Вікіпэдыя

Мікола Пракаповіч: розьніца паміж вэрсіямі

Інтэрактыўны прагляд гісторыі
← Папярэдняя зьменаНаступная зьмена →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
дНяма апісаньня зьменаў
вікізьвесткі, дапаўненьне
Радок 18:
|Дэбют = берасьцейская абласная газэта «[[«Заря»]]» (1966)
|Значныя творы =
|Прэміі = ляўрэат прэміі імя М. Багдановіча (1993), Літаратурнай прэміі імя Ўладзімера Калесьніка (2008)
|Прэміі =
|Узнагароды = Ганаровая грамата Берасьцейскага аблвыканкаму (2008), званьне «Берасьцейская зорка»
|Узнагароды =
|Подпіс =
|Апісаньне подпісу =
Радок 30:
}}
 
'''Мікала́й Мікалаевіч Пракаповіч''' ([[1 лістапада]] [[1948]], в. [[Пугачова]] (сёньня ў межах [[Берасьце|Берасьця]]) — беларускі паэт, тэлежурналіст, краязнаўца, грамадзка-палітычны дзяяч, адзін з заснавальнікаў берасьцейскай грамадзка-культурнай [[Сябрына «Край»|сябрыны «Край»]]. Адзін з стваральнікаў і лідараў беларускага адраджэнскага руху ў Берасьці і на Берасьцейшчыне ў канцы 1980-х — 1990-ыя. Сябра [[БНФ]] з [[1989]] году.
 
== Біяграфія ==
Мікола Пракаповіч нарадзіўся ў сям’і рабочага [[1 лістапада]] [[1948]] году уў вёсцы [[Пугачова]], якая з 1979 году стала адным з мікрараёнаў [[Берасьце|Берасьця]]. СкончыўНасамрэч сярэднююён школунарадзіўся №[[21 4кастрычніка]] г[[1948]] году, хоць у пашпарце ў яго фактычна запісана [[1 лістапада]]. БерасьцяСталася натак, што праз шматлікія клопаты бацькі ня здолелі адразу зарэгістраваць народжанае дзіця менавіта ў тым месяцы, калі яно нарадзілася. А за пратэрміноўку тады накладваўся даволі сур’ёзны штраф. У выніку яго зарэгістравалі ў найбліжэйшы да рэальнага дня нараджэньня дзень — [[Валынка|Валынцы1 лістапада]].
<ref>{{Спасылка|аўтар = Вячаслаў Бурдыка|прозьвішча = |імя = |аўтарlink = |суаўтары = |дата публікацыі = 18 лістапада 2016|url = http://belsmi.by/archive/article/66462 |загаловак = Родны край Міколы Пракаповіча|фармат = |назва праекту = Портал «СМИ Беларуси»|выдавец = Народная трыбуна |дата = 22.11.2016|мова = |камэнтар = }}</ref>
 
Выхоўваўся ў колішнім прыгарадзе Берасьця за Мухаўцам, які раней быў вёскай Пугачова, дзе паводле ўласнага сьведчаньня, практычна пачуў і пабачыў тое, чым займаўся потым амаль усё сваё жыцьцё на тэлебачаньні: народныя традыцыі, песьні, сьвяты. Бегаў за калядоўшчыкамі, сам шчадраваў, бываў на вясковых вясельлях.
У [[1970]]-ым скончыў беларускае аддзяленьне факультэту мовы і літаратуры Берасьцейскага пэдагагічнага інстытуту. Працаваў настаўнікам у Асабовіцкай васьмігадовай школе Пінскага раёну. У 1971—1972 гг. служыў у Савецкай Арміі.▼
 
Мікола Пракаповіч скончыў сярэднюю школу № 4 г. Берасьця на [[Валынка|Валынцы]].
 
▲У [[1970]]-ым скончыў беларускае аддзяленьне факультэту мовы і літаратуры [[Берасьцейскі дзяржаўны ўнівэрсытэт імя А. С. Пушкіна|Берасьцейскага пэдагагічнага інстытуту]]. Працаваў настаўнікам у [[Асабовічы|Асабовіцкай]] васьмігадовай школе [[Пінскі раён|Пінскага раёну]]. У 1971—1972 гг. служыў у Савецкай Арміі.
 
З [[1972]] году — рэдактар Берасьцейскага абласнога радыё, затым загадчык рэдакцыі літаратурна-мастацкіх і музычных перадач Берасьцейскай студыі тэлебачаньня.
 
З [[1975]] года — старшы рэдактар, пазьней загадчык аддзелу мастацкіх праграмаў Берасьцейскага тэлерадыёаб’яднаньня. Стваральнік, аўтар і вядучы перадач «Творчыя сустрэчы», «Перазовы», «Далягляды», «Гэта было з намі», мастацка-публіцыстычных праграм «Берасьце», «Край».<ref>{{Спасылка|аўтар = Алена Гармель|прозьвішча = |імя = |аўтарlink = |суаўтары = |дата публікацыі = 14.09.2013|url = http://ray.ng-press.by/?p=157 |загаловак = Край… і рай з Міколам Пракаповічам|фармат = |назва праекту = Рэй|выдавец = |дата = |мова = |камэнтар = }}</ref> Дыплямант міжнародных тэлефэстываляў.
 
Больш за 40 гадоў аддаў Мікола Пракаповіч журналісцкай працы на тэлебачаньні — практычна ўсё свядомае жыцьцё. Яго аўтарская перадача «Край» — гэта праект, які ведаюць ня толькі ўсе творчыя людзі Берасьцейшчыны, якіх ён запрашаў на свае перадачы, але і ўсе, хто цікавіцца гісторыяй і культурай роднага краю ў рэгіёне. Хіба не засталося ніводнага цікавага кутка на Берасьцейшчыне, куды б не выязджаў са здымачнай групай журналіст-краязнавец Мікола Пракаповіч. Усяго ў этэр выйшла больш за 500 выпускаў гэтай перадачы.<ref>{{Спасылка|аўтар = Вячаслаў Бурдыка|прозьвішча = |імя = |аўтарlink = |суаўтары = |дата публікацыі = 18 лістапада 2016|url = http://belsmi.by/archive/article/66462 |загаловак = Родны край Міколы Пракаповіча|фармат = |назва праекту = Портал «СМИ Беларуси»|выдавец = Народная трыбуна |дата = 22.11.2016|мова = |камэнтар = }}</ref>
У [[1981]] годзе прыняты ў Саюз пісьменьнікаў. У [[1984]]—[[1990]] гг. быў сакратаром Берасьцейскага абласнога аддзяленьня СП БССР.▼
 
▲У [[1981]] годзе прыняты ў Саюз пісьменьнікаў. У [[1984]]—[[1990]] гг. быў сакратаром Берасьцейскага абласнога аддзяленьня СПСаюзу пісьменьнікаў БССР.
 
На працягу 10 гадоў паэт Мікола Пракаповіч кіраваў літаратурнай студыі «Спадчына» у Берасьцейскім абласным цэнтры моладзевай творчасьці, якая яднала маладых паэтаў гораду.<ref>{{Спасылка|аўтар = Алена Гармель|прозьвішча = |імя = |аўтарlink = |суаўтары = |дата публікацыі = 14.09.2013|url = http://ray.ng-press.by/?p=157 |загаловак = Край… і рай з Міколам Пракаповічам|фармат = |назва праекту = Рэй|выдавец = |дата = |мова = |камэнтар = }}</ref>
 
У 1990-ыя не аднойчы вылучаўся кандыдатам у дэпутаты ў беларускі парлямант і мясцовыя органы ўлады рознага ўзроўню ад БНФ «Адраджэньне».
 
== Творчасьць ==
У сямейных каранях Пракаповічаў была свая творчая жылка. Ягоны дзед Ілья (Гальляш) з Слонімшчыны лічыўся майстрам ня толькі пілы і сякеры, з якімі хадзіў у заробкі, але і скрыпкі. Не адзін верш прысьвяціў яму потым унук-паэт Мікола Пракаповіч. Менавіта такім вершам адкрываецца першы самастойны зборнік Міколы Пракаповіча «Неад’емнае» (1982).
Першы свой верш апублікаваў у 1966 г. у берасьцейская абласная газета «Заря».
 
Першы свой верш (па-расейску) ён апублікаваў у [[1966]] г. у берасьцейскай абласной [[Заря|газэце «Заря»]] яшчэ будучы шкаляром. Заахвоціў пісаць вершы яго сусед Дзьмітры Васільеў, родам з Масквы, былы танкіст. Ён ваяваў, меў ордэн Славы, працаваў правадніком на чыгунцы і пісаў вершы ды песьні на іх. Ягоны прыклад і захапіў юнага Міколу Пракаповіча. Сусед падправіў яго верш і аддаў абласную газэту «Заря», дзе ён быў надрукаваны.<ref>{{Спасылка|аўтар = Вячаслаў Бурдыка|прозьвішча = |імя = |аўтарlink = |суаўтары = |дата публікацыі = 18 лістапада 2016|url = http://belsmi.by/archive/article/66462 |загаловак = Родны край Міколы Пракаповіча|фармат = |назва праекту = Портал «СМИ Беларуси»|выдавец = Народная трыбуна |дата = 22.11.2016|мова = |камэнтар = }}</ref> Юнак стаўся героем школы. Пачаў пісаць вершы — і па-расейску, і па-беларуску. Аднойчы, ужо ў старэйшых класах, настаўніца беларускай літаратуры сказала «пачынаючаму паэту»: «Мікола, выбірай, на якой мове ты пішаш». Ён выбраў – беларускую.
Першая кніга паэта «Белая вежа» была надрукавана ў калектыўным зборніку «Нашчадкі» (1979). Далей былі зборнікі «Неад’емнае» (1982) і «На кругі свае» (1986).▼
 
Пазьней Дзьмітры Васільеў прывёў Міколу Пракаповіча на пасяджэньне літаратурнага аб’яднаньня пры газэце «[[Заря]]», пазнаёміў з [[Міхась Рудкоўскі|Міхасём Рудкоўскім]], які гэтае літаб’яднаньне ў Берасьці тады ўзначальваў.
 
Калі паступіў вучыцца на філялягічны факультэт [[Берасьцейскі дзяржаўны ўнівэрсытэт імя А. С. Пушкіна|Берасьцейскага пэдагагічнага інстытуту]] яму, як і многім, хто цягнуўся да прыгожага пісьменства, да літаратуры, вельмі пашанцавала — у той час на там працаваў пісьменьнік і літартурны крытык [[Уладзімер Калесьнік]]. Ён і стаў сапраўдным літаратурным настаўнікам для Міколы Пракаповіча.
 
▲Першая кніга паэта «Белая вежа» была надрукавана ў калектыўным зборніку «Нашчадкі» (1979). Далей былі ўласныя зборнікі «Неад’емнае» (1982) і «На кругі свае» (1986) і іншыя.
 
Вершы Міколы Пракаповіча перакладаліся на расейскую і ўкраінскую мовы. Плённа супрацоўнічае паэт з мясцовымі кампазытарамі, супрацоўнічае з мастакамі, з калектывам абласнога тэатра лялек.
 
Творы Міколы Пракаповіча:
* Мікола Пракаповіч. Нашчадкі (вершы) // Белая вежа. Зборнік паэзіі. Мінск, Мастацкая літаратура, 1979. С. 207–228. (Першая кніга паэта).
* Неад’емнае (вершы і паэма). Менск, Мастацкая літаратура, 1982. 54 с.
* На кругi свае (вершы і паэма). Менск, Мастацкая літаратура, 1986. 86 с.
* Мяжа надзеі (вершы і паэма). Менск, Мастацкая літаратура, 1993. 142 с.
* Мікола Пракаповіч. Літары на літоўцы (вершы) // М. Рудкоўскі, М. Пракаповіч, А. Каско. Трохперсце (вершы). Мінск, Літаратура і мастацтва, 2008. С. 55–104.
* Микола Прокопович. На Миколу (стихи) // Белой вежи свет. Зборник поэзии Брестчины в переводах Валерия Гришковца. Мінск: Лiтаратура i Мастацтва, 2010. С. 61–64.
 
== Адзнакі і ўзнагароды ==
За зборнік вершаў «Мяжа надзеі» выдавецтва «Мастацкая літаратура» адзначыла Міколу Пракаповіча прэміяй імя М. Багдановіча (1993). Паэт і тэлежурналіст Мікола Пракаповіч зьяўляецца ляўрэатам Літаратурнай прэміі Берасьцейскага аблвыканкаму імя Ўладзімера КалеснікаКалесьніка (2008). Узнагароджаны Ганаровай граматай Берасьцейскага аблвыканкаму (2008). Таксама атрымаў званьне «Берасьцейская зорка». (1999) у намінацыі «Журналістыка».
 
Неаднойчы Мікола Пракаповіч станавіўся пераможцам абласнога спаборніцтва сярод рэдакцыяў абласных, раённых і гарадзкіх газэт, тэлебачаньня і радыё, прафэсійных журналістаў у намінацыі «Захаванне гісторыка-культурнай спадчыны».
 
{{Накід:Пісьменьнік}}
{{Бібліяінфармацыя}}
 
== Крыніцы ==
{{Крыніцы}}
 
{{САРТЫРОЎКА_ПА_ЗМОЎЧВАНЬНІ:Пракаповіч, Мікола}}
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/wiki/Мікола_Пракаповіч»