Ёсіф (Сямашка): розьніца паміж вэрсіямі

У верасьні 1836 году зьвярнуўся зь лістом да пецярбурскага мітрапаліта Серафіма з прашэньнем аб далучэньні да «Сьвяцейшага Сынодуўрадавага сыноду». 1 сьнежня 1838 году склаў запіску, у якой разглядаліся спосабы «вонкавага далучэньня ўніятаў да праваслаўнай царквы». Сярод непрыдатных спосабаў называліся патрабаваньне згоды ад уніяцкіх вернікаў і скліканьне сабора ўніяцкага духавенства, бо сабор мусіў быў дэманстраваць аднадушнасьць, якой не было<ref name="siachovic"/>. Гэта прывяло б да пераходу ў рыма-каталіцтва значнай часткі ўніятаў. Найлепшым спосабам лічыў падпарадкаваньне ўніятаў «Сьвяцейшаму Сынодуўрадаваму сыноду» імпэратарскім указам, заўважаючы: «Калі трэба фармальнае прашэньне, то і яно можа быць пададзена, прынамсі, ад начальніцкага духавенства, з тым толькі, каб цяпер пра тое яшчэ не было апублікавана»<ref name="siachovic"/>.

Быў ініцыятарам і актыўным удзельнікам [[Полацкі царкоўны сабор|Полацкага царкоўнага сабора 1839 году]]. Разам з прашэньнем аб «узьяднаньні» падаў расейскаму гаспадару просьбу дазволіць яму пражыць рэшту дзён прыватным чынам, але не ў манастыры, па-за заходнімі губэрнямі<ref name="siachovic"/>. Гэтую просьбу аднак не задаволілі. У 1840 годзе стаў праваслаўным архіяпіскапам літоўскім і віленскім (з 1852 году — мітрапалітам). У 1844 годзе пераехаў зь Пецярбурга ў сваю япархію, спачатку ў [[Жыровічы]], потым у [[Вільня|Вільню]] (1845 год), спрыяў пераводу з Жыровічаў у Вільню Літоўскай духоўнай сэмінарыі. 1 красавіка 1847 году стаў сябрам «Сьвяцейшага Сынодуўрадавага сыноду».