Сынтэзатар: розьніца паміж вэрсіямі

Музычны [[тэлеграф]] быў створаны ў [[1876]] годзе амэрыканскім [[інжынэр]]ам і [[вынаходнік]]ам Элайшам Ґрэем (''Elisha Gray''), які падчас [[экспэрымэнт]]аў з электра-магнітнымі ланцугамі знайшоў, што зь іх дапамогаю можна атрымаць мэлядычны гук. Дзеля гэтых жа [[мэта]]ў ён сабраў зь вібруючай дыяфрагмы прымітыўны дынамік.

Першым сапраўдным электра-музычным інструмэнтам стаў запатэнтованызапатэнтаваны ў [[1897]] і сканструяваны празь дзевяць год амэрыканцам Тадэвусам Кэхілам (''Thaddeus Cahill'') '''тэлярмоніюм'''.

З прычыны неверагодных памераў (агульная вага інструмэнта была 200 тон) складанасьці вытворчасьці і перавозак было створана толькі тры экзэмпляры. Не апошнюю ролю ў зьнікненьні тэлярмоніюму згулялі таксама тэлефонныя кампаніі т.ч. гук перадаваўся праз тэлефонныя лініі, а моцнасьць інструмэнту была большая за іх магчымасьці, таму сыгнал тэлярмоніюму даваў моцныя памехі і перашкаджаў тэлефонным размовам. У [[1916]] ён быў разабраны.

'''Этэрафон''' [[Расея|расейскага]] фізыка й вынаходніка Льва Тэрмэна (пазьней у яго гонар перайменаваны на [[тэрмэнвокс]]) ня надта падобны на тое, што мы прызвычаліся лічыць за сынтэзатар, але тым ня менш менавіта ён быў моцным крокам да стварэньня гэтае лініі музычных інструмэнтаў.

Напрыканцы [[1930-я|1930-х]] гадоў малады амбіцыйны інжынэр і ўладар невялікага [[завод]]у па вытворчасьці электронных [[гадзіньнік]]аў [[Лорэнс Гаманд]] (''Laurens Hammond'') зразумеў, што яго справа перастала прыносіць прыбытак і трэба тэрмінова пераарыентаваць прадпрыемства на іншую галіну.

Пасьля шэрагу экспэрымэнтаў і некалькіх даволі вялізных прататыпаў, у Гаманда атрымливаецца стварыць даволі кампактны электра-музычны інструмэнт, які добра імітаваў гук [[касьцёл]]ьнага [[арган]]у, флейты і некаторых іншых блізкіх па гучаньни [[музычны інструмэнт|інструмэнтаў]]. А пасьля таго, як ў [[1960-я|1960-х]] Гаманд прыбраў са свайго інструмэнта вялікую і цяжкую акустычную сыстэму, яго электраарган стаў амаль што абавязковым атрыбутам шматлікіх [[рок-музыка]]ў.

Тады ж у [[1950-я]]—[[1960я—1960-я]] гады індустрыя па вытворчасьці электраарганаў пачала рэзка разьвівацца й свае пазыцыі саступіла толькі ў [[1970-я|1970-х]], калі электраарганы спачатку пацясьнілі аналягавыя, а потым лічбавыя сынтэзатары.

Зьявіліся ў [[1940-я]]—[[1950я—1950-я]] гады, дзякуючы вынаходцы-аматару Ґаральду [[Родас піяна|Родасу]]. У хуткім часе да яго далучыўся шэраг фірм, якія займаліся падобнай вытворчасьцю. Шырока разьвілася ў [[1970-я]], калі вытворчасьцю электрапіянаў займаліся разнастайныя фірмы з [[Італія|Італіі]], [[Японія|Японіі]], [[Германія|Германіі]] і [[ЗША]] і страціла свае пазыцыі толькі ў [[1980-я|1980-х]], падчас зьяўленьня лічбавых сынтэзатараў.

Першыя спробы зрабіць гук сынтэзатараў больш разнастайным рабіліся яшчэ ў [[1940-я]]—[[1950я—1950-я]] гады, але тагачасная прамысловасьць ня ведала больш-менш кампактных [[паўправаднікі|паўправаднікоў]], а паўправадніковыя лямпы мелі надзвычай вялікі памер і моцна грэліся, таму першыя аналягавыя сынтэзатары мелі памер з даволі вялікі пакой, граць на іх можна было даволі абмежаваны час, таму выкарыстоўвалі іх альбо ў вялікіх студыях [[гуказапіс]]у, альбо ў [[кіно|кінаіндустрыі]]. Такім напрыклад быў [[СССР|савецкі]] сынтэзатар '''АНС''', што існаваў у двух экзэмплярах, адзін зь якіх разьмяшчаўся на студыі-гуказапісу фірмы '''«Мэлёдыя»'''.

Адным зь першых, хто паспрабаваў зрабіць больш-менш кампактныя сынтэзатары, быў амэрыканскі фізык і вынаходнік галяндзкага паходжаньня Робэрт Мооґ (''Robert Moog''). Пазнаёміўшыся на пачатку [[1960-я|1960-х]] гадоў з кампазытарам Гербэртам Дойчам (''Herbert Deutsch''), а пазьней з музыкам і інжынэрам Ўолтэрам Карлясам (''Walter Carlos''), Мооґ стварае свой першы сынтэзатар, які першапачаткова меў назву '''Модульная Сыстэма''' (''Modular Systems''). Але ён таксама быў прыгодны толькі для студыйнае працы, хаця быў значна кампактнейшым за сваіх папярэднікаў. Дапамагло зьяўленьне паўправаднікоў новага пакаленьня — '''[[транзыстар]]аў''' і ў [[1970]]-м на рынку аб’яўляецца першы кампактны сынтэзатар '''МініМуґ''' (''прозьвішча стваральніка памылкова прачыталі на ангельскі манер, а пасьля дадзеная памылка ператварылася на брэнд'').

У [[1970-я]] гады, адчуўшы патрабавальнасьць менавіта ў канцэртных сынтэзатарах стварыўся шэраг новых [[брэнд]]аў, якія падхапілі ідэі і навацыі Мооґа. Да іх далучыліся і частка старых кампаніяў, што дагэтуль займаліся вытворчасьцю электраарганаў і электрапіянаў.

Але са зьяўленьнем у [[1980-я|1980-х]], першых інтэгральных [[мікрасхема]]ў, эра аналягавых сынтэзатараў завяршылася.

Вялікім прарывам на гэтым шляху было зьяўленьне ў сярэдзіне [[1970-я|1970-х]] гадах першых мікрасхемаў, а пасьля першых пэрсанальных [[кампутар]]аў. Пасьля шэрагу [[экспэрымэнт]]аў і [[аматар|паўаматарскіх]] спроб зьявіліся першыя сынтэзатары, створаныя па лічбавай тэхналёгіі.

Ужо ў [[1975]] годзе амэрыканская кампанія '''«New England Digital»''' прэзэнтуе навінку лічбавы сынтэзатар «Сынклавэр» (''Synclavier''). Ён быў даволі даступным па кошце, але дастаткова дзіўна выглядаў, бо меў як [[фартэпіяна|фартэпіянную]], так і [[кампутар]]ную клявіятуры.

Пераломны момант дзеля лічбавых сынтэзатараў пачаўся напрыканцы [[1970-я|1970-х]] гадоў, калі адначасова некалькі кампаніяў з розных краінаў сьвету прэзэнтавалі значна спрошчаныя кампактныя сынтэзатары. Яны маглі прайграваць некалькі не складаных [[мэлёдыя]]ў, імінаваць гук дзясятка разнастайных музычных інструмэнтаў і на іх можна было запраграмаваць некалькі простых сэмплаў, якія захоўваліся ў памяці сынтэзатара, пакуль ён быў уключаны.

Яшчэ з часоў стварэньня Сінклавера вытворцы мроілі канчаткова спалучыць сынтэзатар з [[кампутар]]ам, але першы ўдалы рэзультат быў прэзэнтаваны [[Карпарацыя Корґ|карпарацыяй Корґ]], толькі ў [[1988]]-м годзе, калі зьявілася мадэль '''Korg M1'''.

Канчатковага разьвіцьця Працоўныяпрацоўныя станцыі дасягнулі ў [[1990-я]], калі [[Карпарацыя Ямаха|Ямаха]] прэзэнтавала першуя '''Партатыўную Працоўную Станцыю''', ці '''Walkstation''' (''гульня слоў «Walk» — «Хадзіць» і «Workstation» — «Працоўнае станцыя»''). У адрозьненьне ад іншых Працоўных Станцый, Партатыўнае ня мела клявіятуры і ўяўляла сабой нейкая спалучэньне кампутара, сэмплера, сэквенсара й драм-машыны. Партатыўная Станцыя як мага больш падыхлдзіла для тых музыкаў, якія не любяць працаваць з кампутарнымі праграмамі, але жадаюць кантраляваць працэс стварэньня кампазыцыі на выснове забітых, ці ўласна створаных лупаў і сэмплаў. А наступнае пакаленьне Партатыўных Станцый — '''Ґрувбоксы''' атрымалі шырокі распаўсюд сярод выканаўцаў танцэвальнае музыкі, музыкаў экспэрымэнтатараў і [[DJ]]яў, якім было неабходна ў online-рэжыме ствараць простыя кампазыцыі на выснове сэмплаў ды лупаў загружаных у памяць інструмэнта, але не хацелася цягнуць з сабой гору апаратуры.

Розныя фірмы адказалі на запыт патрабавальнікаў па -рознаму.

Прадстаўнікі '''Трохтрох Кітоўкітоў Сынтазатарабудаваньнясынтазатарабудаваньня''' выпусьцілі кожны па колькі мадэляў сынтэзатараў і працоўных станцыяў, якія дазвалялі эмуляваць аналягавый гук і апрацаваць іх згодна з правіламі, якія існавалі ў аналягавых сынтэзатараў. такія сынтэзатары атрымалі назву '''Аналягава-мадэлюемыя'''

* [http://corpuscul.net/muz-oborudovanie/sintezatory/pervye-sintezatory/ Артыкул, прысьвечаны пачатку сынтэзатарабудаваньнюсынтэзатарабудаваньня]{{ref-ru}}

* [http://corpuscul.net/muz-oborudovanie/sintezatory/ Агульны разгляд, прысьвечаны разьвіцьцю сынтэзатарабудаваньня ад пачатку да сёньняшніх дзён]{{ref-ru}}

* [http://www.autsaider.org/issues/4/hoem.shtml Артыкул Рамана Пішчалава "ІстроріяІсторія електронної музики"]{{ref-uk}}

[[Катэгорыя:МузычныяСынтэзатары| інструмэнты]]