Нэарэнэсанс: розьніца паміж вэрсіямі

'''Нэарэнэса́нс''' — адна з найбольш распаўсюджаных формаў архітэктурнай [[эклектыка (архітэктура)|эклектыкі]] [[XIX стагодзьдзе|XIX стагодзьдзя]], якая ўзнаўляла архітэктурныя рашэньні часоў [[Адраджэньне|Рэнэсансу]], у асаблівасьці [[Італія|італьянскага]] [[чынквэчэнта]]. Адметныя рысы — прага да сымэтрыі, рацыянальнае чэлесаваньне фасадаў, перавага простакутных плянаў з унутранымі дворыкамі, выкарыстаньне такіх архітэктурных элемэнтаў, як [[рустыка]] і [[Пілястра|пілястры]].

Пераасэнсаваньне архітэктурнае мовы італьянскага рэнэсансу як унівэрсальнае стылявое сыстэмы зьвязанае зь дзейнасьцю [[Готфрыд Зэмпер|Готфрыда Зэмпера]]. Ягоны галоўны твор, [[Опэра Зэмпера|Дрэздэнская опэра]] (1834—1841), прасякнуты ўплывам [[барока]] значна ў меньшайменшай ступені, чым [[опэра Гарнье]] ў Парыжы. Зэмпераўскі стыль атрымаў значны распаўсюд у [[Аўстра-Вугоршчына|Аўстра-Вугоршчыне]]. Так, у [[Вена|Вене]] і [[Будапэшт|Будапэшце]] ў стылістыцы нэарэнэсансу забудаваныя цэлыя кварталы. Найчасьцей ему аддавалі перавагу пры пабудове музэеў і бібліятэкаў.

Асабліва шырокі распаўсюд набыў нэарэнэсанс у архітэктуры і дэкаратыўна-прыкладным мастацтве (у тым ліку ў дызайне памяшканьняў і мэблі) у [[1870]]—[[1890]]1870—1890 гадах, калі ягоным асноўным канкурэнтам у кантынэнтальнай Эўропе выступала [[нэабарока]]. У [[Другая француская імпэрыя|Францыі]] сфармаваўся гібрыд абодвух кірункаў — г. зв. [[баз-ар]]. Гэта скрайне эклектычны падыход, пры якім формы паўгатычнага францускага рэнэсансу (рэалізаваныя ў [[Гатэль-дэ-Віль (Парыж)|ратушы на Грэўскай плошчы]]) вольна спалучаюцца з элемэнтамі [[барока]] і [[паладыянства]]. Нэарэнэсансавы дэкор, прапушчаны скрозь сіта [[баз-ар]]у, у другой палове XIX стагодзьдзя паўсюдна ўжываўся пры праектаваньні камэрцыйнай нерухомасьці і напышлівых грамадзкіх будынкаў, прычым ня толькі ў Эўропе, але і ў [[ЗША]].