Беларуская партыя сацыялістаў-рэвалюцыянэраў: розьніца паміж вэрсіямі

| заснаваная = [[чэрвень]] [[1918]]

'''Беларуская партыя сацыялістаў-рэвалюцыянэраў''' (''БПСР'') — беларуская палітычная партыя [[эсэры|эсэр]]аў, якая ўтварылася ў выніку распаду [[Беларуская сацыялістычная грамада|Беларускай сацыялістычнай грамады]] ў чэрвені [[1918]] году.

Лідарамі партыі былі [[Тамаш Грыб]], [[Язэп Мамонька]], [[Палута Бадунова]] і іншыя, якія выступалі супраць правага крыла БСГ з-за яго прагерманскай арыентацыі. Гэта група выйшла з [[Народны Сакратарыят БНР|Народнага сакратарыяту БНР]] і ў траўні [[1918]] заявіла аб стварэньні БПСР. Кіруючае ядро партыі склалі М. Асьвяцімскі, Палута Бадунова, Тамаш Грыб, [[Лявон Заяц]], [[Аляксандар Карабач|Аляксандар Карач]], [[Яўген Ладноў]], Язэп Мамонька, А. Маркевіч, [[Сьцяпан Некрашэвіч]], М. Пашкевіч, У. Русак, Я. Трафімаў, [[Янка Чарапук]], [[Фабіян Шантыр]], [[Мікалай Шыла]] і інш.

У сваёй дзейнасьці арыентавалася на сялянства. Патрабаваньні зводзіліся да ўстанаўленьня «дыктатуры працоўных», сацыялізацыі зямлі, кааперыраваньня сялянства, незалежнай беларускай рэспублікі ў этнаграфічных межах. Арганізоўвала ўзброенае супраціўленнесупраціўленьне польскаму войску. У [[Заходняя Беларусь|Заходняй Беларусі]] дзейнічала нелегальна, яе прадстаўнікі стварылі [[Беларуская рэвалюцыйная арганізацыя|Беларускую рэвалюцыйную арганізацыю]] і ў [[1924]] ўліліся ў склад [[КПЗБ]].

Пад націскам [[КП(б)Б]] зьезд былых членаў БПСР у [[Менск]]у [[8 чэрвеня]] [[1924]] канстатаваў самароспуск партыі. Напрыканцы 1920-30-х г. былыя члены партыі беларускіх эсэраў у [[БССР]] былі рэпрэсаваныя. У [[1937]] былыя кіраўнікі БПСР прыцягваліся да судовай адказнасціадказнасьці па т.зв. «[[справа эсэраў|справе эсэраў]]» і былі асуджаны да вышэйшай меры пакараньня.