Інтэрнацыянальная вуліца (Менск): розьніца паміж вэрсіямі

Асноўны комплекс вуліцы склаўся на канец XIX — пачатак XX стагодзьдзяў. Усе будынкі шчыльна прылягаюць адзін да аднаго, арыентаваныя галоўнымі [[фасад]]амі на лінію забудовы, утвараючы ўраўнаважаную [[Архітэктурная кампазыцыя|кампазыцыю]]<ref name="спад"/>. Дамінантай вуліцы Зборавай быў [[Касьцёл Сьвятога Войцеха і кляштар бэнэдыктынак (Менск)|комплекс кляштару бэнэдыктынак з касьцёлам Сьвятога Войцеха]] ў стылі [[віленскае барока|віленскага барока]], вуліцы Валоцкай — [[Касьцёл Сьвятога Тамаша Аквінскага і кляштар дамініканаў (Менск)|комплекс кляштару дамініканаў з касьцёлам Сьвятога Тамаша Аквінскага]] ў стылі [[барока]], помнікі архітэктуры XVII—XVIII стагодзьдзяў, [[Сьпіс помнікаў гісторыі і архітэктуры Беларусі, зруйнаваных уладамі СССР|часткова зруйнаваныя расейскімі]] і [[Сьпіс помнікаў гісторыі і архітэктуры Беларусі, зруйнаваных уладамі СССР|зьнішчаныя да падмуркаў савецкімі ўладамі]].

У 1673 годзе тут збудавалі мураваныя [[Касьцёл Сьвятога Войцеха і кляштар бэнэдыктынак (Менск)|касьцёл Сьвятога Войцеха й кляштар бэнэдыктынак]] у стылі віленскага барока. Да 1830-х гадоў вуліца ўпіралася ў земляны гарадзкі вал, які праходзіў па кірункукірункам сучаснай [[Раманаўская Слабада|Раманаўскай Слабады]]. Калі вал зрылі, вуліца працягнулася ў [[Раманаўская Слабада|Раманаўскае прадмесьце]]. Па здушэньні [[Паўстаньне 1863—1864 гадоў|нацыянальна-вызвольнага паўстаньня 1863—1864 гадоў]] улады Расейскай імпэрыі гвалтоўна адабралі касьцёл й кляштар бэнэдыктынак у каталікоў й перадалі [[Расейская праваслаўная царква|Расейскай праваслаўнай царкве]]. На іх базе адкрылі Праабражэнскі манастыр. У 1872 годзе пачалася перабудова барочнага комплексу ў [[Псэўдарускі стыль|псэўдарускім стылі]]. З мэтай [[Маскалізацыя Беларусі|маскалізацыі]] ў 1866 годзе вуліцу перайменавалі ў ''Турэмную'', бо яна ішла да турэмнага замка, а ў 1882 годзе зноў перайменавалі — у ''Праабражэнскую''<ref name="baj">{{Навіна|аўтар=[[Іван Сацукевіч]]|загаловак=Тапанімія вуліцаў і плошчаў Менска ў XIX — пачатку XX ст.|спасылка=http://bk.baj.by/lekcyji/historyja/sacukievicz_01.htm|выдавец=[[Беларускі калегіюм]]|дата публікацыі=|дата доступу=27 жніўня 2013}}</ref>. У 1899 годзе ў раёне турмы адкрылася жаночая ўрадавая гімназія, у якой пазьней навучалася [[Стэфанія Станюта]]. Праабражэнская была адной з цэнтральных вуліцаў губэрнскага Менску<ref name="УІ"/>. Даўжыня вуліцы ад Губэрнатарскай да Нова-Раманаўскай складала 175 сажняў (367,5 мэтры). Гэтая вуліца была брукаванай, мела тратуары й вячэрняе асьвятленьне. Забудоўваць яе можна было толькі камяніцамі. Частка Інтэрнацыянальнай ад Гарадзкога Валу да сучаснай вуліцы Леніна зьяўляецца адной з самых старыхнайстарэйшых вуліцаў Менску<ref name="УІ"/>.

Па ўсталяваньні [[Саюз Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік|савецкай улады]] вуліцуВалоцкую аб’ядналі йз Зборавай і перайменавалі ў ''Інтэрнацыянальную''. Найбольш цікавы комплекс вуліцы склаўся на канец XIX — пачатак XX стагодзьдзяў. Усе будынкі шчыльна прылягаюць адзін да аднаго, арыентаваныя галоўнымі [[фасад]]амі на лінію забудовы йі утвараюцьўтвараюць ураўнаважаную [[Архітэктурная кампазыцыя|кампазыцыю]]<ref name="спад"/>.

Сучасная Інтэрнацыянальная сканчаецца т-падобным скрыжаваньнем з [[вуліца Янкі Купалы (Менск)|вуліцай Янкі Купалы]], але да рэвалюцыі, калі гэтая частка вуліцы яшчэ насіла назву '''Хрышчэнская''', яна сыходзіла да [[Сьвіслач (басэйн Дняпра)|Сьвіслачы]]. На беразе зь сярэдзіны [[ХІХ стагодзьдзе|XIX стагодзьдзя]] працавалі лазьні Плаўскага. Непадалёк ад іх знаходзілася сядзіба братоў [[Луцкевічы|Луцкевічаў]], [[Антон Луцкевіч|Антона]] й [[Іван Луцкевіч|Івана]] — дзеячаў беларускага нацыянальнага руху. У [[1905]] годзе ў ёй месьціўся склад зброі. Напачатку [[XX стагодзьдзе|XX стагодзьдзя]] Хрышчэнская адносілася да другога разраду гарадзкіх вуліцаў, мела [[маставая|маставую]], а даўжыня складала 260 [[сажань|сажняў]] (546 мэтраў).<ref name="УІ"/>