Ліцьвіны: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Радок 125:
[[Славянскія мовы|Славянскай]] менаваў літоўскую мову ў 1440-х гадох [[папа|рымскі папа]], пісьменьнік і гуманіст [[Піюс II (папа рымскі)|Энэа Сыльвіё Пікаляміні]]: «Літва месьціцца на ўсход ад Польшчы. Мова народу — славянская»{{Заўвага|''«Lituania et ipsa late patents regio Polonis ad orlentem connexa est… Sermo gentis '''Sclavonicus''' est''» — Крыніца: Pii II Pontificis Maximi Historia Rerum ubique Gestarum cum Locorum descriptione. Parrhisiis, 1509. P. 109v—110.}}.
Такія эўрапейскія навукоўцы, як Гэртман Шэдэль у «Сусьветнай хроніцы» (1493 год), дырэктар Нюрнбэрскае гімназіі Ян Коклес Норык у «Дэкастыхоне» (1511 год)
Аўстрыйскі дыплямат Гэрбэрштэйн, які наведваў Літву ў 1517—1526 гг.<ref>Herberstein. Rerum Moscoviticarum. Unveraenderter Nachdruck. Minerva GMBH. Frankfurt a. M., 1964, p.2, s. 109—114; Сигизмунд Герберштейн. Записки о Московии. — М.: МГУ. 1988.</ref>, пісаў:
Радок 138:
У Актах Маскоўскага гаспадарства (запіс з 1618 году): «''… выехали из деревни человек с пятнадцать, а на них магерки литовския, и почали им говорить по-литовски: не утекайте-де!''».
У канцы XVII ст. наймя беларуская (а ня польская) мова заставалася моваю дыпляматычнага ліставаньня між Масквой і Варшавай
У канцы XVIII ст., ужо за часамі расейскага панаваньня, беларуская мова працягвала называцца «літоўскай». Гэтак, нават адданы цэсарыцы Кацярыне ІІ праваслаўны ўладыка В. Садкоўскі пагражаў беларускім сьвятарам на [[Слуцак|слуцкім]] эпархіяльным зборы: «''Я вас скорэню, знішчу, штоб і языка не было вашого проклятого ''літовского'' і вас саміх; я вас у зсылкі парассылаю альбо ў салдаты пааддаю, а сваіх з-за кардону пановажу!''»<ref name="Старажытная Літва і сучасная Летува"/>.
|