Іван Чымбург: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д стыль, правапіс |
д крыніца |
||
Радок 14:
У гэты час на гістфаку дзейнічала толькі 4 катэдры — старажытнага свету і сярэднявечча, гісторыі СССР, новай гісторыі, сацыяльна-эканамічных дысцыплін. Аднак і для гэтых катэдраў катастрафічна не хапала выкладчыкаў. Новы дэкан заключыў дамовы з шэрагам выкладчыкаў ВНУ Масквы і Ленінграда, аднак прыехаў толькі адзін зь іх. Пошукі і вынішчэнне «ворагаў народа» цалкам адбіваліся на якасці выкладання, з-за адсутнасьці выкладчыкаў лекцыі чыталіся выпадковымі людзьмі і г. д. 3 гэтым, аднак, Iван Савіч нічога зрабіць ня мог. Але ягоная спроба крыху ўзьняць работу факультэта, відавочна, была заўважана, бо ён прызначаецца прарэктарам па вучэбнай частцы, а напрыканцы чэрвеня — пачатку ліпеня 1937 году выконвае абавязкі рэктара універсітэта.
3 ліпеня 1937 г. быў прызначаны новы рэктар — Н. М. Бладыка. I. С. Чымбург працягваў працаваць на пасадзе прарэктара. Аднак ужо ў кастрычніку кіраўніцтва універсітэта — рэктар [[Нічыапар Бладыка|Нічыпар Міхайлавіч Бладыка]], прарэктар М. Лоцманаў, I. С. Чымбург і іншыя — было моцна раскрытыкавана за тое, што «не вядзе рашучай барацьбы па ліквідацыі вынікаў шкодніцтва». Ва універсітэце наладжваліся праверкі, адбываліся закрытыя партсходы па разгляду асабістых спраў і г. д.
Ад магчымага арышту I. С. Чымбурга выратавала адсутнасьць «кампрамату» на яго, паколькі ён адносна нядаўна вярнуўся на радзіму. У ліпені 1937 году ў аўтабіяграфіі Іван Савіч пісаў, што «ні да трацкізму, ні да правага апартунізму, ператварыўшыхся пасля ў банду дыверсантаў, ніколі не належаў... прымаў актыўны ўдзел у барацьбе з трацкізмам... У 1935 г. актыўна ўдзельнічаў у выкрыцці ворага народа Прыюшына, працаваўшага тады дырэктарам Маскоўскага інстытута гісторыі,
Тым ня менш I. С. Чымбург быў выключаны з кандыдатаў у члены ВКП(б) з-за ўтойвання фактаў наяўнасьці рэпрэсаваных сваякоў (стрыечных братоў бацькі),прымянення бацькам наёмнай працоўнай сілы, дапушчэння трацкісцкага выразу падчас выступлення на настаўніцкай канферэнцыі. Справа была перададзена ў камісію партыйнага кантролю пры ЦК КП(б)Б, але гэтыя факты не пацвердзіліся не ў сэнсе адсутнасьці рэпрэсаваных сваякоў, а ў тым, што ён гэтых фактаў не хаваў. Ён быў адноўлены як кандыдат у члены ВКП(б), а ў [[1939]] годзе стаў членам партыі. На ранейшай пасадзе ён, аднак, не быў адноўлены, але з кастрычніка 1937 па кастрычнік 1938 г. кіраваў
У гэты час Iван Чымбург піша шэраг артыкулаў па праблемах [[марксізм]]у і дыялектычнага матэрыялізму: «Пляханаў аб свядомасьці і стыхійнасьці», «Французскі матэрыялізм XVIII ст.» і
===Перасьледаваньні ў навуцы канца 40-х – пачатку 50-х гг.===
Перыяд канца 1940 — пачатку 1950 гг. стаў для СССР часам мутнай хвалі выразнага «антызаходніцтва». «Паляванне на ведзьмаў» пачалося ў жніўні 1946 г., калі пад прыцэл трапілі часопісы «Звезда» і «Ленинград», паэтэса Г. Ахматава, пісьменнік М. Зошчанка. Пасля яно хутка распаўсюдзілася на ўсе віды мастацтва, выліўшыся ў праследаванні В. Мурадэлі, А. Хачатурана, Дз. Шастаковіча, С. Эйзенштэйна і іншых. Пасля пад акцыю трапіла навука. Пачынаючы з 1948 г., сістэматычна пераглядалася тэарэтычная
Натуральна, што ўсе гэтыя працэсы не маглі не знайсьці свайго адлюстравання на Беларусі, а таксама і ў Беларускім дзяржаўным універсітэце. Пэўнай вехай тут стаў XIX зьезд ЦК КП(б)Б, які адбыўся ў лютым 1949 г. і на якім ранейшы рэктар БДУ [[Уладзімер Тамашэвіч|Уладзімер Антонавіч Тамашэвіч]] быў абраны сакратаром ЦК. Абавязкі рэктара фактычна пачаў выконваць прарэктар па навуковай частцы дацэнт А. П. П'янкоў. Падзеі зьезда закранулі непасрэдна універсітэт. Так, у справаздачным дакладзе тагачаснага першага сакратара ЦК КП (б)Б М. I. Гусарава побач з пастаноўкай задач па барацьбе з «беларускім буржуазным нацыяналізмам і яго ідэолагамі Алесем Гаруном і Ядвігіным Ш. «былі нанесены ўдары па «фактам пранікнення буржуазнай ідэалогіі ў асяроддзе некаторай часткі інтэлігенцыі» (Жэбрак, Жырмунскі і інш.), па антыпартыйным праявам «бязроднага касмапалітызму і буржуазнага эстэцтва., у тэатры». Сярод іншых фігуравала прозвішча і навуковага супрацоўніка універсітэта Л. Г. Барага.
Амаль адразу пасля XIX
Па ініцыятыве загадчыцы аддзялення
Шэфская работа разумелася ў асноўным як чытанне лекцый і дакладаў, стварэнне агітбрыгад, якія прыязджалі з тымі ж лекцыямі і канцэртамі мастацкай самадзейнасьці і інш. Гэтак, улетку 1949 г. студэнты і выкладчыкі універсітэта прачыталі ў Дзяржынскім раёне больш за 500 лекцый, дакладаў, падаравалі радыёпрыймачы, дапамагалі праводзіць электрычнасьць і г. д.
Вось якраз у гэты час ва універсітэце
У пачатку Вялікай Айчыннай вайны Iван Чымбург здолеў пакінуць Мінск, але ягоная жонка засталася ў акупіраваным горадзе. Прызваны ў армію, у ліпені 1941 г. ён стаў курсантам 53-га запаснога палка сувязі ў г. Мерынь [[Смаленск]]ай вобласьці, У верасні 1941 г. Іван Чымбург ужо палітрук роты гэтага палка, які знаходзіўся на Заходнім фронце, а пасля быў адпраўлены ў Свярдлоўск. 3 чэрвеня 1942 г. на той жа пасадзе палітрука роты ў 126-м асобным палку сувязі ён знаходзіцца на Варонежскім, пасля на Цэнтральным фронце. У ліпені 1943 г. яго пасылаюць на курсы ўдасканалення афіцэраў Галоўнага ўпраўлення сувязі Чырвонай Арміі ў Маскве, а пасля ў Кіеве. Па іх заканчэнні ў чэрвені 1944 г. Івана Чымбурга прызначаюць інструктарам арганізацыйна-партыйнай работы 14-га асобнага батальёна ўрадавай сувязі НКУС у Кіеве, а з жніўня 1944 г. — інструктарам арганізацыйна-партыйнай работы 309-га асобнага палка ўрадавай сувязі. 10 чэрвеня 1945 г. за ўзорнае выкананьне спэцыяльнага заданьня па арганізацыі і забеспячэньні сувяззю наступаючых войскаў Чырвонай Арміі Іван Савіч быў узнагароджаны медалём «За боевые заслута», а 9 мая 1945 г. — медалём «За победу над Германмей».
Пасля заканчэньня вайны старэйшы лейтэнант Іван Чымбург быў старэйшым інструктарам прапаганды палітаддзела 309-га асобнага палка ўрадавай сувязі ў Кіеве
* У канцы мая 1946 г. Іван Чымбург вярнуўся ў Мінск і быў залічаны дацэнтам
* 26 ліпеня 1949 г. загадам міністра вышэйшай адукацыі СССР І. С. Чымбург быў зацьверджаны рэктарам Беларускага дзяржаўнага універсітэта
* I. С Чымбург прыняў універсітэт у складзе 6 факультэтаў, 35
* Універсітэт адчуваў вострую нястачу ў навукова-педагагічных кадрах, асабліва прафесарах і дацэнтах. Былі вакантныя пасады па
3-за росту колькасьці студэнтаў (у 1950/51 навучальным годзе — 1368) заняткі даводзілася весьці ў 2 змены. Але і гэтага было мала. Так, на 23 вучэбныя групы гістфака прыпадала толькі 9 аўдыторый. Сітуацыя ўскладнялася і тым, што ў двух вучэбных корпусах частка памяшканьняў была адведзена пад інтэрнаты (у хімкорпусе — болып паловы ўсёй плошчы). У кастрычніку 1949 г. на 3-й універсітэцкай камсамольскай канферэнцыі з удзелам сакратара ЦК ЛКСМБ П. М. Машэрава падчас выступленьня Іван Савіч акрэсліў ролю універсітэта ў той час — «падрыхтоўваць палітычна адукаваных, высокакваліфікаваных будаўнікоў новага грамадства».
Аднак на гэтым шляху ў рэктара было нямала цяжкасьцей. Становішча ўскладнялася неабходнасьцю ўзгадненьня вырашэньня бягучых праблем праз Міністэрства вышэйшай адукацыі ў Маскве. Паколькі фінансаваньне ішло з Масквы, урад БССР праблемамі БДУ асабліва не займаўся. Таму з-за вечнага недахопу сродкаў увесь час адкладалася (і ў 1951, і ў 1952 г.) запланаванае будаўніцтва новага вучэбнага корпуса для факультэтаў грамадскіх навук. Тое ж датычылася і вытворчай практыкі студэнтаў. Напрыклад, базамі для студэнтаў хімфака былі заводы ў Ленінградзе, Харкаве, Сталіна (Данбас) і г. д. Толькі калі МВА СССР не дало вытворчай базы ў Маскве для студэнтаў-
Аднак горш за ўсё было тое, што ў гэты час універсітэт імкліва губляў рэшткі свайго нацыянальнага аблічча. У кастрычніку 1949 г. была фактычна ліквідавана
Праўда, да гонару тагачаснага кіраўніцтва БДУ трэба адзначыць, што рэктарат спрабаваў адстойваць інтарэсы сваёй установы. У 1950/ 51 навучальным годзе ім былі ўнесены зьмены ў пляны МВА СССР: на аддзяленьні журналістыкі пачалі чытацца беларуская мова, гісторыя БССР, гісторыя беларускай літаратуры, беларускі фальклор (у дадатак да рускага фальклору), гісторыя беларускага савецкага друку. На філфаку ў дадатак да курса гісторыі літаратуры народаў СССР — гісторыя беларускай літаратуры. Акрамя таго, рэктарат выступіў з прапановай аб распрацоўцы ў МВА СССР двух вучэбных планаў: адзін — для універсітэтаў РСФСР, другі — для універсітэтаў саюзных рэспублік.
Ідэалагічны ціск асабліва ўзмацніўся пасля зьяўленьня ў свет у чэрвені 1950 г. работы Сталіна «Марксим и вопросы языкознанмя» і адпаведных партыйных дакументаў і ўрадавых пастаноў. Таму ў 1950—1952 гг. БДУ ўсю «вучэбную, навукова-даследчую і палітыка-выхаваўчую работу будаваў на аснове... геніяльных указаньняў таварыша І. В. Сталіна, рашэньняў СМ СССР і ВКП(б) аб грандыёзных будоўлях камунізму...». У «святле ўказаньняў тав. Сталіна» было цалкам «перабудавана выкладаньне ўсіх дысцыплін у асабліва мовазнаўчых і грамадскіх навук». Вывучэньне прац Сталіна па пытаньнях мовазнаўства было арганізавана на ўсіх
Навукоўцы, аспіранты і студэнты выступалі з лекцыямі перад насельніцтвам Мінска па пытаньнях вывучэньня прац тав. Сталіна.
Пад пастаянны нагляд трапілі
Напружана ішла праца па перагляду, складаньні і зацвярджэньні праграм, спец-курсаў, тэматыкі спецсемінараў, курсавых і дыпломных работ у свеце вучэньня Сталіна аб мовах.
Самую значную перабудову перажылі
Практыкаваліся сумесныя пасяджэньні катэдраў, на якіх абмяркоўвалі спец-даклады, накшталт «Причастие в современном русском литературном языке в свете трудов тов. Сталина по вопросам языкознания». Тэматыка новых семінараў і спецкурсаў была прыблізна той жа: «Глагол в белорусском языке в свете учения т. Сталяна о языке» (IV курс філфака), «Стиль и язык газеты в свете сталинского учения о языке» (IV курс, аддзел журналістыкі).
Развіццё універсітэта ў пачатку 50-х гадоў стрымлівалася выключнай слабас-цю матэрыяльнай базы. Так, на хімфаку была толькі адна аўдыторыя для чытаньня лекцый. Лекцыйныя заняткі праходзілі ў лабараторыях. Не лепей было і на іншых факультэтах — біяфак меў 3 вучэбныя аўдыторыі, астатнія 13 пакояў былі прыстасаваны пад лабараторыі. Заняткі праводзіліся ў 2—3 смены. Лабараторныя плошчы складалі ва універсітэце толькі палову ад даваенных. Не хапала і абсталяваньня. Фізфаку патрабавалася ўстаноўка рэнтгенаўскага апарата, вакуумныя і спектральныя апараты і інш. Часткова патрэбы кампенсаваліся майстэрняй факультэта, у якой выраблялі новую ці часьцей аднаўлялі старую апаратуру.
У гэтых умовах стварэньне новых
пазванковых і заалогіі беспазванковых у
Былі, відавочна, і яўна бессэнсоўныя аб'яднанні — у верасні 1951 г. былі зліты хімічны і біялагічны факультэты ў факультэт хімічных і біялагічных навук. Праўда, гэты «гібрыд» праіснаваў нядоўга і зноў падзяліўся на 2 факультэты.
Усе гэтыя «зліцці» можна растлумачыць так: з аднаго боку, універсітэт пашыраўся, узрастаў прыём і адпаведна колькасьць студэнтаў, з другога — у БДУ не хапала выкладчыкаў з навуковымі ступенямі і вучонымі званнямі, слаба развівалася матэрыяльна-тэхнічная база.
Сапраўды, калі ў верасні 1949 г. у БДУ вучылася 1568 студэнтаў, то ў верасні 1951 г. — 1771; у той жа час у жніўні 1950 г. прафесарска-выкладчыцкі штат складаў 155 чалавек (з іх 20 — па сумяшчальніцтве). 3 6 прафесараў, дактароў навук 5 працавалі па сумяшчальніцтве, з 45 дацэнтаў, кандыдатаў навук 9 — сумяшчальнікі. Існавалі вакансіі на пасады прафесараў, дактароў навук па прадметах
*Пэўным выхадам з цяжкай сітуацыі магла стаць хуткая здача ў эксплуатацыю студэнцкага інтэрната на 410 чалавек па вул. Свярдлова, будаўніцтва якога было пачата ў красавіку 1951 г. Пасля выхаду пастановы ЦК КП (б)Б «Аб аднаўленьні і развіцьці гарадской гаспадаркі і добраўпарадкаваньні горада Мінска» ў 1951 годзе па ініцыятыве камсамольцаў 2-га курса фізмата студэнты універсітэта ўзялі на сябе абавязак адпрацаваць не менш 15 рабочых дзён на будаўніцтве інтэрната і датэрмінова закончыць яго ўзвядзеньне да 1 кастрычніка 1951 г. Для будаўніцтва ствараліся студэнцкія рабочыя брыгады, якія сапраўды дапамагалі шмат, але студэнты — гэта не кваліфікаваныя будаўнікі. Газета «За сталінскія кадры» не аднойчы адзначала прастоі, няўменьне наладзіць работу, адсутнасьць уліку працы і г. д. Упор быў зроблены на энтузіязм і ідэйную выхаванасьць. Газета з гонарам паведамляла, што дзяўчаты-студэнткі выконваюць цяжкія земляныя работы (!), а тых, хто паехаў дадому без уважлівай прычыны, камсамольскія сходы пастанавілі лічыць дэзерцірамі (!). 3 пачатку ліпеня на будаўнічай пляцоўцы ўсталявалі пражэктары і была арганізавана начная змена студэнтаў.
Студэнты працавалі не толькі на будоўлі інтэрната. 3 30 чэрвеня 135 чалавек было занята на добраўпарадкаваньні горада. Іх рукамі закладаўся Дзіцячы парк ля тэатра оперы і балета (сучасны Піянерскі парк з помнікам М. Казею), упарадкоўваўся парк імя М. Горкага.
Што ж датычыцца інтэрната, то за лета была ліхаманкава ўзведзена 4-павяр-ховая цагляная каробка, і на гэтым праца спынілася. Энтузіязм, відавочна, меў і канец. Студэнты, адпрацаваўшыя па прымусу 15 дзён (а некаторыя і 2—3 дні), пакідалі будоўлю. Калі 5 студэнтак адмовіліся загружаць машыну ў свой абедзены перапынак, іх учынак назвалі ганебным. Камсамольская арганізацыя БДУ была абвінавачана ў адсутнасьці палітыка-выхаваўчай работы. Разам з тым пасля партбюро БДУ адзначала, што на будаўніцтве шмат працавалі толькі студэнты, а будаўнікі нічога не рабілі, але зарплату атрымлівалі.
* Відавочна, што ў гэтых умовах праца студэнтаў была пушчана на самацёк і развалілася сама сабою.
Вырашыць праблему навукова-педагагічных кадраў павінна была асьпірантура, але гэты шлях выкарыстоўваўся слаба. І хоць колькасьць асьпірантаў павялічылася ад 38 (1949/50 навучальны год) да 89 (1951/52 навучальны год), у тым ліку і завочнай аспірантуры, але абарона дысертацый наперад амаль не рушыла. Так, за 1951/52 навучальны год было абаронена супрацоўнікамі універсітэта толькі 4 кандыдацкія дысертацыі, а за час з 1948 г. — толькі 1 доктарская і 7 кандыдацкіх. Работа па падрыхтоўцы аспірантаў была справядліва раскрытыкавана ў жніўні 1951 г. у газеце «Звязда». Там, ў прыватнасьці, адзначалася, што аспіранты адарваны ад вучэбнага, навуковага і грамадскага жыцця факультэтаў, што знік конкурс пры паступленьні, а па некаторых спецыяльнасьцях — недабор. На 33 месцы ў асьпірантуру ў 1951 г. прэтэндавала 39 чалавек. Напрканцы 1951 году ЦК КП(б)Б выдаў пастанову 115 «Аб стане і мерах паляпшэньня падрыхтоўкі навукова-педагагічных кадраў праз аспірантуру ў БССР». У БДУ былі праведзены партсходы, на якіх крытыкавалі аспірантаў, навуковых кіраўнікоў, загадчыкаў
* Навуковая работа ва універсітэце развівалася па шляху распрацоўкі навуко-вых праблем па геамарфалогіі і геаграфіі Беларусі, гісторыі беларускага савецкага друку, сучаснай беларускай мовы, гісторыі рускай філалогіі, гісторыі Германіі, павярхоўных
Паспяхова працавалі над тэмамі дацэнт В. А. Дзяменцьеў («Паходжаньне скразных далін Беларусі і іх выкарыстаньне ў народнай гаспадарцы»), ст. выкладчык П. Г. Пятровіч («Роля заапланктона пры вырошчваньні рыб у вадаемах БССР»), дац. М. Р. Ларчанка («Руска-беларускія літаратурныя сувязі»), дац. Г. Л. Старобінец («Адсарбацыя пароў арганічных рэчываў каучукам коксагыза», І. П. Шапіры («Фотаэлектрычны эфект у селене з прымессю ртуці») і інш.
У 1951 г. пашырылася практыка правядзеньня навуковых экспедыцый.
Гэтыя гады далі працяг супрацоўніцтву БДУ з беларускай прамысловасmцю. У 1951 годзе быў заключаны дагавор аб творчым супрацоўніцтве паміж навукоўцамі
Даволі актыўна развівалася і навукова-даследчая работа студэнтаў. На яе ніжнім узроўні працаваў навукова-даследчы гурток. Кіраўніцтва БДУ увесь час дамагалася, каб на кожнай
* Відавочна, што імкненьне да ўсеабдымнасці ў такой сферы, як навуковае даследаваньне, штучнае, прымусовае замест добраахвотнага. Стварэньне навуковых гурткоў не магло не адбіцца на якасці навуковых работ. І ўсе ж добрым вынікам студэнцкай працы стаў выхад у студзені 1951 г. першага выпуску зборніка студэнцкіх навуковых работ.
Зразумела, акрамя студэнцкіх канферэнцый, праходзілі традыцыйныя наву-ковыя сесіі, юбілейныя канферэнцыі: «2-годдзе з дня выхаду ў свет працы т. Сталіна "Марксізм і пытаньні мовазнаўства"», «100-годдзе з дня смерці М. В. Гогаля», «240-годдзе з дня нараджэньня М. В. Ламаносава», «72-годдзе з дня нараджэньня І. В. Сталіна», «Памяці Я. Карскага» і інш.
Аднак самай значнай падзеяй таго часу было, несумненна, адзначэньне ў каст-рычніку 1951 г. 30-годдзя БДУ Цікава, што гэта быў ці не першы выпадак, калі дзень адкрыцця універсітэта адзначаўся 30 кастрычніка. Раней гэта дата была 11 ліпеня. 3 нагоды юбілею ў газеце «За сталінскія кадры» былі надрукаваны цыклы артыкулаў «3 гісторыі нашага універсітэта» (кароткі агляд гісторыі БДУ), «Іх выхаваў універсітэт» (кароткія біяграфіі К. Крапівы, П. Броўкі, І. В. Гутарава, І. П. Мележа, Р. Ч. Аблавай і інш.).
Рэктар І. С. Чымбург таксама выступаў і ва універсітэцкай, і ў рэспубліканскай прэсе. У прыватнасці, канстатавалася, што БДУ ўяўляе сабою буйны навуковы цэнтр, дзе на 35
3 10 па 20 кастрычніка 1951 г. у БДУ адбылася юбілейная навуковая сесія студэнтаў, на якой прагучала 32 даклады, з 20 па 30 кастрычніка — юбілейная навуковая сесія Вучонага савета універсітэта. Была арганізавана выстава, якая адлюстроўвала дзейнасць універсітэта за 30 год. Былі выдадзены юбілейныя зборнікі Вучоных запісак БДУ і навуковых работ студэнтаў. Адбыўся конкурс на лепшы літаратурны твор, на якім 1-я прэмія была прысуджана V. Нядзвецкаму (II курс філфака) за верш «За дружбу з Масквой», 2-ю прэмію падзялілі Ніл Гілевіч (I курс філфака) за верш «На парозе жыцця» і Д. Сіманаў (II курс філфака) за цыкл вершаў «Юность мира».
3 нагоды юбілею 30 кастрычніка адбылося ўрачыстае пасяджэньне прадстаўнікоў партыйных, камсамольскіх і грамадскіх арганізацый Мінска і БДУ з прысутнасцю гасцей з Масквы, Ленінграда, Вільнюса, Кіева, на якім прысутнічалі І. С. Патолічаў, В. І. Казлоў, С. К. Цімашэнка, [[Пётар Машэраў]], І. Д. Варвашэня, К. Т. Мазураў, К. Крапіва, А. Куляшоў, Л. Александроўская і іншыя.
Пасля пасяджэньня адбыўся канцэрт, на якім хор універсітэта сярод іншых твораў выканаў «Песню студэнтаў БДУ». Выступалі таксама струньны аркестр і драматычны гурток. Шмат прыходзіла і віншавальных тэлеграм ад універсітэ-таў Кіеўскага, Узбекскага, Ерэванскага, Карэла-Фінскага і інш. Віншаваньне ад беларускіх пісьменьнікаў падпісалі [[Якуб Колас]], [[Кандрат Крапіва]], [[Аркадзь Куляшоў]], [[Максім Танк]], [[Міхась Лынькоў]], [[Пятро Глебка]], [[Іван Шамякін]], [[Пімен Панчанка]] ды іншыя. У тыя дні універсітэт быў упрыгожаны чырвонымі сцягамі, велізарнымі партрэтамі Леніна і Сталіна, а ўвечары над галоўным корпусам запальваліся словы «XXX год БДУ». Загадам МВА СССР да 30-годдзя БДУ была вынесена падзяка І. С. Чымбургу, Е. К. Азаранку, У. М. Перцаву, М. М. Нікольскаму, М. Ф. Ярмоленку, І. С. Лупіновічу, М. А. Дарожкіну, В. Д Акімавай. Вялікая група студэнтаў была ўзнагароджана граматамі ЦК ЛКСМБ39. Увогуле святкаваньне 30-годдзя БДУ прайшло надзвычай шырока і мела вялікі грамадскі рэзананс на Беларусі, што, несумненна, сведчыла аб тым, што, нягледзячы на цяжкасці, універсітэт адрадзіўся зноў.
Здавалася, што і ў наступныя гады Іван Чымбург будзе паспяхова працаваць на пасадзе рэктара. Тым
Акрамя таго, мусіць, не спрыяў аўтарытэту рэктара сярод вышэйшага кіраўніцтва скандал, які разгарэўся на
Акрамя ўсіх гэтых прыкрых здарэньняў, магчыма, не падабаліся ў Міністэрстве вышэйшай адукацыі пастаяньныя «бамбардзіроўкі» просьбамі аб вылучэньні сродкаў на абсталяваньне, будаўніцтва і г. д. Маглі быць, верагодна, і іншыя падставы для таго, каб 19 ліпеня 1952 г. згодна
Пасьля І. С. Чымбург працягваў працаваць загадчыкам
У наступныя гады Іван Савіч працаваў загадчыкам сектара Інстытута філязофіі і права АН Беларусі (да лютага 1957 г.), узначальваў
Па сваіх поглядах Іван Савіч Чымбург да канца свайго жыцця заставаўся артадаксальным камуністам, ніколі не дапускаў адыходу ад марксісцка-ленінска-сталінскіх догмаў. Неаднойчы выступаў супраць тых савецкіх філосафаў (С. Г. Іваноў, Э. В. Ільенкоў, П. М. Егідэс і інш.), яісіх ён лічыў «рэстаўратарамі ідэалістычнай тэорыі тоеснасці мысленьня і быцця», якія гэтым «дапамагаюць нашым ідэйным праціўнікам». Лічыў памылковымі і варожымі погляды тых, хто паўтарае «паклёпы беларускіх буржуазных нацыяналістаў» і погляды М. Доўнар-Запольскага і Я. Карскага аб «атаясамленьні беларускай нацыянальнай тэрыторыі з тэрыторыяй... крывічоў, дрыгавічоў, радзімічаў». V 1973 г. тройчы
== Крыніцы ==
* Яноўскі, А.А. Гісторыя Беларускага дзяржаўага універсітэта ў біягарафіях яго рэктараў, 1921-2001 (80 гадоў). - Мн. : БДУ, 2001. - 319с. ISBN 985-445-541-6
[[Катэгорыя:Беларускія філёзафы|Чымбург, Іван]]
|