Нацыянальны акадэмічны тэатар імя Янкі Купалы: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д выдаленая Катэгорыя:Тэатры Менску; дададзеная Катэгорыя:Акадэмічныя тэатры з дапамогай HotCat |
Knedlik-Pod (гутаркі | унёсак) |
||
Радок 55:
== Гісторыя ==
Сучасны тэатар зьяўляецца спадкаёмцам колішняга Губэрнскага тэатру, у будынку якога ён
Галоўная менская тэатральная сцэна ў той час прымала лепшыя [[Санкт-Пецярбург|пецярбурскія]] і [[Масква|маскоўскія]] трупы, цэлае сузор’е славутых артыстаў, сярод якіх М. Савіна, вучаніца М. Шчэпкіна і Г. Фядотава, знакамітыя В. Далматаў, В. Камісаржэўская, К. Варламаў, У. Давыдаў, А. Южын, М. Петыпа. Гледачам пашчасьціла стаць сьведкамі творчых пошукаў рэжысэра-наватара [[Усевалад Мэерхольд|Ус. Мэерхольда]], які ў
У часы рэвалюцыйных непакояў артысты [[Першае беларускае таварыства драмы і камэдыі|«Першага беларускага таварыства драмы і камэдыі»]], створанага акторам і рэжысэрам [[Фларыян Ждановіч|Ф. Ждановічам]], прадставілі менскаму глядачу 1 траўня 1917 году [[Паўлінка (спэктакаль, Нацыянальны тэатар імя Янкі Купалы)|«Паўлінку»]] [[Янка Купала|Я.Купалы]] і «У зімовы вечар» паводле [[Эліза Ажэшка|Э. Ажэшкі]].<ref name="teatr"/>
Урачыстае адкрыцьцё Беларускага дзяржаўнага тэатру (БДТ) адбылося
Аснову маладога тэатру склалі акторы [[Першае беларускае таварыства драмы і камэдыі|«Першага беларускага таварыства драмы і камэдыі»]] пад кіраўніцтвам [[Фларыян Ждановіч|Ф. Ждановіча]]: [[Ірына Ждановіч|І. Ждановіч]], Г. Грыгоніс, [[Яўсьцігней Міровіч|Я. Міровіч]], [[Канстанцін Саньнікаў|К. Саньнікаў]], [[Стэфанія Станюта|С. Станюта]]. Пляяду піянэраў купалаўскае сцэны ў хуткім часе папоўнілі [[Уладзімер Крыловіч|Ул. Крыловіч]], [[Лідзія Ржэцкая|Л. Ржэцкая]], [[Барыс Платонаў|Б. Платонаў]], [[Вера Пола|В. Пола]], В. Галіна, [[Уладзімер Уладамірскі|Ул. Уладамірскі]], М. Зораў, [[Глеб Глебаў|Г. Глебаў]], [[Сьцяпан Бірыла|С. Бірыла]], [[Леанід Рахленка|Л. Рахленка]]. Гэтае легендарнае пакаленьне беларускіх актораў стала першымі «зоркамі» айчыннае сцэны, заснавальнікамі нацыянальнае акторскае школы.<ref name="teatr"/>
Радок 67:
У 1921 годзе ўрад надаў тэатру званьне «Акадэмічнага». Але ў 1926 годзе тэатар стаў называцца без азначэньня «акадэмічны»: БДТ-1, бо беларускія дзяржаўныя тэатры былі таксама адкрытыя ў [[Віцебск]]у ([[Беларускі другі дзяржаўны тэатар|БДТ-2]]) і пазьней — у [[Гомель|Гомелі]] ([[Беларускі трэці дзяржаўны тэатар|БДТ-3]]). У сэзоне 1926—1927 гг. у памяшканьні Чырвонае залі тэатру дзейнічала «малая сцэна», як філіял асноўнай. Яна праіснавала толькі год і выкарыстоўвалася для спэктакляў зь невялікай колькасьцю дзеючых асобаў. Тут ставіліся п`есы «Эльга» [[Герхарт Гаўптман|Г. Гаўптмана]], «Зялёны какаду» [[Артур Шніцлер|А. Шніцлера]], «Пінская шляхта» [[Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч|В. Дуніна-Марцінкевіча]]. Спэктаклем «[[Вільгельм Тэль (п’еса)|Вільгельм Тэль]]» [[Сяргей Заяіцкі|Заяіцкага]] ў апрацоўцы [[Яўсьцігней Міровіч|Я. Міровіча]] тэатар у 1926 годзе заснаваў дзіцячы рэпэртуар.<ref name="teatr"/>
Напрамак і шлях разьвіцьця тэатру з 1921 па 1931 гады вызначаў мастацкі кіраўнік тэатру [[Яўсьцігней Міровіч|Я. Міровіч]]. Сапраўдны творчы посьпех і славу ў шырокага гледача прынесьлі яго першыя пастаноўкі «На Купальле» і «Машэка». Аднадумцам Я. Міровіча быў выхаванец [[Прага|праскай]] мастацкае школы, заснавальнік беларускае сцэнаграфіі [[Оскар Марыкс|О. Марыкс]]. Ён аддаваў перавагу на сцэне бутафорскім макетам, жывапісным плоскасным заднікам, стылізаваным касьцюмам. Сьвяточную экзотыку тэатральных рашэньняў у пачатку
У 1933 годзе на сцэне тэатру адбылося ўрачыстае адкрыцьцё [[Нацыянальны акадэмічны Вялікі тэатар опэры і балету|нацыянальнага тэатру опэры і балету]]. У 1940 годзе тэатар узнагароджаны ордэнам Працоўнага Чырвонага Сьцяга. У
На працягу больш чым трэці стагодзьдзя — з
У 1993 годзе за высокія дасягненьні ў галіне разьвіцьця беларускае тэатральнае культуры [[Савет Міністраў Рэспублікі Беларусь]] прысвоіў тэатру статус «Нацыянальнага». У 2009 годзе мастацкім кіраўніком тэатру стаў [[Мікалай Пінігін]].
|