Розьніца паміж вэрсіямі «Стэфан Курч»

{{Вайсковы дзяяч|поўнае імя=Стэфан Ёсіфавіч Курч|арыгінальнае імя=(па-расейску: Степан Осипович Курч)|пэрыяд жыцьця={{Нарадзіўся|31|05|1850}} — {{Памёр|11|01|1906}}|месца нараджэньня={{Сьцяг|Расейская імпэрыя}} вёска [[Вусьце]] Магілёўскай губерні|месца сьмерці={{Сьцяг|Расейская імпэрыя}} [[Менск]]|партрэт=[[Файл:Stefan Kurch.jpg|200px]]|подпіс=|мянушка=|прыналежнасьць={{Сьцягафікацыя|Расейская імпэрыя}}|гады службы=[[1868]]—[[1906]]1868—1906|званьне=[[генэрал-маёр]]|род войскаў=|камандаваў=|частка=|бітвы=[[Расейска-турэцкая вайна]] (1877-1878)|узнагароды=ордэн Сьв. Уладзімера 4 ст.,

ордэн Сьв. Станіслава 1 ст. ([[1901]]),

ордэн Сьв. Ганны 1 ст. ([[1904]]),

камандорскі крыж Ганаровага легіёна ([[1902]]),

вялікі афіцэрскі крыж ордэна Сьв. Маўрыкія і Лазара ([[1902]])|сувязі=|у адстаўцы=}}

Шляхецкі род Курчаў вядомы яшчэ з XVI стагодзьдзя, ягоягоныя прадстаўнікі займалі дзяржаўныя і ваенныявайсковыя пасады ў Вялікім княствеКнястве Літоўскім і Рэчы Паспалітай і ў свой час нават парадніліся з Сапегамі (гл. [[Курчы]]).

Стэфан Курч нарадзіўся 31 траўня 1850 году ў маёнтку [[Вусьце (Аршанскі раён)|Вусьце]] Магілёўскай губерні. Бацька — беларускі шляхціч Ёсіф Адамавіч Курч, перахрышчаны ў праваслаўе каталік, уладальнік маёнтка. Маці — Надзея Васілеўна Бібікава, дачка расейскага генэрала В. А. Бібікава.

У 1869 годзе пераведзены ў ранейшым чыне ў Ляйбляйб-Гвардыігвардыі Праабражэнскі полк.

У 1875 годзе атрымаў чын гвардыі штабс-капітана і празпразь месяц накіраваны на службу да камандуючага Заходне-Сыбірскай вайсковай акругай з залічэньнем маёрам па армейскай пяхоце.

У 1905—1906 гадох — ваенны цэнзар Віленскай вайсковай акругі.<ref>РГВИА, ф. 409, оп. II, д. 34128, л. 13-21, п/с 349-210349—210</ref> Гэты час разам з дзецьмі жыў у [[Менск]]у па адрасе: вул. Захар’еўская, дом 16.

* Брат — Мікалай Ёсіфавіч Курч (1854—1916), калежскікалескі асэсар, ганаровы судзьдзя Міравога суда Аршанскай акругі. Скончыў вучэльню правазнаўства ў [[Санкт-Пецярбург]]у. Уладальнік Ярковіцкага шклаварнага завода ля Талачына, а таксама сядзібы [[Чэрвіна]].

Памёр у студзені [[1906]] году, пахаваны на Вайсковых могілках у Менску.<ref>«Минская речь». 1906. 15 января., №11. С. 3</ref>