Касьцёл Сьвятога Антонія Падуанскага і кляштар дамініканаў (Друя): розьніца паміж вэрсіямі

Па [[Трэці падзел Рэчы Паспалітай|трэцім падзеле Рэчы Паспалітай]] (1795) касьцёл і кляштар працягвалі дзейнічаць. Па здушэньні [[Паўстаньне 1830—1831 гадоў|вызвольнага паўстаньня]] (1830—1831) у 1832 годзе ўлады Расейскай імпэрыі гвалтоўна ліквідавалі кляштар. У 1839 годзе будынкі гвалтоўна адабралі ў [[Сьвяты Пасад|Сьвятога Пасаду]] і перадалі [[Маскоўскі патрыярхат|Маскоўскаму патрыярхату]].

Касьцёл — 2-вежавая 3-[[нэф]]авая [[базыліка]] з [[трансэпт]]ам і [[прэзьбітэрыюм]]ам, завершаным паўкруглай [[апсыда]]й. Вышыня касьцёлу 35 м, шырыня сярэдняга нэфа 9,5 м. Трансэпт і сярэдні нэф мелі аднолькавую вышыню і значна большыя памеры, чым бакавыя нэфы. Бакавыя фасады падзяляліся лапаткамі. Галоўны фасад упрыгожвалі пілястры, масіўныя карнізы, фігурныя валюты.

У аздобе ўваходнага парталу і інтэр'ераўінтэр’ераў выкарыстоўваўся дэкаратыўны арнамэнт. Унутры будынак перакрываўся крыжовымі скляпеньнямі на папружных арках. На восі галоўнага ўваходу была фігурная мураваная брама<ref>Марозаў В. Друйскі касцёл дамініканцаў // {{Літаратура/Архітэктура Беларусі: Энцыкляпэдычны даведнік|к}} С. 202.</ref>.