Аляксей Эверт: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д →Апошнія гады. Сьмерць: артаграфія |
Knedlik-Pod (гутаркі | унёсак) |
||
Радок 1:
'''Аляксей Ермалаевіч Э́верт''' ({{
== Жыцьцяпіс ==
=== Першая сусьветная вайна ===
У сакавіку-красавіку 1916
Францускі прафэсар-славіст [[Жуль Легра]] (1866-1939), які прыбыў у Расейскую імпэрыю ў лютым 1916 году па заданьню аддзела службы вайсковай прапаганды пры другім аддзеле генштабу Міністэрства абароны Францыі, у сваіх мэмуарах нэгатыўна ацэньваў дзеяньні Эверта:
{{Цытата|.. Сталыя загады і контрзагады напярэдадні нападу; бесьперапынныя ваганьні аб групаваньні вайсковых частак, ўмяшаньне ў ход апэрацыі, напрыклад, за два дні да наступу памянялі падраздзяленьне, якое ведала ўчастак, на іншае, якое ніколі не бачыла яго. Нарэшце, пасьля няўдач, абразьлівыя папрокі адрасавалі камандуючаму і генэралам, якія яму [Эверт] падпарадкоўваліся. Вывучыўшы гэтыя дакумэнты, я адчуў вялізную смутак: бясталентнасьць генэрала Эверт праявілася тут у гэтых напышлівых і пустых фразах; яго нерашучасьць, падкрэсьленая незьлічонымі контрзагадамі; яго неразуменьне рэчаіснасьці, разасяроджваньне ва указаньнях, калі кожны чалавек, які ведаў акопы і матэрыяльныя сродкі, што мелі немцы, ўсьведамляў нерэалістычнасьць гэтай апэрацыі|Жуль Легра|<ref>Legras J. Memoires de Russie. — Paris, 1921. — S.76-77.</ref>}}
Паводле дырэктывы расейскай [[Стаўка Вярхоўнага Галоўнакамандуючага|Стаўкі Вярхоўнага Галоўнакамандуючага]] ад 24 красавіка 1916 году, Эверт павінен быў забясьпечыць наступ на ўчастку даручанага яму Заходняга фронту. Аднак, у парушэньне дырэктывы і пры папушчальніцтве Вярхоўнага галоўнакамандуючага [[Мікалай II|Мікалая II]], пасьля пачатку [[Брусілаўскі прарыў|Брусілаўскага прарыву]] на суседнім [[Паўднёва-Заходні фронт (Першая сусьветная вайна, Расея)|Паўднёва-Заходнім фронце]], неаднаразова пераносіў тэрміны наступу і ў выніку абмежаваўся [[Баранавіцкая апэрацыя|Баранавіцкай апэрацыяй]], у выніку якой страты расейскай арміі склалі 80 000 чалавек супраць 13 000 чалавек страт праціўніка,
Галоўнакамандуючы [[Паўднёва-Заходні фронт (Першая сусьветная вайна, Расея)|Паўднёва-Заходнім фронтам]] генэрал [[Аляксей Брусілаў]] даў наступныя ацэнкі дзеяньням Эверта.
Радок 22:
=== Лютаўская рэвалюцыя ===
Калі 2 сакавіка 1917 генэрал М. В. Аляксееў прапанаваў галоўнакамандуючым франтамі зьвярнуцца да імпэратара [[Мікалай II|
Паводле ўспамінаў Шыхлінскага, пасьля [[Лютаўская рэвалюцыя|Лютаўскай рэвалюцыі]] ў Менск прыбыў сябра Дзяржаўнай Думы [[Мікалай Шчэпкін|Шчэпкін]], якога даслаў новы ваенны міністар Гучкоў. Шчэпкін прапанаваў генэралу Эверту падаць у адстаўку. Эверт гэта выканаў, і на яго месца быў прызначаны генэрал Гурко<ref>Шихлинский А. А. Мои воспоминания. — Баку, 1984.</ref>. 1 сакавіка 1917 Эверт быў зьняты з пасады галоўнакамандуючага фронтам, 22 траўня звольнены ад службы з мундзірам і пэнсіяй.
=== Апошнія гады. Сьмерць ===
У 1918 г. быў арыштаваны ВЧК, што сталася крыніцай чутак аб ягоным расстрэле (гл., напрыклад, успаміны [[Уладзімер Друцкі-Сакалінскі|Друцкага-Сакалінскага]]<ref>Друцкой-Соколинский В. А. На службе Отечеству: Записки русского губернатора, 1914—1918. Русский путь. 2010. С. 50.</ref>). Знаходзіўся ў вязьніцы ў Мажайску. Па адной з вэрсій, быў вызвалены і апошнія гады жыцьця правёў у [[Смаленск]]у і [[Вярэя|Вярэі]], займаўся бортніцтвам і памёр 10 траўня 1926 году<ref>Эверт Алексей Ермолаевич — артыкул з Вялікай савецкай энцыкляпэдыі.
Аднак верагодней, згодна з успамінамі Н. І. Эверт, быў забіты канваірамі пры этапаваньні ў Маскву на шляху
== Крыніцы ==
| |||