'''Лацый''' ([[Лацінская {{мова-la|па-лацінску]]: ''Latium''}}) ці інакш '''Старажытны Лацый''' — гістарычная вобласьць Сярэдняй [[Італія|Італіі]]. Лацый займаў паўднёвую частку сучаснай італьянскай правінцыі [[ЛацыёЛяцыё]], заразцяпер практычна адпавядае яе адміністрацыйнай адзінцы — ЛацінаЛятына.
Даволі позна, ўу [[2 тысячагодзьдзе да н. э.|2 тысячагодзьдзі да н. э.]], заселены невялікім племем [[Лаціны|лацінаў]] ад якіх і атрымаў сваю назву. Уяўляў сабою пагорыстую раўніну ў ніжняй плыні [[Тыбр]]ау плошчай каля 1,5 тысячтысячы квадратных кілямэтраў. Межамі яму служылі [[Тырэнскае мора]], Тыбр, прыток Тыбра Аніё, Сабінскія горы, ўзгорыстыяузгорыстыя раёны экваў, гернікаў і вольскаў. Цэнтар Лацыя — Альбанскія пагоркі.
Лацый знаходзіўся паміж двума багатымі абласьцямі — Этрурыяй і Кампаніяй, населенымі плямёнамі з разьвітой культурай і гандлем. Суднаходная верхняя плынь ТыбраТыбру злучала Лацый з унутранымі тэрыторыямі Апэнінскай паўвыспы, а Тырэнскае мора было раёнам ажыўленага гандлю паміж карфагенянамікартагенянамі, грэкамі і этрускамі. Вульканічны попел служыў выдатным угнаеньнем і рабіў глебы вельмі ўрадлівымі, земляробства і жывёлагадоўля былі асноўным заняткам жыхароў. Насельніцтва Старажытнага Лацыя мела вялікаю шчыльнасьць, клімат быў больш вільготным чым заразцяпер і па-за пагоркамі было шмат багнбагны. Зямельныя надзелы былі малыя, традыцыйна каля 0,5 гектарагектару. Знойдзены шматлікія сьляды дрэнажных сыстэм.
