Яўген Анішчанка: розьніца паміж вэрсіямі

'''Яўге́н Канстанці́навіч Ані́шчанка''' ({{Нарадзіўся|25|10|1955}}, [[Бранцава]], [[Аршанскі раён]], [[Віцебская вобласьць]]) — [[Беларусь|беларускі]] [[гісторык]] . Адзін з арганізатараў Грамадзкага аб’яднаньня «[[Асацыяцыя свабодных беларускіх гісторыкаў]]». [[Кандыдат гістарычных навук]] ([[1989]] г.). Дасьледуе гісторыю [[Падзелы Рэчы Паспалітай|падзелаў Рэчы Паспалітай]] і іншыя тэмы з [[гісторыя Беларусі|гісторыі Беларусі]] [[XVII]]—[[XIX]] стст. <ref name=BSMU>[http://www.bsmu.by/page/3/871/ Спіс супрацоўнікаў кафедры грамадскага здароўя і аховы здароўя БДМУ{{ref-ru}}] </ref>.

Бацька Анішчанка Канстанцін Дзянісавіч (аграном), маці Ганна Рыгораўна (палявод). Да 7 -га класа вучыўся ў бранцаўскай 8-гадовай школе, потым з 1968 г.--у Рэспубліканскай школе-інтэрнат па музыцы і выяўленчым мастацтве<ref>Зараз--Рэспубліканская гімназія-каледж мастацтваў імя І. В. Ахрэмчыка</ref> ў адным класе з вядомымі мастакамі Смаляк Андрэем, Ісачоў Аляксандрам, Ціханаў Віктарам. Настаўнікамі жывапісу і малюнка былі Свентахоўскі Пётр Уладзіміравіч з жонкай Валянцінай Міхайлаўнай. У 1973-1978 гг. вучыўся на гістарычным факультэце БДУ, які закончыў на выдатна з рэкамендацыяй у аспірантуру. Паміж 1978 і 1979 гг. настаўнічаў у Пальмінскай СШ Гарадокскага раёна, затым 2 гады служыў у вайсковай частцы Уручча камандзірам узвода. Паміж 1981--1983 гг. працаваў настаўнікам гісторыі і чарчэння ў СШ № 43, 73 і 116 г. Мінска, у 1983--1985 гг--выкладчыкам на кафедры гісторыі СССР і замежных краін у Менскім інстытуце культуры. З 1985 г. — у Інстытуце гісторыі АН БССР (з [[1991]] г. — [[НАН Беларусі]]): старшы лабарант (1985--1986), малодшы навуковы супрацоўнік (1989--1992), навуковы супрацоўнік (1993), старэйшы навуковы супрацоўнік (1993--2007). Там жа у 1989 г. абараніў кандыдацкую дысэртацыю па тэме «Земельные отношения в Восточной Белоруссии в конце XVIII — нач. XIX вв.» (навуковы кіраўнік доктар гістарыч. навук В.І. Мялешка), у 2004 г. — у педагагічным інстытуце імя М. Танка доктарскую дысэртацыю па тэме «Палітычная гісторыя Беларусі ў часы падзелу Рэчы Паспалітай», якая, аднак, не была зацьверджаная ВАК РБ.<ref>Оргіш В. "Інкарпарацыя", або як адгукаецца палітычная гісторыя Беларусі ў сучасным жыцці// Народная Воля. 2-3 сакавіка 2005 г.</ref>.

Паміж 2007--2009 гг. працаваў у Нацыянальным гістарычным архіве Беларусі (у 2007--2008 гг галоўным архівістам аддзела публікацыі дакументаў, у 2008--2009 гг. вядучым навуковым супрацоўнікам аддзела інфармацыйных тэхналогій). Пасьля звальненьня ў 2009--2010 гг. быў дворнікам у Беларускім дзяржаўным эканамічным універсітэце, дзе працягваў займацца навукова-дасьледчай дзейнасьцю, напісаньнем кніг і іх выданьнем за свой кошт. <ref>[http://belapan.com/archive/2009/09/05/326850 У Менску выдадзены пяты том збору навуковых працаў гісторыка Яўгена Анішчанкі «Абывацелі правінцыі. Інструкцыі шляхецкіх сэймікаў беларускіх земляў ВКЛ канца XVIII стагодзьдзя»] {{ref-ru}}</ref>.

У 2010--2013 гг. працаваў дацэнтам у Інстытуце парламентарызма і прадпрымальніцтва спачатку на кафедры права, а затым на кафедры паліталогіі. Станам на 2014 г. працуе выкладчыкам гісторыі мэдыцыны і сацыялогіі здароў'я на пасадзе дацэнта катэдры грамадзкага здароўя й аховы здароўя Беларускага дзяржаўнага мэдыцынскага ўнівэрсытэту.<ref name=BSMU />.

Жонкі: Корзун Людміла, Груша Святлана, з 2004 г.-- — Ажгірэй Аліна. Сыны Дзяніс (1979) і Аляксандр (1980). Браты Мікалай і Аляксандр, сёстры Зоя і Таіса.

Даследуе сацыяльна-палітычныя працэсы на Беларусі перыяду падзелаў Рэчы Паспалітай і далучэння беларускіх зямель да Расійскай імперыі ў канцы XVIII--сярэдзіне XIX стст.<ref>Корзенко Г. В. Историки Беларуси в начале XXI столетия. Биобиблиографический справочник. Мн.:Беларуская навука. 2007. С. 14; Институт истории НАН Беларуси в лицах. 1929-2008 гг. Биобиблиографический справочник. Мн.:Беларуская навука. 2008. С. 111, 371, 386, 391</ref>.

== КрыніцыТворчасьць ==