'''Ѳ''', '''ѳ''' ('''тэ́тафіта''') — перадапошняя літара [[Стараславенская азбука|стара-]] і [[царкоўнаславенская мова|царкоўнаславенскай мовы]] [[кірыліца|кірыліцы]], апошняя (пасляпасьля выхаду з ужытку ў канцы [[XIX стагодзьдзе|XIX стагодзьдзя]] [[іжыца|іжыцы]]) літара дарэвалюцыйнага [[расейскі альфабэт|рускагарасейскага альфабэту]]. Да 1897 году выкарыстоўвалася ва ўдмурцкім альфабэце.
Да 1897 выкарыстоўвалася ва Удмурцкам альфабэце.
== Гісторыя ==
Паходзіць ад грэцкай літары тэта (Θ, θ), якая мае лікавае значэнне — 9. У кірыліцы выглядае як [[Файл:Early_Cyrillic_letter_Fita.png|спасылка=https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A4%D0%B0%D0%B9%D0%BB:Early_Cyrillic_letter_Fita.png]] (у некаторых почырках і шрыфтах гарызантальная рыса перасякае авал прыкметна ніжэй сярэдзіныза сярэдзіну ці нават тычыцца яго знізузьнізу, што можа прыводзіць да змешваннязьмешваньня гэтай літары з Д). У першапачатковаепершапачатковай глаголіцы, як мяркуюць, тэтафіта адсутнічала; у пазнейшайпазьнейшай сустракаецца запазычаны ці то непасрэдна з грэцкага, ці то нават з кірыліцы знак [[Файл:GlagolitsaThita.gif|спасылка=https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%A4%D0%B0%D0%B9%D0%BB:GlagolitsaThita.gif]] (Ⱚ), які неня мае лічбавага значэннязначэньня.
Літара Ѳ (тэтафіта) пазначала гук, блізкі да ангельскага глухога th. У царкоўнаславенскіх тэкстах украінска-беларускага зводу чыталася як [т], а царкоўнаславенскіх тэкстах расейскага зводу як [ф] і прыкладна да сярэдзіны XVII ст. выкарысталася як варыянт літары [[Ф]] (хверт), безадносна этымалёгіі.
Пазьней розначытаннірозначытаньні паўплывалі на сучаснае адрозьненьне чытаньня словаў у беларускае і расейскае мовах:
