Андрэй Бараноўскі: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Stary Jolup (гутаркі | унёсак) Няма апісаньня зьменаў |
д афармленьне |
||
Радок 1:
{{Асоба
|імя = Андрэй Бараноўскі
Радок 11 ⟶ 10:
|месца сьмерці = [[Менск]]
}}
'''Андрэй Юльянавіч Бараноўскі''' (1895, засьценак [[Вялікія Машчыцы]], [[Слуцкі павет]] [[Менская губэрня]],
== Біяграфія ==
Паходзіў з дробнай вясковай шляхты. У 1913 скончыў Слуцкае праваслаўнае духоўнае вучылішча, у 1914 здаў экстэрнам іспыт на званьне настаўніка. У траўні 1915 прызваны ў расейскае войска, служыў пісарам, справаводам.
Радок 19:
Пасьля заканчэньня Менскіх беларускіх настаўніцкіх курсаў у 1920 годзе выкладаў беларусазнаўства ў слуцкіх школах. Засноўваў у Слуцкім павеце беларускія школы, культурніцкія арганізацыі і каапэратывы. Адзін з кіраўнікоў таварыства [[Папараць-Кветка (таварыства)|«Папараць-кветка»]], узначальваў работу яго драматычнай дружыны, рэдагаваў газэту «[[Наша Каляіна]]». Быў прыхільнікам супрацоўніцтва з бальшавікамі.
Пасьля прыходу Чырвонага войска ў ліпіне 1920 загадваў школьным аддзелам Слуцкага рэўкаму. У першай палове 1920-х
У 1921 разам зь іншымі чальцамі БПРС арыштаваны [[ДПУ]] і месяц знаходзіўся ў вязьніцы. Напачатку 1922 ізноў арыштаваны па справе беларускіх эсэраў.
Радок 27:
Удзельнічаў у ліквідацыйным зьезьдзе партыі беларускіх эсэраў у чэрвені 1924 году. У 1930 пазбаўлены работы ў вайсковай школе. З 1933 працаваў у геадэзічнай майстэрні [[Белдзяржтранс]]у наркамату земляробства БССР.
Арыштаваны НКВД БССР 26 студзеня 1938 году па абвінавачваньні ў кантрэвалюцыйнай і антысавецкай дзейнасьці на Случчыне і ў Менску ў 1920-х гг. Асуджаны «тройкай» да вышэйшай меры пакараньня. Расстраляны магчыма ў Курапатах. Рэабілітаваны 4 лютага 1960 году «з-за адсутнасьцю складу злачынства». заяву на рэабілітацыю падавала яго жонка Аляксандра Янчук, была акторка драматычнага гуртка «[[Папараць-Кветка (таварыства)|
== Літаратура ==
*
* Памяць: Гісторыка-дакументальная хроніка. Слуцкі раён. Мн., 2001. Кн. 1. С. 257—258
* Слуцкі збройны чын 1920 г. ў дакументах і ўспамінах. Мн., 2001. С. 291—302.
|