Малая падарожная кніжыца: розьніца паміж вэрсіямі

Упершыню ў навуковы ўжытак Малую падарожную кніжку ўвёў [[Іван Дабраслаўскі]] ў [[1796]] годзе. Дабраслаўскі ведаў і пра агульнае пасьляслоўе да кнігі, аднак зьместу яго ён не раскрыў. У [[1813]] годзе [[Васіль Сопікаў]] апісаў [[Псалтыр (Скарына, 1522)|Псалтыр]], які ён лічыў самастойным выданьнем надрукаваным у [[Вільня|Вільне]] каля [[1525]] годагоду, а таксама 14 акафістаў і канонаў. У [[1825]] годзе [[Пётр Кёпен]] упершыню назваў [[Шасьцідневец]] і [[Саборнік]], якія ён, як і Дабраслаўскі, лічыў часткай аднаго выданьня. У [[1849]] годзе [[Іван Сахараў]] у «Храналягічным росьпісе славяна-рускай бібліяграфіі» апісаў у складзе Малой падарожнай кніжкі 16 акафістаў і канонаў, увеўшы ў навуковы зварот раней не вядомы Акафіст і канон Ісусу. У [[1878]] годзе [[Іван Каратаеў]] у «Апісаньні славяна-рускіх кніг, надрукаваных кірылаўскімі літарамі» апісаў выданьне, як «Малая падарожная кніжка». Адным выданьнем лічыў Малую падарожную кніжку і [[Пётар Уладзіміраў|Уладзіміраў]].