Пакроўск (Данецкая вобласьць): розьніца паміж вэрсіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма апісаньня зьменаў
д афармленьне
Радок 3:
|Статус = горад
|Назва ў родным склоне = Пакроўску
|Арыгінальная назва Назва ўкраінскай мовай = Покровськ
|Герб = Pokrovsk gerb.png
|Сьцяг = Pokrovsk prapor.png
Радок 33:
|Этнічны склад насельніцтва =
|Год падліку этнічнага складу =
|Нацыянальны склад насельніцтва = [[Расейцы]], [[Украінцы|ўкраінцы]], [[беларусы]], [[малдаване]]
|Год падліку нацыянальнага складу = 2014
|Колькасьць двароў =
|Год падліку колькасьці двароў =
Радок 76:
[[Лютаўская рэвалюцыя|Лютаўскі пераварот]] у раёне адбыўся праз 3—4 дні пасьля падзеньня царскай улады. Трывожныя гудкі па рудніку і на транспарце былі афіцыйнымі весьнікамі арганізацыі новай улады. Да Рэвалюцыі ў раёне дзейнічала падпольная арганізацыя [[эсэры|эсэраў]], якія першымі і выступілі на вечы ў самім месьце. Былі створаны грамадзкія камітэты, у склад якіх увайшлі пераважна ўладальнікі і заможныя сяляне<ref>Борьба за Октябрь на Артемовщине. стр 236</ref>. У Грышынскі мескі грамадзкі камітэт былі выбраны: 6 уладальнікаў, 1 служачы, 3 чыгуначнікі, адзін лекар і два машыністы. Першы склад грамадзкіх камітэтаў раёну, узначалілі эсэры. [[Бальшавікі|бальшавіцкай]] арганізацыі да самай [[Кастрычніцкая рэвалюцыя 1917 году ў Расеі|кастрычніцкай рэвалюцыі]] ў горадзе не было.
 
6 сакавіка абраны савет рабочых дэпутатаў у ім пераважалі меншавікі і эсэры. Неўзабаве пры савеце была створана сялянская рада. Так, у час сьвяткаваньня 1 траўня 1917 году, калі рабочыя Заходне-Данецкага і двух суседніх руднікоў сышліся на сумесны мітынг, дзе выступілі бальшавікі Е. Медны і А. Беленькі, працоўныя Лысагорскага рудніка, падтрымліваючы эсэраў і меньшавікоўменшавікоў, сталі крычаць прэч бальшавікоў і пачалі разыходзіцца з мітынгу. На агульнагарадзкім мітынгу таварышы Медны і Беленькі таксама паспрабавалі выступіць, але, ледзь не забітыя, былі арыштаваныя пры спробе схавацца, і толькі пасьля перамоваў з начальнікам міліцыі эсэрам Давыдавым іх вызвалілі. У дні [[Кастрычніцкая рэвалюцыя 1917 году ў Расеі|Кастрычніцкага перавароту]] ў горадзе быў створаны Раённы ваенна-рэвалюцыйны камітэт на чале з Казаковым, Сідарэнка, Таранам. Чыгуначнікі арганізавалі свой транспартны рэўкам у які ўваходзілі Шнібель, Кандраценка, Чэрэваценка, Сурына, Баравы. Некалькі пазьней прамыслоўцы і чыгуначная адміністрацыя на Кастрычніцкі пераварот адказала сабатажам. У сьнежні 1917 і студзені 1918 году была праведзена арганізацыя Чырвонай гвардыі і раззбраеньня кавалерыйскай дывізіі, асобныя часткі якой знаходзіліся ў ваколіцах гораду, раззбраеньнем кіраваў С. А. Хілько які дзейнічаў па даручэньні Цэнтральнага ваенна-рэвалюцыйнага камітэту Данбасу.
6 сакавіка абраны савет рабочых дэпутатаў у ёй пераважалі меньшавікі і эсэры. Неўзабаве пры савеце была створана сялянская рада.
 
Так, у час сьвяткаваньня 1 траўня 1917 году, калі рабочыя Заходне-Данецкага і двух суседніх руднікоў сышліся на сумесны мітынг, дзе выступілі бальшавікі Е. Медны і А. Беленькі, працоўныя Лысагорскага рудніка, падтрымліваючы эсэраў і меньшавікоў, сталі крычаць прэч бальшавікоў і пачалі разыходзіцца з мітынгу. На агульнагарадзкім мітынгу таварышы Медны і Беленькі таксама паспрабавалі выступіць, але, ледзь не забітыя, былі арыштаваныя пры спробе схавацца, і толькі пасьля перамоваў з начальнікам міліцыі эсэрам Давыдавым іх вызвалілі. У дні [[Кастрычніцкая рэвалюцыя 1917 году ў Расеі|Кастрычніцкага перавароту]] ў горадзе быў створаны Раённы ваенна-рэвалюцыйны камітэт на чале з Казаковым, Сідарэнка, Таранам. Чыгуначнікі арганізавалі свой транспартны рэўкам у які ўваходзілі Шнібель, Кандраценка, Чэрэваценка, Сурына, Баравы. Некалькі пазьней прамыслоўцы і чыгуначная адміністрацыя на Кастрычніцкі пераварот адказала сабатажам. У сьнежні 1917 і студзені 1918 году была праведзена арганізацыя Чырвонай гвардыі і раззбраеньня кавалерыйскай дывізіі, асобныя часткі якой знаходзіліся ў ваколіцах гораду, раззбраеньнем кіраваў С. А. Хілько які дзейнічаў па даручэньні Цэнтральнага ваенна-рэвалюцыйнага камітэту Данбасу.
[[Файл:GermanSoldiersOnTrainRoof.jpg|міні|Дэмабілізацыя нямецкай арміі, заходні фронт, 1918]]
Увесну 1918 году ў сувязі з набліжэньнем да Данбасу [[Аўстра-Вугоршчына|аўстра]]-[[Нямеччына|нямецкіх]] войскаў і частак Войска УНР мясцовыя памешчыкі і багатыя сяляне сталі забіваць мясцовых бальшавікоў. Для абароны Грышына ад надыходзячых частак аўстра-германскай арміі, у горадзе стварылі новыя атрады Чырвонай арміі. Па распараджэньні рэўкаму паблізу вёскі Сяргееўка за горадам Грышына рылі акопы. Для правядзеньня гэтай працы рэўкам мабілізаваў усё насельніцтва ад 18 да 45 гадоў. Пасьля нядоўгай перастрэлкі атрады Чырвонай гвардыі адступілі з гораду і 21 красавіка горад быў заняты агульнымі сіламі немцаў й аўстрыякаў. Але пасьля Лістападаўскага перавароту ў Нямеччыне немцы аддалі Грышына бальшавікам.
Радок 134 ⟶ 132:
|}
 
== Мікрараёны места ==
Мікрараёны: Шахцёрскі, Паўднёвы, Сонечны, Блакітны, Гарняк.
* Мікрараён «Шахцёрскі»
* Мікрараён «Паўднёвы»
* Мікрараён «Сонечны»
* Мікрараён «Блакітны»
* Мікрараён «Гарняк»
 
== Эканоміка ==
Радок 145 ⟶ 139:
 
== Транспарт ==
Па тэрыторыі гораду праходзіць аўтадарога E 50 (М 04).
 
== Фінансы ==