першапачаткова дзяржава ўваходзіла ў склад [[Сьвятая Рымская імпэрыя|Сьвятой Рымскай імпэрыі]], але потым была фактычна незалежнай. У XIX стагодзьдзі тэрыторыя была далучана да [[Сардынскае каралеўства|каралеўства П’емонтП’емонту-СардыніяСардыніі]]. Падчас найвялікшага пашырэньня Папская вобласьць ахоплівала большасьць сучасных італьянскіх рэгіёнаў [[Ляцыё]], у тым ліку [[Рым]], [[Марке]], [[Умбрыя|Умбрыю]], [[Раманьня|Раманьню]] і часткова [[Эмілія (рэгіён)|Эмілію]]. На гэтых тэрыторыях улада папы была ня толькі духоўнай, як ва ўсім каталіцкім сьвеце, але яшчэ і сьвецкая.

Да 1861 году большая частка тэрыторыі Папскай вобласьці была заваяваная [[Каралеўства Італія (1861—1946)|Каралеўствам Італія]]. Толькі Ляцыё, уключаючы Рым, знаходзілася пад часовым кантролем папы. У 1870 годзе папа страціў Ляцыё і Рым, і, такім чынам, Папская вобласьць як дзяржаўнае ўтварэньне зьнікла, а папа застаўся ў [[базыліка Сьвятога Пятра|базылікебазыліцы Сьвятога Пятра]], папскай рэзыдэнцыі, аб’явіўшы сябе ватыканскім вязьнем. У 1929 годзе канфлікт паміж урадам Італіі, якім на той час кіраваў італьянскі фашысцкі лідэр [[Бэніта Мусаліні]], і папам быў скончаны шляхам складаньня [[Лятэранскія пагадненьні|Лятэранскіх пагадненьняў]], паводле якімякіх была створаная дзяржава [[Ватыкан]] у межах Рыму.