Іван Бунін: розьніца паміж вэрсіямі
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д выпраўленьне парамэтраў шаблёну |
д →Жыцьцяпіс: місія |
||
Радок 32:
== Біяграфія ==
Іван Бунін нарадзіўся
Зборнікі «Вершы» (Арол, [[1891]]), «Пад адкрытым небам» ([[1898]]), «Лістапад» ([[1901]]; Пушкінская прэмія).
[[1895]]
У 1890-х вандраваў на параходзе «Чайка» па [[Дняпро|Дняпры]] і наведаў магілу [[Тарас Шаўчэнка|Тараса Шаўчэнкі]], якога любіў і шмат пазьней перакладаў. Празь некалькі гадоў напісаў нарыс «На „Чайке“», які быў апублікаваны ў дзіцячым ілюстраваным часопісе «Усходы» ([[1898]], № 21, 1 лістапада).
У [[1899]] бярэ шлюб з Ганнай Мікалаеўнай Цакні, дачкой рэвалюцыянера-народніка Н.
У лірыцы Бунін працягваў клясычныя традыцыі (зборнік «Лістапад», 1901).
Радок 50:
* Згубнае забыцьцё маральных асноў жыцьця («Спадар з Сан-Францыска», 1915).
* Рэзкае непрыманьне Кастрычніцкай рэвалюцыі і бальшавіцкага рэжыму ў дзёньнікавай кнізе «Акаянныя дні» (1918, апублікаваная ў 1925).
* У аўтабіяграфічным рамане «Жыцьцё Арсеньева» (1930)
* Трагічнасьць чалавечага існаваньня ў навэлах аб каханьні («Міціна каханьне»], 1925; зборнік апавяданьняў «Цёмныя алеі», 1943.
* Пераклаў «Песьню аб Гаяваце» амэрыканскага паэта [[Генры Ўодсвард Лангфэла|Г. Лангфэла]]. Упершыню была надрукаваная ў газэце «Орловский вестник» у [[1896]]
Улетку [[1918]] году Бунін перабіраецца з бальшавіцкай [[Масква|Масквы]] ў занятую нямецкімі войскамі [[Адэса|Адэсу]]. З набліжэньнем у красавіку [[1919]] году да гораду [[Чырвоная армія|Чырвонай арміі]] не эмігруе, а застаецца ў [[Адэса|Адэсе]]. Вітае ўзяцьце гораду Дабраахвотніцкім войскам у жніўні [[1919]] году, асабіста дзякуе генэрала А.
У эміграцыі вёў актыўную грамадзка-палітычную дзейнасьць: выступаў зь лекцыямі, супрацоўнічаў з расейскімі палітычнымі партыямі і арганізацыямі (кансэрватыўнага і нацыяналістычнага кірунку), рэгулярна друкаваў публіцыстычныя артыкулы. Выступіў зь вядомым маніфэстам аб задачах Расейскага Замежжа адносна Расеі і бальшавізму: «
[[Файл:Buninturzhansky.jpg|thumb|left|250px|Партрэт Івана Буніна. Леанард Туржанскі.]]
Другую сусьветную вайну (з кастрычніка [[1939]] году па [[1945]] год) правёў на здымнай віле «Жанэт» у Грасе.
Радок 62:
Шмат і плённа займаўся літаратурнай дзейнасьцю, стаўшы адной з галоўнейшых фігураў Расейскага Замежжа.
У эміграцыі Бунін стварае свае лепшыя творы: «Міціна каханьне» (1924), «Сонечны ўдар» (1925), «Справа карнэта Елагіна» (1925) і, нарэшце, «Жыцьцё Арсеньева» (1927—1929, 1933). Гэтыя творы сталі новым словам і ў бунінскай творчасьці, і ў расейскай літаратуры ў цэлым. А па словах К.
Паводле зьвестак выдавецтва імя Чэхава ў апошнія месяцы свайго жыцьця Бунін працаваў над літаратурным партрэтам А.
Памёр у сьне ў дзьве гадзіны ночы з 7 на 8 лістапада [[1953]] году ў [[Парыж]]ы. Па словах відавочцаў, на ложку пісьменьніка ляжаў том рамана Талстога «Нядзеля» ({{мова-ru|«Воскресение»}}). Пахаваны на могілках Сэнт-Жэнэвіёў-дэ-Буа.
|