Кандэнсатар: розьніца паміж вэрсіямі

'''Кандэнсатар''' — двухполюсьнік, якому ўласьцівыя даволі вялікія [[Электрычная ёмістасьць|ёмістасьць]] і амічны [[супор]]; прылада для захаваньня [[электрычны зарад|зараду]] і энэргіі [[электрычнае поле|электрычнага поля]]. Звычайна складаецца з двух электродаў у форме пласткоў (абкладак), падзеленых [[Дыэлектрык|дыэлектрыкамдыэлектрык]]ам, таўшчыня якога малая ў параўнаньні з памерам абкладак. Выкарыстоўваецца таксама як частка вагальнага ланцугу.

У [[1745]] року ў [[Лейдэн]]е нямецкі фізык Эвальд Юрген фон Кляйст і галяндзкі фізык [[Пітэр ван Мушэнбрук]] выпадкова стварылі канструкцыю-прататып электралітычнага кандэнсатара — «[[лейдэнскі слоік]]». Першыя кандэнсатары, якія складаліся з двух праваднікоў, разьдзеленых неправадніком, звычайна згадваныя як кандэнсатар Эпінуса або электрычны аркуш, былі створаныя яшчэ раней<ref>«Курс Физики» профессора физико-математических наук А. Гано, перевод Ф. Павленко, В. Черкасова, 1882 год.</ref>.

* ''Кандэнсатары вакуумныявакуўмныя'' (вокладкі без дыэлектрыка ў [[вакуўм]]е).